சிறுவயதில் படக்கதைகளைப் பார்ப்பதில் ஆர்வம் அதிகமிருந்தது. படிப்பது கொஞ்சம். பார்த்துக் கண் மலர்வது அதிகம் என ஓடிய காலம். அம்புலிமாமாவாக இருக்கட்டும் ; தற்செயலாகக் கையில் மாட்டுகிற வாரப்பத்திரிக்கைகள், தீபாவளி மலர்களாக இருக்கட்டும். முதலில் கண்போனது படத்தை நோக்கித்தான். First, visual delight. Then comes pleasure of the text! கலர்ப்படமோ, கறுப்பு வெள்ளையோ – கருத்தோடு பார்த்த ரசித்த அந்த நாட்கள், மென்மையானவை, உணர்வுபூர்வமானவை. பொதுவாக வார இதழ்கள் கையில் கிடைத்தவுடன், எல்லோரும் தொடர்கதைக்கு முதலில் ஓடுவார்கள். நான் அப்படியல்ல. குமுதமோ, விகடனோ, தினமணிகதிரோ, கல்கியோ (அல்லது பின்னாளில் வந்த இதயம் பேசுகிறது, குங்குமம், சாவி போன்றவையும் ), முதலில் அதைக் கசங்காமல், நலுங்காமல் எடுத்துக்கொண்டுபோவேன். அதுவென்னவோ ஒரு கலைப்பொக்கிஷம் போல. பத்திரிக்கை, புஸ்தகங்கள் கசங்கிவிட்டால் படிக்கப் பிடிக்காது அப்போதெல்லாம்! வீட்டின் ஒரு தனி இடத்தில், அல்லது வாசலில் வேப்பமரத்தடியில் உட்கார்ந்துகொண்டு ஆர்வமாகப் புரட்டுவது வழக்கம். அட்டையிலிருந்து கடைசி அட்டை வரை, அவற்றின் டிசைன், உள்ளடக்கம், கதை,கட்டுரைகள், ஜோக்குகள், வரையப்பட்டிருக்கும் படங்கள் என அந்தக் குறிப்பிட்ட இதழ் வண்ணமும், கறுப்பு-வெள்ளையுமாக எப்படி execute –ஆகி இருக்கிறது என ஆசிரியரைவிடவும் கவலையோடும், அக்கறையோடும் நான் பார்த்திருக்கிறேன். அதற்கப்புறம்தான் சுஜாதா, ஜெயகாந்தன், கண்ணதாசன், பாலகுமாரன், புஷ்பாதங்கதுரை என அப்போது பிரபலமாக எழுதிக்கொண்டிருந்தவர்களின் பக்கங்களை – அன்றைய மூடு, ரசனைக்கேற்றபடி மெதுவாகப் படிக்க ஆரம்பிப்பேன். கதைகளுக்கான படங்களை மற்றவர்களைப்போல் மேம்போக்காகப் பார்த்துவிட்டு நகர்ந்துவிடாமல், படத்தின் வலது கடைக்கோடியில் யார் கையெழுத்திட்டிருக்கிறார்கள் என்று ஓவியரின் பெயரைப் பார்த்து மனதில் வைத்துக்கொள்ளும் பழக்கம் சிறுவயதிலேயே இருந்தது. வார இதழ்களில் படங்கள் வரையப்பட்டிருக்கும் விதத்தைப் பார்த்தே ‘சரி இந்தக் கதையைப் படிச்சுடவேண்டியதுதான்’ என்று எண்ணம் சிறுவயதில் வந்ததுண்டு. எழுபதுகளில் பிரபலமாக ஆகத் துவங்கியிருந்த ஜெயராஜின் படங்கள் இத்தகைய ஈர்ப்புசக்தி மிகக்கொண்டவை. கதையைப் பற்றி முதலிலேயே கிசுகிசுத்துவிடும் படங்கள்! சிறுகதை எழுத்தாளர்களைவிடவும், அதற்கான படங்களை வரைபவர்களின்மீது நமது பிரபல பத்திரிக்கைகளான குமுதம், ஆனந்தவிகடன், குங்குமம், கல்கி, கலைமகள் போன்றவை அதீத கவனம் செலுத்தின என்றிருந்த காலமது.
