கேன உபநிஷதம்

எதனால் இந்தப் பயணம்? – எனக் கேள்வி கேட்டுக்கொண்டே சாமவேதத்தில் வரும் இந்த உபநிஷதம் உள்ளார்ந்த ஆராய்ச்சியில் இறங்குகிறது. அதாவது ’தேடுகிறவனை’ ’உள்ளே’ இறக்கிவிட்டுப் பயணிக்கவிடுகிறது.

’ஓம். . கேனேஷிதம் பததி ப்ரேஷிதம் மன:’ என்கிறது ஆரம்பத்திலேயே.’(கேன’ என்பதற்கு ’எதனால்’ (எந்த சக்தியினால்) என்று அர்த்தம். எந்த சக்தியினால் விரும்பப்பட்டு, ஏவப்பட்டு, மனம் இப்படியெல்லாம் செல்கிறது, பயணிக்கிறது? என்கிற ஒரு அடிப்படைக் கேள்வியைக் கேட்கிறது. ’இறுதிஉண்மைக்கான தேடுதலில்’ இருப்பவன், தன் மனத்தின் தன்மைகண்டு கூர்மையாகி, தன்னைத் தானே கேட்டுக்கொள்கிறான் இப்படி. மேலும் கேள்விகள் வருகின்றன: முக்கியமாக, பிராணன் என்று ஒன்றிருக்கிறதே நமக்குள்.. அதனை இயக்குவது, யாரோ? வாக்கு எனப்படும் சொல், பேச்சு என்பதெல்லாம் நம்மிலிருந்து எப்படிப் புறப்படுகின்றன? புலன்களை செயல்படுத்தும் சக்தி எது? என்கிற ரீதியில் மேலும் மேலும் கேள்விகள் துளைக்கின்றன..

பிராணன் எனப்படும் உயிர்சக்தி சூட்சுமமாக எங்கும் நிறைந்திருக்கிறது. உலகை இயக்குகிற ஆற்றல்படைத்தது. அதன் ஒரு துகள் – துகளினும் துகள் நமக்குள்ளும் இருக்கிறது. அதனாலேயே இயங்குகிறோம். எனச் சிந்திக்கையில், ஜீவனின் (மனிதனின்) ஸ்தூல உடம்பு, மனம் எனும் சூட்சும வடிவம், இவற்றோடு பிராணனும் யாரால் இயங்குகின்றன என்கிற கேள்வியில் வந்து நிற்கிறது. இன்னுமொரு ஸ்லோகம் ’ஸ்ரோத்ரஸ்ய ஸ்ரோத்ரய் மனஸோ மனோ யத்’ என ஆரம்பித்து விஷயத்துக்கு வருகிறது. அதாவது காதின் காதாக.. மனதின் மனமாக.. என்று செல்லும் அது, தெளிவான ஒரு புள்ளியில் வந்து நிற்கிறது. காதின் காதாக, கண்ணின் கண்ணாக, வாக்கின் வாக்காக, மனதின் மனதாக, பிராணனின் பிராணனாகவும் இருப்பது ஒன்றே. அதுவே அது (பிரும்மம்) என நிற்கிறது இறுதியாக. தன் கடுமையான தவத்தினால், ஆழ்ந்த அக ஆய்தலில் உச்சம்பெற்று, உணர்வுநிலை திறக்கப்பட்டவன் இதனை உணர்கிறான். அவ்வாறு கண்டடைந்தவன் எவனோ அவன், இந்த புலன்களின் உலகிலிருந்து விடுபட்டுவிடுகிறான். பிறப்பு-இறப்பற்ற மேன் நிலையை எய்துகிறான் – என்கிறது.

மனதின் இயக்கத்தை, செயல்பாடுகளை துரத்திச்சென்று ஒரு பயனும் இல்லை என விழிப்புணர்வுபெற்றவன் புரிந்துகொள்கிறான். ஆதலால் அவன் மனதின்பின்னே இருக்கும் ஆன்மாவை அறிய முற்படுகிறான். மேலும் தொடர்கிறது. உடம்பு-மனம் என்கிற அமைப்பின் ஊடே, அழியாத உண்மைப்பொருளாக இருப்பது ஆன்மா. தானாகவே நிற்கும் அது உண்மையில் எத்தகையது என்கிற கேள்விக்கு குரு பதில் சொல்வதாக வருகிறது இந்த ஸ்லோகம்:

ந தத்ர சக்ஷூர்கச்சதி ந வாக்கச்சதி நோ மன:
ந வித்மோ ந விஜானீமோ யதைத தனுசிஷ்யாத்

அது கண்ணால் நோக்கப்பட முடியாதது; வாக்கும் (பேச்சு, சொற்களும்) மனமும் (சிந்தனைகளும்) அதனை நெருங்கமுடியாது. எனவே, எத்தகைய குணம்கொண்டது அது எனத் தெரியாது.. சொற்களில் சிக்காத ஒன்றை எப்படிப் புரியவைப்பது என எங்களுக்கும் தெரியாது (ஆனால் அவசியம் புரிந்துகொள்ளவேண்டியது) என்று ஆன்ம அனுபூதிபெற்ற குரு (ரிஷி) தன் சீடனுக்கு சொல்லும் வகையில் இது அமைந்துள்ளது. நமக்கு அளிக்கப்பட்டிருக்கும் ஐம்புலன்கள் வெளிஉலகை அறிவதற்காக, தொடர்புகொள்வதற்காக மட்டுமே. அவற்றால் அகத்தினுள் உறைகின்ற ஒன்றை அறியமுடியாது. புலன்களால் அறியமுடியாததை, புலனைக்கொண்டு எப்படி சொல்வது? அதனால்தான் அதைப்பற்றி வார்த்தைகளில் தன்னால் சொல்லமுடியவில்லை என சீடர்களுக்குப் புரியுமாறு விளக்குகிறார் வேதகால ரிஷி. மேலும் சொல்கையில், அது மனிதனுக்குத் தெரிந்த எல்லாவற்றையும் விட வித்தியாசமானது. எதையெல்லாம் அவன் இன்னும் அறியவில்லையோ அவற்றைவிடவும் மேலானது. ஞானநிலை அடைந்து அதனை ‘அறிந்த’ எங்களது பூர்வாச்சாரியர்களால் (ரிஷிகள்) இப்படி சொல்லப்பட்டிருக்கிறது என்கிறார்.

’யத் வாசானத்யுதிதம் யேன வாகப்யுத்யதே..’ எனத் தொடங்கும் ஸ்லோகம் இப்படி விளக்க முற்படுகிறது: ’எது சொல்லால் (வாக்கினால்) விளக்கப்படமுடியாதோ, ஆனால் எதனால் சொல்லப்படுகின்ற சொல் விளக்கம், ஒளி பெறுகின்றதோ அதுவே பிரும்மம். எதனைக் கண்கள் பார்ப்பதில்லையோ, ஆனால் எதனால் கண்கள் பார்க்கின்றனவோ அதுவே அது. எதனைக் காதுகள் கேட்கமுடியாதோ, ஆனால் எதனால் காதுகள் கேட்கின்றனவோ அதுதான் அது.. மேலும், எதனை மூச்சு தீண்டமுடியாதோ, நுகரமுடியாதோ, ஆனால் எதனால் மூச்சுவிடுதல் (மனிதனுக்கு/உயிர்களுக்கு) சாத்தியமாகிறதோ, அதுவே பிரும்மம்’ என அறிவாயாக என்று சீடனுக்கு உபதேசிக்கிறார் குரு. கூடவே ’..அதுதான் பிரும்மம்’ என விளக்கும் ஒவ்வொரு ஸ்லோகதுக்கு அடியிலும் ஒரு வாக்கியம் வருகிறது. அது: இங்கே வணங்கப்படுவது அது அல்ல!’
இங்கே கொஞ்சம் விளக்கம் தேவைப்படுகிறது. ஆன்மா என சூட்சுமமாக அறியப்படுவது பிரும்மம், பரம்பொருள், பரப்பிரும்மம். ஆனால் சாமான்யன் எதை வணங்குகிறான்? ஒரு உருவத்தை, பிம்பத்தை – அது விக்ரஹ (சிலை) வடிவிலோ, ஓவிய (பட) வடிவிலோ இருக்கிறது. ஏனெனில், சாதாரண மனிதனால் சூட்சும வடிவில் , அதாவது வடிவில்லா வடிவில் இருக்கும் இறையை வணங்க, தியானிக்க முடியவதில்லை. ஆனால் அவனும் இறைவழி செல்லவேண்டுமே – உய்வதற்கு, கடைத்தேறுவதற்கு. அதற்கான ஒரு எளிய முதற்படியாக, வழிபட ஏதுவாக கோவில்களில் இந்த விக்ரஹங்கள், வீடுகளில், ஆசிரமங்களில், மடங்களில் கடவுள்களின் சித்திரங்கள், படங்கள் ஆகியவை. ஆரம்பப் படிநிலைதான் இது. ஸ்தூல வடிவத்தில் அகப்படாத, ஆனால் எங்கும் நிறைந்திருக்கும் இறையை, பிரும்மத்தை மனிதன் தன் புற அங்கங்களைக் கொண்டு காண இயலாது. ஆனால் அதற்காக அவன் தன்னை இயக்கும் தெய்வசக்தியை, பரம்பொருளை விட்டுவிடமுடியுமா? புறத்தே சுற்றித் திரிந்தவன், தன் அகத்துக்குள் பார்க்கிறான். பயணிக்க ஆரம்பிக்கிறான். அதற்கான சாதனாக்களை (தீவிர, தொடர்ந்த இறைசிந்தனை, மனம் ஒருநிலைப்படல், தியானம் போன்றவை) அவன் செய்யவேண்டியிருக்கிறது. கடும் சோதனைகள் நிறைந்த அந்தப் பாதையிலோ செல்லவேண்டிய தூரம் மிக அதிகம். தேடுபவன் அதற்காக அந்தப்பாதையை விட்டு விலகுவானா? சைவசமய முதன்மை நாயன்மார்களில் ஒருவரான அப்பர், இறுதியில் தான் அடைந்த அனுபூதி நிலையைப்பற்றி ‘தேடொணா தேவனை என்னுள்ளே தேடிக் கண்டுகொண்டேன்’ எனக் குறிப்பிடுகிறார்.

பிரும்மத்தை (இறுதி உண்மை) நோக்கிய கரடுமுரடான பாதையில் மேலும் முன்னேறுகிறது கேன உபநிஷதம். ஆன்மீகத் தேடலின் ஆரம்பநிலைகளில் சீடனுக்குத் தனக்கு அது தெரிந்துவிட்டது என்பதான மயக்கம் உண்டாகிறது. அதனைத் தன் குருவுக்கு சொல்கிறான். அவர் சொல்கிறார்.: ’அதற்குள் பிரும்மத்தைக் கண்டுவிட்டதாக உனக்குத் தோன்றினால், நீ அறிந்தது மிகக்குறைவுதான். மீண்டும் தொடர்ந்து தியானத்தில், உண்மை வழியில், சாதனாவில் இரு. தேடுதல் தீவிரமாகட்டும்’ என்று ஊக்குவிக்கிறார். மேலும் மேலும் சீடன் சிரத்தைகாட்டி, தியானித்து நாட்கள் கடந்தபின் அவனின் சலசலப்புக்கு குரு (வேதரிஷி) தெளிவுபடுத்துகிறார். ‘ என்னை எனக்குத் தெரியும்.. ஆனால் எனக்குள்ளிருக்கும் பிரும்மத்தை (ஆன்மா) தெரியாது . அதே சமயத்தில், தெரியவில்லை என்றும் உறுதியாகச் சொல்லமுடியாதுபோலிருக்கிறதே’ என்கிற நிலைக்கு நீ வந்திருந்தால், இறை அறிதலில் நெருங்குகிறாய் என அர்த்தம். மேலும் ‘யார் நன்றாகத் தெரிவதாகச் சொல்கிறானோ அவன் அறியாதவன். யார் தனக்குச் சரியாகத் தெரியவில்லை எனும் நிலையிலிருக்கிறானோ, அவனே அறிபவன். மேலும் மேலும் சாதனாக்கள் மூலம் தன்னை ஈடுபடுத்தி உணர்வின் படிப்படியான நிலைகளில் எவனொருவன் முன்னேறுகிறானோ, அவன் அந்த ஆன்மாவிலிருந்தே(பிரும்மத்திலிருந்தே) மேன்மேலும் ஆற்றல் பெற்று, மரணமில்லாப் பெருவாழ்வடைகிறான் என்கிறது இந்த உபநிஷதம். மேலும் எச்சரிக்கவும் செய்கிறது: ’இங்கேயே, இந்த பிறவியிலே ஒருவன் பிரும்மத்தை இவ்வாறு அறிந்துகொண்டானேயானால், அவன் எல்லா உயிர்களிலும் பிரும்மத்தின் இருத்தலை உணர்கிறான். ஒருவேளை, இந்த பிறப்பில் அப்படி அறியமுடியாதுபோனால், அது அந்த ஜீவனுக்கு மாபெரும் இழப்பு’ என்கிறது.

மூன்றாவது அத்தியாயத்தில் பிரும்மமே அனைத்திற்கும் ஆதாரமாக விளங்குகிறது என்பதைக் கதையாக விளக்குகிறது இந்த உபநிஷதம்.

அரக்கர்களுடனான ஒரு யுத்தத்தில் வென்றபின் களித்திருந்தனர் தேவர்கள். தங்களைத் தாங்களே மெச்சி மகிழ்ந்திருந்தனர். கர்வம் தலைக்கேறிவிட்டதை பிரும்மம் அறிந்தது. அவர்களுக்குப் பாடம் புகட்ட நினைத்து, ஒரு யக்ஷனாக உருவெடுத்து அவர்கள் இருக்கும் பகுதியில் உலவியது. தேவர்கள் தங்கள் உள்ளுணர்வினால், ஏதோ ஒரு அதீத சக்தி இங்கு வந்திருக்கிறது என அறிந்தனர். ஆனால் என்ன அது என்று தெரியாது திகைத்தார்கள். அவர்களுக்குள் பேசிக்கொண்டிருக்கையில் தேவேந்திரனான இந்திரன் அக்னிதேவனை அழைத்து ’நீர் போய் அது யார், என்ன எனத் தெரிந்துகொண்டுவாரும்..’ என அனுப்பினான்.

அக்னிதேவன் யக்ஷனின் முன் வந்து நின்றான். யக்ஷ உருவிலிருந்த பிரும்மம் அக்னியைப் பார்த்து ’யார் நீ’ என்றது. ’அக்னியே நான்!’ என்றான் அவன். ’உன்னால் என்ன செய்ய முடியும்?’ என்றது பிரும்மம். ’எதனையும் நொடியில் எரித்து சாம்பலாக்கிட என்னால் முடியும்!’ என்றான் அக்னிதேவன். ’ஓ.. அப்படியா!’ என்றது பிரும்மம். ஒரு உலர்ந்த புல்லை அக்னியின் முன்னால் போட்டது. ’எரி இதனை!’ என்றது. அக்னி புல்லைப் பார்த்தான். ப்பூ! என்று நினைத்தான். கடும் தனலாக உலர்ந்தபுல்லின் மீது பாய்ந்தான். புல்லுக்கு ஒன்றும் ஆகவில்லை. நிறம்கூட மாறவில்லை. அக்னியால் புல்லை எரிக்க முடியவில்லை.மீண்டும் முயன்றான். தோற்றான். சோர்ந்தான். என்னால் புல்லைக்கூடவா எரிக்கமுடியவில்லை என்று முணுமுணுத்துக்கொண்டே தேவர்களிடம் வந்து நடந்ததைச் சொன்னான். ’அந்த யக்ஷன் யாரென அறியமுடியவில்லை’ என்றான்.