எழுபதுகளில் சாவியை (எழுத்தாளர் சா.விஸ்வனாதன்) ஆசிரியராகக்கொண்டு வர ஆரம்பித்தது ‘தினமணி கதிர்’ வார இதழ்.(இப்போது இலவசமாக தினமணி நாளிதழோடு தரப்படும் பத்திரிக்கையல்ல), பெரிய சைஸிலான tabloid. வெள்ளைவெளேர் எனத் தாள். கவர்ச்சியாகவும் படிக்கவேண்டிய சங்கதிகளுடனும், கிறுகிறுப்பூட்டும் கருப்பு-வெள்ளை ஓவியங்களுடனும் வாராவாரம் ஒரு பரபரப்பை இளம் வாசகர்களிடையே ஏற்படுத்தியிருந்தது. சாவி ஒரு திறமை வாய்ந்த பத்திரிக்கை ஆசிரியர். ஜனரஞ்சகப்பத்திரிக்கையின் வெற்றி நுணுக்கங்கள் தெரிந்தவர். (இதனால்தான் தங்களின் குழுமத்திலிருந்து ‘குங்குமம்’ பத்திரிக்கையை ஆரம்பிக்கையில் கலைஞர் கருணாநிதி, தன் நண்பரான சாவியை அதற்கு ஆசிரியராக இருக்க கேட்டுக்கொண்டார். சாவியும் அதை ஏற்று, ‘நெற்றியில் குங்குமம் வைத்துக்கொண்டு ஆரம்பிக்கிறேன்!’ என்று குங்குமத்தின் முதல் ஆசிரியரானார்). சாவி ஆசிரியராக ஜொலித்த தினமணி கதிரில் சுஜாதா, ஸ்ரீவேணுகோபாலன் போன்ற எழுத்தாளர்களின் கதைத்தொடர்கள்,வித்தியாசமான கட்டுரைகளும் (விந்தனின் ‘ஓ, மனிதா!’) இதழை அலங்கரித்தன. அவற்றிற்கு ஜெயராஜ் வரைந்த கிட்டத்தட்ட முழுப்பக்கப் படங்கள் பார்ப்பவர்களைக் கற்பனை உலகில் பறக்கவிட்டன! கதாபாத்திரங்களை, குறிப்பாக நாகரீக யுவதிகளை அவர் தத்ரூபமாகக் காகிதத்தில் கொண்டுவந்து நிறுத்தியிருப்பார். அவரது வளைவுகள், நெளிவு, சுழிவுகளில் துடிக்கும் இளமை, துணிச்சல். அபாரம்! சுஜாதாவின் எழுத்து; ஜெயராஜின் படங்கள். புஷ்பாதங்கதுரையாக மற்றபத்திரிக்கைகளில் ப்ரபலமான எழுத்தாளரை, ஸ்ரீவேணுகோபாலனாக தினமணிகதிரில் metamorphosis செய்தவர் சாவி! அப்போது தொடராக வந்த ஸ்ரீவேணுகோபாலனின் ‘நந்தா என் நிலா’வுக்கும் ஜெயராஜே வரைந்தார் என நினைவு. தினமணிகதிர் கோலாகலமாய் ஓடியது அப்போது.
குமுதத்தில் லதா குறிப்பாக சாண்டில்யனின் சரித்திர நாவல் தொடருக்கும், மாருதி மற்ற கதைகளுக்கும் வரைந்துகொண்டிருந்தனர். குடும்பக்கதைகளுக்கு மாருதியின் ஓவியங்கள் கச்சிதமாகப் பொருந்தின. ஆனந்தவிகடனில் ’மாயா’வின் படங்கள் இதழை அலங்கரித்தன. ஜெயராஜின் பாப்புலாரிட்டி விலைவாசிபோல் எகிற, அவர் ஏனைய தமிழ் இதழ்களுக்கும் படம் போட ஆரம்பித்தார். பிறகு வந்த ம.செ. என்கிற மணியம் செல்வன் விகடன், கல்கி, குங்குமம் எனப் பலவருடங்களாக வரைந்துவருகிறார்.