இந்திரன் வாயுவை நோக்கினான். ’நீர் போய் அறிந்து வாரும்!’ என்றான். வாயுதேவன் விரைந்து வந்து யக்ஷன் முன் நின்றான். அதே கேள்வி. ‘நான் வாயு!’ என்றான் இவன். ’என்ன செய்ய முடியும் உன்னால்?’ என்று யக்ஷன் கேட்டதற்கு, ’இங்குள்ள எதனையும் காற்றாக வீசித் தூக்கி எறியும் சக்தி எனக்குண்டு!’ என்றான் சிரித்துக்கொண்டே. ’ஓ! அப்படியா.. எங்கே இந்தப் புல்லைத் தூக்கி வீசு!’ என்றது யக்ஷனாய் நின்ற பிரும்மம். வாயுதேவன் அற்பப் புல்லைப் பார்த்து மனதில் சிரித்துக்கொண்டான். அலட்சியமாக அதன்மீது வீசினான். அசைந்துகொடுக்கவில்லை அது. ஆச்சரியமுற்று, உக்கிரமாக வீசி, அதனைத் தூக்கிவீசப் பார்த்தான். ம்ஹூம்! ஒன்றும் நடக்கவில்லை. புல் அசைவற்று போட்டது போட்டபடிக் கிடந்தது. யக்ஷனைக் குழப்பத்துடன் பார்த்தவன் திரும்பிச் சென்று தேவர்களிடம் நடந்ததைச் சொன்னவன். ’என்னாலும் அந்த சக்தியைப் புரிந்துகொள்ளமுடியவில்லை’ என்றான்.

இந்திரன் ஆச்சரியம் மிகக்கொண்டான். இதில் ஏதோ பெரும் சூட்சுமம் இருக்கிறது. நமக்குப் புரியவில்லை. புரிந்துகொள்ளும் சக்தி நமக்கில்லையோ எனக் கலங்கியவாறு அவனே சென்றான். யக்ஷன் மறைந்துவிட்டிருந்தான். அங்கே வானில், பொன்னொளி எங்கும் ஜொலித்து வீச, பேரழகுடன் ஒரு பெண்சக்தி உருவந்தாங்கி காட்சிதந்தது. உமாதேவி! இந்திரனின் கண்கள் பனித்தன. பணிந்து வணங்கினான். மனதில் அவளை முழுதுமாக நிறுத்திப் பிரார்த்தித்தான். ‘எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லையே.. யார், எது இந்த மர்மசக்தி? அன்னையே, அருள்வாய்’ என மனதாரத் தாழ்ந்து இறைஞ்சினான். உமாதேவி முகமலர்ந்தாள். ’தேவேந்திரா! தேவர்களான உங்கள் சக்தியினால் உணரமுடியாது அதை எனக் கண்டுகொண்டாய். பிரும்மாண்டம், சூட்சுமத்தின் சூட்சுமம் அது. பிரும்மம். பிரபஞ்சத்தின் எல்லா செயல்களுக்கும், ஏன், உங்கள் வெற்றிகளுக்கும்கூட அதுவே ஆதாரம். அது தன் சக்தியை பின்னிழுத்துக்கொண்டால், நீங்கள் தளர்ந்து வீழ்வீர்கள். நீங்கள் யாரும் எதுவும் இல்லை என்றாகிவிடும் என அறிவாயாக!’ என்றாள் தேவி. தேவேந்திரன் அவளை நோக்கித் தலைதாழ்த்தினான். புத்தி தெளிவாகி, தேவியை வணங்கி நன்றி சமர்ப்பித்து, அங்கிருந்து அகன்றான்.

மேலும், பிரும்மத்தின், பரம்பொருளின் அதீத சக்தியை, எல்லையில்லா இருப்பை உணரவேண்டும். ’மின்னல் மின்னுவதும், இமை இமைப்பதெல்லாமும் அதனால்தான்’ என்கிற இந்த உபநிஷதம், தொடர்கிறது: மனமானது கற்பனை செய்வதும், வெளிஉலகில் பொருள்களை, உணர்வுகளை நாடிச்செல்வதும், ஆன்மா என அறியப்படும் பிரும்மத்தின் காரணமாகவே. ’அத்தகைய பிரும்மமானது எல்லா உயிர்களிலும் நிறைந்திருப்பதாக உணர்ந்து, எவனொருவன் அதை உண்மையாக தியானிக்கிறானோ, அவனை எல்லா உயிர்களும் நேசிக்கின்றன’ என்கிறது.

ஆழ்ந்த தேடலில் இப்போது முன்னேறியிருக்கும் சீடன், ’குருவே! அத்தகைய ஞானநிலைக்கான ரகசிய அறிவை அருள்வீராக’ எனப் பிரார்த்திக்கிறான். ’இதுவரை நான் உனக்கு சொன்னதெல்லாம் அதுபற்றியதே’ என்கிறார் குரு. இறை உணர்வோடு புலன்களின் கட்டுப்பாடு, உண்மைவழி செல்லுதல், சிரத்தையுடன் கூடிய கடும் தியானம் (தவம்) ஆகியவைதான் அந்த ரகசிய அறிவிற்கான சாதானாக்கள் எனச் சொல்கிறார். வேதங்கள் அந்த ரகசிய அறிவின் அங்கங்களாய் உள்ளன என சீடனுக்கு அவர் தெளிவுபடுத்துவதாய் இந்த உபநிஷதம் நிறைவு பெறுகிறது.

இந்த இடத்தில் நினைவு கூரவேண்டிய ஒன்று: ’உண்மைவழி நிற்றல் என்பதில், பேச்சு என்பது, விளைவு எதுவாயினும் பிடிவாதமாக உண்மை சொல்லல் என்றாகாது. பிறர் மனதை கலங்கடிக்காத, புண்ணாக்காத உண்மைகளையே ஒருவன் எப்போதும் பேசவேண்டும். அத்தகைய பேச்சு என்பது, வாக்கினால் செய்யப்படுகிற தவம்’ என்கிறது பகவத் கீதை.

(Picture courtesy: Internet)

**

உபநிஷதங்கள் – பிரும்மத்தை நோக்கி . .

பிரத்யட்சமாக அல்லது கண்ணெதிரே காட்சியாகத் தெரியும் வடிவங்கள்தான் ஆதிமனிதனுக்கு, பொதுவாக, உண்மையெனத் தோன்றியிருக்கும். அதில் இந்த உலகம் என அழைக்கப்படும் பூமியும், பூமிவாழ் உயிர்களும், பூமியில் காணப்படும் ஆறுகள், நதிகள், மலைகள், கடல்கள் போன்றவைகளும், பகலும், இரவும், மாறும் காலமும், கூடவே அண்ணாந்து பார்த்தால் தெரியும் ஆகாயமும், ஆகாயஒளிர் சூரிய, சந்திர, நட்சத்திரங்களும், இன்ன பிறவும் அடக்கம். இவை யாவற்றையும் ஆச்சரியமாக அவதானிக்க ஆரம்பித்த மனிதனை, உண்மையில் எப்படி இவை தோன்றியிருக்கின்றன, மறைகின்றன அல்லது தங்கள் இயங்குதளத்தில் தொடர்ந்து எவ்வாறு இயங்குகின்றன, இவற்றிற்கு முன்பும், பின்னாலும், இவற்றையெல்லாம் தாண்டியும்கூட ஏதேனும் இருக்குமோ என்கிற கேள்விகள், ஒன்றன்பின் ஒன்றாக குறுகுறுத்து சீண்ட ஆரம்பித்தன. வெறும் கேள்விகள் காலப்போக்கில் அழுத்தம்பெற்று, ஆழமாக மனதினில் வேரூன்றி வேதாந்தக் கேள்விகளாகின. ஜீவன், உலகம், பிரபஞ்சம், மனித சிந்தனைக்கு அப்பாற்பட்ட அந்த அதீத சக்தி என மனிதத் தேடல் உயர்ந்து மேலெழுந்தது. முடிவில்லாததுபோல் தோன்றிய இப்பெரும் தேடலுக்கான சாதனாக்களில் அவன் தன்னை வருத்திக்கொண்டு மேலும்மேலும் ஆராய, நல்விளைவாக வேதங்களும், உபநிஷதங்களும் இந்த மண்ணில் வந்துதித்தன.