அப்போதெல்லாம் ஒவ்வொரு குறிப்பிட்ட ஓவியரின் வரையும் ஸ்டைலை நான் கவனித்திருந்தேன். உதாரணத்துக்கு ஜெ.. எனக் கையெழுத்திடும் ஜெயராஜ் பக்கவாட்டுக் கோணத்தில் வரையும் யுவதிகளின் கண், லேசாக மேல்தூக்கிய சின்னமூக்கு, இதழ், முகவாய், உடம்பின் நாஸூக்கான வளைவுகள், மாருதி வெளிக்கொணரும் மத்தியவர்க்கப் பெற்றோரின் கவலைதோய்ந்த முகங்கள், காதில் பெரிய வளையத்தோடு சிரிக்கும் நங்கைகள், சரித்திரத் தொடருக்கு லதா வரையும் வாளிப்பான தேகமுடைய நாயகன், நாயகி, விகடனில் சில கோடுகளில் மாயா காண்பித்த ஆண் பெண் உருவ வசீகரங்கள் கவர்ந்தன. ஆனால் இப்போதும் பல பத்திரிக்கைகளில் வரைந்துகொண்டிருக்கும் ம.செ.யின் பல வரைவுகளில் என் மனம் ஈடுபட மறுக்கிறது. அவரது template-ஆன பெரிய கண்கள், சின்னஞ்சிறிய மூக்கு, அதற்குக்கீழே காணாமல்போகும் உதடு, முகவாய் – என ஒரேமாதிரி போட்டுத்தள்ளிக்கொண்டிருப்பது சலிப்பு தருகிறது. இருந்தும், விகடனில் இமையத்தின் கதை ஒன்றிற்காக கவலைதோய்ந்த பெண்முகங்களை அவர் ஒரு அருமையான கோட்டோவியமாக்கியிருந்ததும் கூடவே நினைவுக்கு வருகிறது.
இதே காலகட்டத்தில்தான் ஓவியர் ஆதிமூலம் தன் அருமையான கைவண்ணத்தைக் காண்பித்துக்கொண்டிருந்தார். அவரது கோட்டோவியங்கள் தமிழ்நாட்டைத் தாண்டியும் புகழ்பெற்றவை. குறிப்பாக அவரது காந்தி. Space Series எனும் தொடர் கோட்டோவியங்கள். ஆனால் தமிழின் வணிகப்பத்திரிக்கைகள் அவரது கோட்டோவியத்தில் ஈர்ப்பு காட்டவில்லை. அவரைப்போன்ற மேதைக்கு அவர்கள் தங்கள் இதழ்களில் இடம் கொடுக்கவில்லை. அதனால் சராசரி தமிழ் வாசகனிடம் / ரசிகனிடம் ஆதிமூலம் போய்ச்சேரவில்லை என்பது துக்கம். தமிழின் இலக்கிய ஏடுகளில் சில அவ்வப்போது அவருக்கு வாய்ப்பளித்தன. காலச்சுவடு இதழின் ’லோகோ’கூட ஆதிமூலம் வரைந்ததுதான். இலக்கியவாதிகளோடு தொடர்பிலிருந்த ஆதிமூலம் இலக்கியவாதிகளின் முகங்களைக் கோட்டோவியங்களாகத் தீட்டியுள்ளார். ஆதிமூலம் வரைந்த கொடுவாள் மீசை, கிருதா, இருபக்கமும் வழியும் கேசமுமாக ஜெயகாந்தனின் முகம் ரசிகர்களின் நினைவில் நிற்கும். அவ்வாறே அவரின் கோடுகளில் சிக்கிய சுந்தர ராமசாமியின் முகம்.
இந்த வகையில் இன்னுமொரு சிறப்பான தமிழ் ஓவியர் டிராட்ஸ்கி மருது. சில இலக்கியப் பத்திரிக்கைகளில் அவ்வபோது தென்படுகின்றன அவரது நவீன கோட்டோவியங்கள். தீராநதி, தடம், உயிர்மை, காலச்சுவடு, அந்திமழை போன்ற தமிழின் சிற்றிதழ்களை மேயும்போதும், தீபாவளி மலர்களிலும் புதுப்புது ஓவியர்களைக் கண்டிருக்கிறேன். சமீபத்தில் அவ்வாறு கவனத்துக்கு வந்தவர்கள் ‘மாற்கு’, ரமணன், ஜி.ராமமூர்த்தி, ரவி, மகேஸ், மாரி ஆனந்த் ஆகியோர். இவர்களிடமிருந்து நிறையப் பார்த்தபின்புதான் மேலும் எழுதமுடியும்.