வேதகாலம் என ஆராய்ச்சியாளர்களாலும், ஆன்மீகத்தினராலும் அறியப்படும் மனித நாகரிகத்தின் ஆரம்பகாலகட்டத்தில் இந்தியாவில் வாழ்ந்த யோகிகள், மகரிஷிகள் எனப்படும் பெருந்தவமுனிவர்கள், வாழ்நாள் முழுதும் தங்களை வருத்திக்கொண்டு, எரித்துக்கொண்டு இயற்றியக் கடுந்தவத்தினால் பெறநேர்ந்த இறைஅனுபூதியானவற்றைத் தங்கள் சீடர்களுக்கு, அவரவர் ஆன்மிக நிலைகளில் புரியுமாறு சொல்லி அருளினர். இப்படி வாழையடி வாழையாக, நம்மை வந்தடைந்தன வேதங்களும் அவற்றின் உள்ளுறையும், சம்ஹிதைகள், ப்ராமணங்கள் (Brahmanas), ஆரண்யகங்கள், உபநிஷதங்கள் ஆகியவைகளும். இவை யாவும் பொதுவாக ஷ்ருதிகள் (Shrutis) (ஷ்ருதி அல்லது ஸ்ருதி – கேட்கப்பட்டு, அனுபூதியாக அறியப்பட்டுத் தரப்பட்ட இறுதிஉண்மைபற்றியவை) என்றழைக்கப்படும் சாஸ்திர வகைமையின் கீழ் வருபவை. இந்து மத சாஸ்திரப்படி உபநிஷதங்கள், பிரும்மசூத்திரம், பகவத்கீதை ஆகிய நூல்கள் ‘ப்ரஸ்தான த்ரயம்’ (அறுதிப்பிரமாணமான மூன்று புனிதநூல்கள்) என்று சான்றோர்களால் புகழப்படுகின்றன.

உபநிஷதங்கள், மனித அறிவினால், முயற்சிகளினால் தேடி அடையமுடியாத, ஆனால் மிகவும் தேடுதற்குரிய ப்ரும்மத்தைப்பற்றி (பரம்பொருள்பற்றி) ஆராய்கின்றன அல்லது, வார்த்தைகளால் வடிக்கமுடியாத ஒரு விஷயத்தைக் கூற முயல்கின்றன. உபநிஷதங்களை, ப்ருஹதாரண்யக உபநிஷதம் ’ஸத்யஸ ஸத்யம்’ (உண்மையின் உண்மை ‘the truth of Truth) எனும் ஒற்றை வாக்கியத்தினால் வர்ணிக்கிறது. இங்கே ’உண்மை’ என்பது, மனிதன் தன் வாழ்நாளில் கண்டறியவேண்டிய ’இறுதி உண்மை’ (the Absolute Truth) எனக்கொள்ளவேண்டும்.

உபநிஷதங்கள் பலவாக இருந்திருக்கவேண்டும். காலவெள்ளத்தில் அவற்றில் சில நம்மை வந்து சேரவில்லையோ என்னவோ? ரிக், யஜூர், சாம, அதர்வண எனும் நான்கு வேதங்களில் 108 உபநிஷதங்கள் குறிப்பிடப்படுகின்றன. இவற்றில் பதினான்கு அதிமுக்கியமெனக் கருதப்படுபவை. இவை ஈச உபநிஷதம், கேன உபநிஷதம், கட உபநிஷதம், ப்ரஸ்ன உபநிஷதம், முண்டக உபநிஷதம், மாண்டூக்ய உபநிஷதம், ஐதரேய உபநிஷதம், தைத்ரீய உபநிஷதம், சாந்தோக்ய உபநிஷதம் , ப்ருஹதாரண்யக (Brihadaranyaka) உபநிஷதம் மற்றும், ஸ்வேதாஸ்வதர, கௌசீதகி, மஹாநாராயண, மைத்ராயணி உபநிஷதங்களுமாகும். இந்து மதத்தின் பழம்பெரும் ஆச்சார்யர்களில் ஒருவரும், அத்வைத ஞானியுமான ஆதிசங்கரர், முதல் பத்து உபநிஷதங்களுக்கு விளக்கவுரை எழுதி அருளியுள்ளார்.

சமஸ்க்ருதம் எனும் வடமொழியில் மகரிஷிகளால் ஆக்கப்பட்டுள்ள உபநிஷதங்கள், மொழிவல்லுனர்களாலும் எளிதில் புரிந்துகொள்ளமுடியாதவை. உபநிஷதங்களை அளித்த மகரிஷிகள், தங்களை முன்னிறுத்திக்கொண்டு எதையும் கூற முயற்சிக்கவில்லை. மாறாக, எங்களுக்கு இவற்றை தெரியப்படுத்திய மகான்கள் இவ்வாறு புரிந்துகொள்ளுமாறு தெளிவுபடுத்தினார்கள் எனக் கூறிச்சென்றனர் என ஈஸாவாஸ்ய உபநிஷதம் கூறுகிறது. ஒருவரின் சமஸ்க்ருத பாண்டித்யம், மொழிவல்லமை மட்டும் போதாது, அவற்றில் வரும் ஸ்லோகங்களின் உட்கருத்தை, பேசுபொருளை உள்வாங்கி அறிவதற்கு. அறியவேண்டும் என்கிற உள்ளார்ந்த ஆர்வம், அதற்கான இடையறா முனைப்பு ஆகியவற்றோடு, உளத்தூய்மை, சிரத்தை, நம்பிக்கை, இறையுணர்வு போன்றவற்றையும் தேடுபவரிடம் கடுமையாகக் கோருபவை இவை. இவ்வாறு அணுகுகையில்தான், இவை தங்களில் பொதிந்துகிடக்கும் ஆதிஞானத்தைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் காட்டத் தொடங்குகின்றன. ஒரு மேம்போக்கான வாசிப்பில், பயிலுதலில் ஒன்றும் நிகழாதாகையால், ஆச்சாரியர்கள் மூலம் சரியான பொருள் தெரிந்துகொண்டு மீண்டும் மீண்டும் வாசித்து, மனதின் ஆழத்தில் லயித்து சிந்திக்க சிந்திக்க, உண்மையின் பல்வேறு பரிமாணங்கள் ஒளிக்கதிர்களை வீசி, நமது அஞ்ஞான இருளைப் போக்க ஆரம்பிக்கும். இத்தகைய சாதனாக்களில் ஒருவன் ஆழ்ந்து திளைக்க, அவன் மேலும் மேலும் அறிபவனாய், இறைஞானத்தில், ஆன்ம அறிவினில் முன்னேறுபவனாய் ஆகிறான் என்கின்றனர் ஆன்மீகச் சான்றோர்.

வேதகாலத்தில், கல்வி என்பது யோகம், யாகம், பல்வேறு வித்யைகள் (கலைகள்) ஆகியவற்றைத் தந்திருப்பினும், அதில் உயர்கல்வி என்பது, பிரும்மம் அல்லது இறுதிஉண்மை பற்றிய இறைஞானத்திற்கு வழிவகுக்கும் கல்வியாகவே அமைந்திருந்தது. ஆச்சார்யன்–சிஷ்யன் என்கிற கட்டமைப்பில் நிலவிய குருகுலக் கல்வியாக, அதற்கான வழிமுறைகளுடன் நியமப்படி இயங்கியது. ஆச்சாரியன் அல்லது ஆன்மீககுருவின் உதவியோடு பாலபருவத்தில் பயில ஆரம்பிப்பது வழக்கமாயிருந்தது. குருவிடமிருந்து உபதேசம் பெற, உன்னதமானவற்றைக் கற்க, அதற்கான உண்மையான ஆர்வத்தையும், தூய மனநிலையையும் சிஷ்யன் என்று அழைக்கப்பட்ட மாணவன் கொண்டிருப்பது அவசியம். இந்த அடிப்படையில்தான், அதற்கான வாசிப்பும், தேடலும் துவங்கும். இத்தகைய தயார்நிலையை கற்பவனுக்கு, ’தேடுபவனுக்கு’ வழங்கவேண்டி, எல்லா உபநிஷதங்களும் தங்களின் ஆரம்பத்தில் ‘சாந்தி மந்திரங்க’ளைக் கொண்டிருக்கின்றன. ’அறிய’ முனைபவனின் பாதுகாப்பு கருதி, உணர்வுபூர்வமான இறைவேண்டுதலோடு, குருவின் துணையோடு சிஷ்யனை உள்ளே வருமாறு அழைக்கின்றன இவை.

உதாரணமாக ‘கேன உபநிஷத’த்தைப் பார்க்க நேர்கையில், இரண்டு சாந்திமந்திரங்களைத் துவக்கத்தில் அது கொண்டிருக்கிறது. முதலாம் மந்திரம் இப்படிச் சொல்கிறது:

ஓம் . . . குரு, சிஷ்யன் ஆகிய நம் இருவரையும் கடவுள் காப்பாராக.. உயர்ஞானத்தின் சக்தியை நாமிருவரும் முழுதுமாய் அனுபவிக்குமாறு ஊக்குவித்து அருள்வாராக. தளரா ஈடுபாடு, முனைப்புமிக்க ஆற்றலுடன் நாமிருவரும், அதனை அறிய உழைப்போமாக. கற்பவை நமக்குப் பூரண பலன் தரட்டும். எக்காரணம்கொண்டும், நாம் ஒருவரை ஒருவர் வெறுக்காதிருப்போமாக..

அடுத்ததாக, இரண்டாவது சாந்தி மந்திரம் இப்படி வருகிறது:

ஓம் . . . பிராணன், வாக்கு, கண், காது முதலான எனது அங்கங்கள் மிகுந்த சக்தியுடன் விளங்கட்டும். உபநிஷதங்கள் கூறுகின்ற பிரும்மமே (பரம்பொருளே) எல்லாம். அந்த பிரும்மத்தை நான் மறுக்காதிருப்பேனாக. அந்த பிரும்மம் என்னை மறுக்காதிருக்குமாக. உபநிஷதங்களில் சொல்லப்படும் தர்மங்கள், ஆன்மாவை நாடுகின்ற என்னில் குடியேறட்டும்.

ஓம் சாந்தி: சாந்தி: சாந்தி:

சாந்தி என்கிற வார்த்தை மூன்றுமுறை சொல்லப்படுகின்றது இங்கே. காரணம், மூன்றுவிதமான ஆபத்துக்கள்/ தடைகளிலிலிருந்து நாம் காக்கப்படவேண்டும் என்பதற்காக.
மூன்றுவித ஆபத்துகள்/தடைகள் என்பன எவையெவை எனவும் விளக்குகிறது:

1.ஆத்யாத்மிகம்: நம்மாலேயே நமக்கு ஏற்பட்டுவிடக்கூடிய ஆபத்துகள், தடைகள் (நமக்குள்ளிருந்தே தோன்றும் நோய், மனப் பிராந்தி, சஞ்சலம் போன்றவை)

2. ஆதி பௌதிகம்: பிற உயிர்களால் (எதிரிகள், கொடும் விலங்குகள், விஷ ஜந்துக்கள் போன்றவைகளால்) வரக்கூடிய ஆபத்துகள், தடைகள்

3. ஆதி தைவிகம் : இயற்கை சக்திகளால் (புயல், பெருவெள்ளம், இடி, நெருப்பு போன்ற இயற்கை சீற்றங்கள்) நிகழக்கூடிய ஆபத்துகள், தடைகள்

(Picture courtesy: Internet)

– தொடரும்.
*

கபீர்தாஸ் – தத்துவம், ஆன்மீகம்

கபீர்தாஸின் கவிதைகள் சிலவற்றில் (தோஹா மற்றும் பிற கவிதைகள்), கபீர் தன்னையே அழைத்துச் சொல்வதுபோலவோ அல்லது தன்னையே கேட்டுக்கொள்வதுபோலவோ இருக்கும். இவருடைய வார்த்தைகள் பலமொழிக்கலவையாதலால், மொழியாக்கம் கடினமானது. கவிதைகளைப் படிக்க/புரிந்துகொள்ள ஏதுவாக இருப்பதற்காக சிறு சிறு தலைப்புகளின் கீழ் வகைப்படுத்த முயற்சித்துள்ளேன்.

சமநிலை

சந்தையில் நிற்கிறான் கபீர்
சகலருக்கும் நல்லதையே வேண்டுகிறான்
நண்பன், பகைவன் என்று யாரையும் பார்ப்பதில்லை

**

மனம்

மனதின் இலக்காக மாறிவிட்டாய்
இருக்க மாட்டேன் என்கிறது ஒரு இடத்தில்
கபீர், நீதான் என் செய்வாய் !
இந்த மனம் நிற்பதில்லை ஒரு இடத்தில்
**

என்ன பாவம் செய்ததென தலைமயிரை மழித்து
அடிக்கடி மொட்டை அடித்துக்கொள்கிறாய்
மனமெங்கும் மண்டியிருக்கின்றது விஷம்
மனதை ஏன் மழித்துக்கொள்ளமாட்டேன் என்கிறாய்?
**

மனம் தெளிந்து குளிர்ந்த பின்னே
எதிரி என்போர் யாரும் இல்லை
அகங்காரம் அழிந்தபின்னே
அனைவரும் உறவினர்தாமே
**

தன்னிலை

நீ வளர்ந்து உயர்ந்துதான்விட்டாய் – அதனால் என்ன
பனைமரம் கூடத்தான் உயர்ந்திருக்கிறது, நிழலா தருகிறது?
**

வீணையின் நரம்புகள் அறுந்துவிட்டன கபீர்!
இசைப்பவனும் போய்விட்டான்.
வீணைதான் என் செய்யும்?

(இங்கு வீணை என்பது உடம்பு. இசைப்பவன் என இருப்பது ஆன்மா.)
**

அகங்காரம்

அகம்பாவம் ஒருபோதும் வேண்டாம் கபீர்!
எவரையும் ஏளனம் செய்யவேண்டாம்
உன் சிறுபடகோ ஆபத்தான பெருங்கடலில்
எப்போது சூறாவளி, எப்போது புயல்,
எப்போது எது வரும் யார் கண்டது?
**

நீ எழுப்பிய மாளிகையை
நிமிர்ந்து பார்த்து கர்வப்படாதே
நாளை நீ அதன் கீழே
உன் மேல் வளரும் புல்
**

கொள்வதற்கு குருவின் நாமம்
கொடுப்பதற்கு அன்னதானம்
பணிவதால் கிடைக்கும் உயர்வு
அகங்காரம் தரும் உன் வண்டிக்கு அதிர்வு
**

காலம்

மெல்ல மெல்லச் செல்வாய் மனமே
எல்லாம் காலக்கிரமப்படியே நடக்கும்
நூறு குடம் தண்ணீரை உடன் ஊற்றினாலும்
பருவம் வந்தபின்பே பழங்கள் தோன்றும்
**

நாளை செய்யவேண்டியதை இன்றே செய்
இன்று செய்ய வேண்டியதை இப்போதே
கணநேரத்தில் ப்ரளயமே ஏற்பட்டுவிடுமப்பா
விட்டுப்போனதை நீ எப்போது முடிப்பாய் ?
**

நிலையற்ற நிலை

எந்திரத்தில் அறைபடும் தானியங்களைக் கண்டு கபீர் அழுகிறான்
ஐயகோ! முழுசாக எதுவும் தப்பிக்கப் போவதில்லையே !