சரி, தமிழ் வாரப்பத்திரிக்கைகளின் உலகத்திற்குத் திரும்புவோம். இப்போதெல்லாம் நமது சஞ்சிகைகள், வண்ண வண்ண புகைப்படங்கள், வம்புகள், ஜோக்குகள், மீதம் இருக்கவே இருக்கிறது – காசுகொட்டும் விளம்பரங்கள் என பக்கங்களை நிரப்பிக் கொடுத்துவிட்டு, ஆண்டுச் சந்தாவை அவசரமாகக் கட்டச்சொல்கின்றன வாசகர்களை. இருப்பினும் நமது ஓவியர்களின் சில படங்கள் ஆங்காங்கே தெரிகின்றன. தற்போது வரைபவர்களில் குமுதம், விகடனில் அடிக்கடி வரும் ’ஸ்யாம்’ முக்கியமானவர் எனத் தோன்றுகிறது. அழகிய முகங்கள், சம்பவக்காட்சிகள் அவரது தூரிகையில் நடனமாடுகின்றன. ஷ்யாம் என்றிருக்கவேண்டிய பெயரை ‘ஸ்யாம்’ என ஏன் எழுதுகிறார்? ‘ஸ்’ ‘ஷ்’ உச்சரிப்பு குழப்பமாக இருக்குமோ? போதாக்குறைக்கு அவரது கையெழுத்தே ஒரு புரியாக்கிறுக்கல். ‘ஓவியம்: ஸ்யாம்’ என மேலே எழுதியிருப்பதைப் பார்த்துத்தான் புரிந்துகொள்ளவேண்டியிருக்கிறது. குமுதத்துக் கதைகளுக்கு வரையும் இன்னொரு ஓவியர் ’தமிழ்’. இவரது ஓவியங்களும் நேர்த்தியானவை. குங்குமம் வார இதழில் மனோகரின் கோட்டோவியங்கள் வருகின்றன. இதே பத்திரிக்கையில் வரையும் ‘அரஸ்’ ஒரு திறமையான ஓவியர். வெகுகாலமாக வரைந்துவருபவர். ஆனந்த விகடனின் கடந்த வருடத்து இதழொன்றில் ஒரு கவிதைக்காக ’ராஜ்குமார் ஸ்தபதி’ வரைந்த ஓவியம் மனதில் நிழலாடுகிறது. சைக்கிள் ஹாண்டில்பாரில் தலைகீழாகத் தொங்கவிட்ட சேவலுடன் நம்மை உற்றுப்பார்க்கும் ஒரு கிராமத்து மனிதரின் அந்தப் படம் கலாபூர்வமானது. ராஜ்குமார் ஸ்தபதியை மீண்டும் எங்கு காண்பேன்?
இவர்களின் படைப்புகளை ரசிக்கும் அதே வேளையில், இன்னொரு சிந்தனையும் மனதைப் படுத்துகிறது. நமது பத்திரிக்கைகள் இவர்களது ஓவியங்களுக்கு சன்மானம் என்று ஏதாவது தருகின்றனவா? இல்லை, ‘எங்க பத்திரிக்கையில ஒம் படம் வந்திருக்குல்ல! அதுக்கே ஒனக்கு கொடுத்துவச்சிருக்கணும். அதவிட்டுட்டுப் பணம் வேற எதிர்பாக்கறியா!’- என்று பாய்கின்றனவா? ஆண்டவனுக்கே வெளிச்சம்.
இன்னும் சில ஓவியர்கள் இங்கு விட்டுப்போயிருக்கலாம் எனினும், பத்திரிக்கைகளில் படங்கள் வரையும் ஓவியர்களைப்பற்றி சமீபத்தில் சிந்தித்திருந்ததின் விளைவே இந்தக் கட்டுரை.
**
aekaanthan ஏகாந்தன் 