(கபீரின் பார்வையில் இந்த உலகில் மனிதர்கள் ஒன்றும் புரியாமல், உய்ய வழி தெரியாது, உலகவாழ்வில் உழல்கின்றனர் துயரப்பட்டு மடிகின்றனர். ஒருவரும் கரையேறமாட்டார் போலிருக்கிறதே என்கிற துக்கம் அவருக்கு. அத்தகைய சிந்தனையில் மேற்சொன்ன வார்த்தைகள்)
**

மலர்பறிக்கும் தோட்டக்காரனைக் கண்டு மருண்டன மொட்டுகள்
மறுநாள் நம் கழுத்தைத் திருகவும் வருவானே இவன் !
**

பேச்சு

கேட்பவருக்கும் சுகம் உமது மனதிற்கும் குளிர்ச்சி
ஏற்படும்படியான வார்த்தைகளேயே பேசுவீர்
**

பாண்டித்யம்

இந்த உலகம் எத்தனையோ கற்றும் ஒன்றும் அறிந்தபாடில்லை
அன்பெனும் ஒன்றைப் படித்தவன் அல்லவா உண்மையில் பண்டிதன்
**

நல்வாழ்வு

ஒரு மாலைக்குள் மடிந்துவிடும்தான்
இருந்தும் அந்த பூவைப்போலவே
மணம்தனைப் பரப்பியே
வாழ்க்கையை வாழ்ந்துவிடு
**

தர்மம், நியாயம்

ஏழையை அபலையை ஒருபோதும் வதைக்காதீர்
வேதனை தாங்காது அவன் பெருமூச்சுவிட்டாலும்
எரித்துவிடும் உடன் அது உம்மை
**

எத்தனைவித மனிதரைத்தான் நீ பார்த்திருக்கிறாய் கபீர்!
கண்டதுண்டா அடுத்தவனைக் குறைகூறாத ஒருவனை?
***

இவ்வுலகில் நீ வந்திறங்கியபோது
எல்லோரும் சிரித்தார்கள், நீ அழுதாய்
உலகைவிட்டு நீ போகும்போதும்
எல்லோரும் சிரிக்கும்படியாக
எதனையும் வாழ்வினில் செய்துவிடாதே
**

அள்ளிக் கொடுத்தவன் குறைந்துபோகமாட்டான்
நீரெடுத்துக் குடித்ததால் குறையாது நதியும்
இதற்கும் மேல் என்னதான் சொல்வான் கபீர் !
**

ஆத்ம விசாரம்

மிகமோசமான மனிதன் யார் எனத் தேடியபோது தென்படவில்லை
மனதின் ஆழத்தில் ஊடுருவி நான் உற்றுநோக்கியபோது
என்னைவிட மோசமானவன் எவனுமில்லை
**

தாசன் என்றென்னை அழைக்கலாகுமா?
தாசனுக்கும் தாசனே நான்
இப்பொதெல்லாம் நான் இப்படித்தான் ஆகியிருக்கிறேன்
காலில் தினம் மிதிபடும் சிறுபுல் போலே

**

சாது, ஞானி என்போர்

சாது என்பவன் ஒரு சந்தன மரத்தைப்போலே
சம்சார சர்ப்பம் சுற்றியிருப்பினும் பாதிப்பு ஏதுமில்லே

(பொருள்: உண்மையான ஞானி, குடும்பவாழ்வில் ஈடுபட்டுள்ளபோதும் அதன் ஆசாபாசங்களால் பாதிக்கப்படுவதில்லை. எப்படி தன்மேல் சுற்றியிருக்கும் நாகப்பாம்பினால், சந்தன மரம் அதன் விஷத்தைக்கொள்ளாதோ, தன் மணம் இழக்காதோ, அதைப்போலே)
**

இறையருளின் பசியில் இருப்பவன் சாது, பொருளுக்காக அல்ல
நிறைபொருளுக்காக பசித்திருப்பவன் எவனோ அவன் சாதுவல்ல.
**

ஞானி என்பவர்
நல்மணிகள் காணப்படும் மகாசமுத்திரம்
ஒருகையளவே எடுத்தேன்
எல்லாம் முத்துக்கள் ரத்னங்கள்!
***

குருவின் கருணை எனக்குக் கிட்டியது
அறிய முடியாததை அறிந்துகொண்டேன்
***

தேடல்

மதுரா, காசி, துவாரகா, ஹரித்வார், ஜகன்னாத் என
சுற்றிச் சுற்றி நீ வந்தாலும்
ஞானியின் அருகாமை, ஹரிபஜன் இன்றி
கிட்டப்போவதில்லை எதுவும்
**

பக்கத்தில் இருக்கும் அவனைப் பார்க்கமாட்டாய்
பனைமரத்தில் ஏறி, தெரிகிறானா எனத் தேடுவாய் !
**

குளத்து நீரில் மலரும் அல்லி
நீல ஆகாயத்திலோ வெண்ணிலவு !
எவரெவர் எதெதனை நாடுகின்றனரோ
அததனையே சென்றடைவர் இறுதியில்
**

மெய்ஞானம்

வனத்திலுள்ள மரமெல்லாம் சந்தனமில்லை
படையிலுள்ளோர் அனைவரும் வீரரில்லை
கடலில் கிடப்பதெல்லாம் முத்துக்கள் இல்லை
மனிதர் எல்லோரும் ஞானியர் இல்லை, இல்லை!

(மெய்ஞானம் என்பது எல்லோருக்கும் வாய்ப்பதல்ல; கோடியில் ஓரிருவருக்கு ஒருவேளை வாய்க்கக்கூடும். அத்தனை அரிதானது அது என்பதனை இப்படிச் சொல்கிறார் கபீர்தாஸ்)
**

குடத்திற்குள் இருக்கிறது நீர்
நீரில்லையெனில் நீர்க்குடம் இல்லை
ஞானத்திற்கு மனமே பெரும் தடை- இருந்தும்
மனமில்லையேல் ஞானம் இல்லை!
**

பரம்பொருள்

எள்ளில் எண்ணெய்போலே
கல்லில் நெருப்புபோலே
உன் கடவுள் உன்னுள்ளேதான்
விழித்துக்கொள்ள முடியுமென்றால் விழித்துக்கொள்

(’விழித்துக்கொள்ள முடியுமென்றால் விழித்துக்கொள்’ என்பதற்கு – இந்த உண்மையை உணர, உனக்குள் ஒரு அகவிழிப்பு ஏற்பட்டால்தான் முடியும் என அர்த்தம்)
**

நாமம் ஜெபித்தே அவனை ஜெயம்கொள் மனமே
இதுவே மெய்ப்பொருள் காணும் தந்திரம்
ஆயிரமாயிரம் சாஸ்திரங்களைப் படித்துப் படித்து
தலையைப் பிய்த்துக்கொண்டு ஏன் சாகிறாய்?
***

மனிதனால் ஆவது ஏதுமில்லை
கடவுளினால்தான் எல்லாமே
மலையைத் தூக்கிக் கடுகுக்குள் வைப்பான்
கடுகையே மலையாகவும் ஆக்கிடுவான்!
***

தியானம் செய்பவன் யார்? யார் அவன்?
புரிந்துகொண்டால் தியானம் எதற்கு?
**

ஒன்றென்பேன். ஆனால் அப்படித் தெரிவதில்லை
இரண்டென்றால் உண்மைக்குப் புறம்பாகும்
’அது’ எதுவோ, எப்படி இருக்கிறதோ
அப்படியே இருந்துவிட்டுப்போகட்டும், என்கிறான் கபீர்!
**
(இங்கு, ஆதிசங்கரரின் ’அத்வைத’க் கருத்துக்குள் கபீர் வருவதாய்த் தெரிகிறது. ’ஒன்றென்பேன்’ என்பதில் இரண்டாக, பலவாறாகத் தோன்றினாலும், எல்லாம் ஒன்றே. (திருமூலர்: ஒருவனே தேவன்). பிரும்மம் (பரம்பொருள்/Absolute Truth) ஒன்றே. அதற்குள் அனைத்தும் அடக்கம் என்கிறார்.
’இரண்டென்றால் உண்மைக்குப் புறம்பாகும்’ என்பதில் ‘துவைதம்’ அல்ல என்கிறார். அதாவது இரண்டல்ல (duality)-எல்லாவற்றையும் எதிரும் புதிருமாய்ப் பார்ப்பது –இன்பம்-துன்பம், சொர்க்கம்-நரகம், நல்லது-கெட்டது, இரவு-பகல், சரி-தவறு என இரட்டை, இரட்டையாக எல்லாவற்றையும் நோக்கி, சிக்கித் தவிப்பது அல்ல. அப்படிச் சென்றால், அது உண்மைக்குப் புறம்பாகும் என்கிறார் கபீர்.)
**
நானிருந்தபோது அங்கு ஹரி இல்லை
இப்போதோ ஹரி வந்துவிட்டான் – நானில்லை !
ஒளியை நான் பார்த்துவிட்டபின்
விலகி ஓடிவிட்டது இருளெல்லாம்

(பொருள்: ’நான், நான்’ என நான் அலைந்தபோது, ஹரி (பரப்பிரும்மம்/பரம்பொருள்) என்னிடம் வரவில்லை.
குருவின் அருளால் இப்போது அவன் என்னுள் வந்து இறங்கி விட்டான். அவன் வந்தபின்னே ‘‘நான்’ என்பதாக ஏதுமில்லை)

**

கபீர்தாஸ்: ஆன்மீகத் தேடல்

(‘காசியில் உயிர்நீத்தால்தான் மோட்சமா?’-விலிருந்து தொடர்ச்சி..)

கபீரின் கவிதைகளுக்குள் நுழையுமுன், அவருடைய ஆன்மீகப் பயணத்தின் ஆரம்ப அத்தியாயத்தைக் கொஞ்சம் பார்த்துவிடலாம்.

15-ஆம் நூற்றாண்டில் பனாரஸ் எனப்படும் இன்றைய வாரணாசி (காசி) உன்னதமாயிருந்தது. அங்கு ஹிந்து, இஸ்லாமிய மற்றும் ஏனைய மதங்களைச் சார்ந்த சாஸ்திரம் அறிந்த, கற்றறிந்த பண்டிதர் நிறையப்பேர் வசித்துவந்தனர். சாதுக்களும், சந்நியாசிகளும் ஏகாந்தமாய் சுற்றித்திரியும் ஊரானது அது. கூடவே முல்லாக்களும், மௌல்விகளும், சித்துவேலை செய்பவர்களும், யோகிகளும் ஏகமாய் நடமாடிய காலம். வசதியாய் வாழும் குடும்பத்துச் சிறுவர்கள் நல்ல ஆச்சார்யர்களிடம், குருக்களிடம் கல்வி பயில அனுப்பப்பட்டனர். அப்படி அனுப்பப்பட தன் குடும்பநிலை அனுபதிக்காதபோதும், நல்லதொரு குரு தனக்கு வேண்டுமே, குருவின்றி அவனை அறிவதெப்படி என அந்தச் சின்னஞ்சிறு வயதிலேயே தவிக்கிறான் கபீர். அம்மா, அப்பாவின் பேச்சைக்கேட்டு, அவர்களுக்கு உதவியாக வீட்டுத்தொழிலைச் செவ்வனே செய்துவந்தாலும், அவன் உள்ளம் தேடுதலைத் தீவிரமாகத் தொடங்கிவிட்டது. குருவேயே சிந்தனைக் கருவாகக் கொண்ட அவன் மனம், கிடைக்காத குரு நினைந்து அன்றாடம் அல்லலுற்றது.

அப்போது காசியில் ஸ்ரீராமானந்த தீர்த்தர் என்னும் ஆச்சார்யர் வாழ்ந்துவந்தார். பேருக்கேற்றபடி சீரிய ராம பக்தர். எளிய வாழ்வும் ராம ஜபமும் தவிர, வேறு ஒன்றும் அறியாதவர். அவருடைய உன்னத பக்தியும், பாடம் கற்றுத்தரும் முறையும் அவருக்கு புகழ் சேர்த்தது. கற்றோரும், சாதாரண மக்களும் அவரை காசியின் உயர்ந்த குரு என மதித்தனர், போற்றினர். இதுபற்றியெல்லாம் ப்ரக்ஞை ஏதும் இன்றி எளிமையாய் அவர் வாழ்ந்து வந்தார். தன் சிஷ்யர்கள் சிலருக்கு ஆன்மீகப் பாடங்கள் கற்பித்துவந்தார். சிறுவனான கபீர்தாஸ் ஸ்ரீராமானந்தர்பற்றிக் கேள்விப்பட்டு மனம் மிக மகிழ்ந்தான். எப்படியும் அவருடைய சிஷ்யனாகி, உபதேசம் பெற்றுவிடவேண்டும் என்கிற வேட்கை அவன் மனதில் தீயாய்ப் பற்றிக்கொணடது.

தான் ஒரு முஸ்லிம் குடும்பத்திலிருந்து வந்தவனாயிற்றே, பாலபாடம் கூட பயிலாதவனாயிற்றே, தன்னை ஸ்ரீராமானந்தர் சிஷ்யனாக சேர்த்துக்கொள்வாரோ என்கிற அச்சமும், கவலையும் சிறுவனான கபீரிடம் இருந்தது. ராமானந்தரின் சிஷ்யர்கள் , பெரும்பாலும் பிராமண அல்லது ஹிந்து உயர்குலப்பிள்ளைகள். நகரின் ஒதுக்குப்புறத்தில், ஒரு மரத்தின் அடியில் மாலையில் கூடி அவர் வருகைக்காகக் காத்திருப்பார்கள். அப்படி ஒருநாள் காத்திருக்கையில், மரங்களின் பின்புறத்திலிருந்து நிழலோடு நிழலாக வெளிப்பட்டான் சிறுவன் கபீர். அந்த குருவின் சிஷ்யர்களின் கடைசி வரிசையில் தான் போய் உட்கார்ந்து கொள்ளலாம், பாடம் கேட்கலாம் என நினைத்து, தயங்கித் தயங்கி முன்னேறினான். அவனைக் கவனித்துவிட்ட குருவின் சிஷ்யர்கள், அவனுடைய முஸ்லிம் தோற்றம் கண்டு குழம்பி, ‘’டேய்! யார் நீ! ஏன் இங்கே வந்திருக்கிறாய்?’ என்று எரிச்சலுடன் கேட்டனர். அதற்கு கபீர், தான் அவர்களின் குருவிடம் தன்னை சிஷ்யனாக ஏற்குமாறு வேண்டிக்கொள்ள வந்திருப்பதாகவும், அவரிடம் பாடம் கற்க விருப்பம் கொண்டிருப்பதாகவும் கூறினான். இதைக்கேட்ட அவர்கள் பெரிதாகச் சிரித்துக் கபீரைக் கேலி செய்ததோடு “ நீயெல்லாம் இங்கே வரப்படாது. போ..போய்விடு உடனே ” எனத் துரத்திவிட்டனர். அவமானமும் அழுகையும் மேலிடக் கபீர்தாஸ் அந்த இடம் விட்டு அகன்றான். வீடு செல்லவும் மனமில்லாமல், என்ன செய்வது இனி என்கிற மன உளைச்சலில் கங்கைக்கரைப் பக்கம் சென்றான். அங்கே படித்துறையில் உட்கார்ந்து, அலைந்து திரியும் சாதுக்களை, தியானத்திலிருந்த சந்நியாசிகளை, நேரம் போவது தெரியாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். தனக்கு ஒரு குரு கிடைக்கும் பாக்யமே இல்லையோ என நினைத்து் மனம் வெம்பி அழுதான். பொழுது போகப்போக, பசியும், தூக்கமும் மேலிட, படியிலேயே படுத்து உறங்கிப்போனான்.

மாலை பாடம் எடுத்த ராமானந்தரிடம், முஸ்லிம் சிறுவன் ஒருவன் அவருடைய சிஷ்யனாக முயன்ற கதைபற்றி அவருடைய சிஷ்யர்கள் யாரும் வாய் திறக்கவில்லை. இரவு வீடு திரும்பிய அவர் ஒரு மாதிரி உணர்ந்தார். படுத்தபின்னும் சரியாகத் தூக்கம் வரவில்லை. பின்னிரவின் சிறுதூக்கத்தில், கனவு ஒன்று கண்டார் ராமானந்தர். அதில் அழகான, தேஜஸ் மிகுந்த முகத்துடன், துடிப்பு மிக்க இரண்டு இளைஞர்கள் தன் வீடு விட்டு வெளியேறியதாகத் தோன்றியது. திடுக்கிட்டு எழுந்தார் ராமானந்தர். வீடு விட்டு அகன்ற சகோதரர்கள் போல கனவில் வந்தவர் யார்? ராம, லக்ஷ்மணர்களா அவர்கள்? செய்வதறியாது குழம்பினார். ஏதாவது பகவத் அபச்சாரம் (கடவுட்குற்றம்) நிகழ்ந்துவிட்டதோ என நெஞ்சில் பயம் கொண்டார். மேலும் தூக்கம் பிடிக்காமல், ஸ்நானம் செய்து வருவோம் என அவ்வதிகாலையில் கங்கைக்கரை நோக்கிச் சென்றார் அவர். இருள் இன்னும் சரியாக விலகாத நிலையில் குளித்துறைப் படிக்கட்டுகளில் தடுமாறி இறங்கினார் ராமானந்தர். திடீரென எதையோ மிதித்துவிட்டதாகப் பதற்றமடைந்த அவர், ‘ஹே ராம்! ஹே ராம்!’ என்று அவன் பெயரைச் சொல்லியவாறே இன்னும் இருந்த இருளினால், சரியாகப் பார்க்கமுடியாமல் தண்ணீரை நோக்கிச் சென்றார். அவர் பாதம்பட்ட, தூங்கிக்கொண்டிருந்த சிறுவனோ, திடீரென விழித்தெழுந்து, தன்னைக்கடந்து செல்பவர் ஸ்ரீராமானந்தர் என உணர்ந்து தெய்வதரிசனம் கண்டதாய் பரவசமானான். “ஹே ராம்! ஹே ராம்! எனத் தானும் சொல்லியே அவர் போகும் திசைநோக்கிக் கைகூப்பினான் சிறுவனான கபீர்.

அன்று மாலை ராமானந்தரின் வருகைக்காக அவருடைய சிஷ்யர்கள் காத்திருந்தபோது, தூரத்தில் ஏதோ நிழலாடியது. வந்துகொண்டிருப்பது அதே முஸ்லிம் சிறுவன் எனக்கண்டு, சினம் கொண்டு சிஷ்யர்கள் விரட்ட முயன்றனர். இந்தமுறையோ கபீர் அங்கிருந்து நகல்வதாக இல்லை. குருவைத் தரிசிக்காமல் தான் செல்வதற்கில்லை என்று அடம்பிடித்து அங்கேயே இருந்தான். வயதான குருவும் வந்துசேர்ந்தார் கொஞ்ச நேரத்தில். சிஷ்யர்கள் கபீரை தள்ளிக்கொண்டுபோய் அவரெதிரே நிறுத்தினார்கள். அப்பாவிச் சிறுவனுக்கெதிராகப் போட்டுக்கொடுத்தார்கள். ராமானந்தர் கோபமுற்றார். ”யார் நீ? எதற்காக இங்கு வந்து தொல்லை தருகிறாய்?” என்று சிறுவன் கபீரிடம் வினவினார் குரு. அதற்குப் பதிலாக, தான் அவரையே குருவாக மனதில் கொண்டிருப்பதாகக் கூறிய கபீர், முதல்நாள் மாலையும், அன்று அதிகாலையும் நடந்தவற்றை மெல்லப் பணிவுடன் கூறினான். அவர் பாதம் தன் மேல் பட்டதால் குருவின் பாத தீட்சை தனக்குக் கிடைத்துவிட்டதாகவும், அவர் சொன்ன ராம நாமமே தனக்கு குருவிடமிருந்து தரப்பட்ட மந்திரமாகத் தன் மனதில் கொண்டு, அதை ஜெபித்தே, அவரிடம் வந்துள்ளதாகவும் சொன்னான். சிறுவனின் வார்த்தைகளைக் கேட்டு ஆச்சரியமானார் ராமானந்தர். இருந்தும், முகத்தில் கோபம் காட்டி, ’இதுதான் குருவிடம் வந்தடைகின்ற முறையா’ எனக் கேட்டார். குருவின் கோபம்கண்டு பயந்த சிறுவன், அவர் பாதம் பணிந்து, தான் ஒன்றும் அறிந்திராதவன் என்றான்; எனினும் தான் கூறியது அனைத்தும் உண்மைதான் என்றும் சொல்லிக் கலங்கிய கண்களுடன் அவர் முன் கைகட்டி நின்றான் கபீர். கோபம் தணிந்த ராமானந்தர் சிறுவனைக் கூர்ந்து நோக்கினார். ஏதோ உள்ளுணர்வு தாக்க, அவர் மனம் கனிந்தது. அவனை மற்ற சிஷ்யர்களுடன் உட்கார்ந்து பாடம் கேட்க அனுமதி அளித்தார். இதுவே என் பாக்யம் என மனதில் நினைத்து குருவை சாஷ்டாங்கமாக வணங்கிவிட்டு, மற்றவர்களுடன் உட்கார்ந்து கொண்டான் கபீர். அவர் சொல்லிக்கொடுத்த ராம மந்திரத்தை மனதில் தீபமென ஏற்றினான். அவரையே தெய்வம் எனக்கொண்டது அவனுடைய பிள்ளை உள்ளம். அவருடைய போதனைகளை வெறும் வார்த்தைகளாகக் கேட்காமல், உணர்வுபூர்வமாகக் கேட்டறிந்து, விரைவிலேயே குருவின் ஆத்மார்த்தமான சிஷ்யர்களுள் ஒருவனாக மாறினான் சிறுவன் கபீர். இப்படித் துவங்கியது கபீர் தாஸின் ஆன்மீகப் பயணம்.

ஸ்ரீ ராமானந்தரின் உபதேசத் தாக்கம் கபீரின் மனதை எப்போதும் நிறைத்திருந்தது. தன் குருவை நினைத்து சில கவிதைகளில் அவர் உருகுவது தெரிகிறது. ஒரு முறை இப்படி ஒரு சிந்தனை அவர் மனதில் எழுந்து திடுக்கிடவைத்தது: ”குருவும், கோவிந்தனும் (பரம்பொருளைச் சொல்கிறார்) ஒருசேர, ஒரே நேரத்தில் என்முன் தோன்றிவிட்டால், நான் யாரை முதலில் வணங்குவேன்? ஐயகோ! யாரை முதலில் வணங்குவேன்!’ எனச் சிந்தித்துப் பதறுகிறது அவர் மனம். பிறகு சட்டெனத் தெளிந்து அவரே தொடர்கிறார்: ”குருவுக்குத்தான் என் முதல் வணக்கம். ஒன்றும் அறிந்திராத இந்த அப்பாவிக்கு கோவிந்தனைக் காட்டியவர் அவரே அல்லவா?” என்கிறார். (தொடரும்)

**