ஆதவனின் ‘புகைச்சல்கள்’ சிறுகதை

அடுத்ததாக எழுத்தாளர் ஆதவனின் ‘புகைச்சல்கள்’ என்கிற சிறுகதைபற்றிக் கொஞ்சம் பார்ப்போம்.

ஆதவன்

பெயரிலேயே ஒரு கவர்ச்சி. பிறந்தது தமிழ்நாட்டின் கல்லிடைக்குறிச்சியில். டெல்லியில் ரயில்வே அமைச்சகத்திலும் பின்பு நேஷனல் புக் டிரஸ்ட் ஆஃப் இந்தியாவிலும் பணிபுரிந்தவர். மென்மையான மனிதர். (நான் பார்த்த முதல் தமிழ் எழுத்தாளர். என் அண்ணாவின் நண்பர். டெல்லியின் சரோஜினி நகரில் என் அண்ணாவின் வீட்டுக்கு ஒரு மாலையில் வந்தார். ஏதோ புத்தகம் கொடுத்தார். வாங்கிச் சென்றார். அப்போது பார்த்தது. எனக்கோ 20 வயது. இவருடைய அருமையை நான் அறிந்திருக்கவில்லை அப்போது!

தமிழ்ச்சிறுகதை உலகில் எழுபதுகளில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்திய எழுத்தாளர். இலக்கிய விமரிசகர்களையும், வாசகர்களையும் ஒருசேர திரும்பிப் பார்க்கவைத்த படைப்பாளி. எழுபதுகளில் கணையாழி போன்ற சிறு பத்திரிக்கைகளில் இவரது ஆக்கங்கள் வெளிவந்து இலக்கிய வாசகர்களைக் கவர்ந்தன. நகர்வாழ் மத்தியதர வகுப்பினரின் வாழ்க்கைப்போக்குகளைப் படம்பிடித்தாலும், குறிப்பாக இளைஞர்களின் உளவியல் சார்ந்த போக்குகளைக் கூர்மையாக சித்தரித்த, நளினமும் நேர்த்தியும் காட்டிய எழுத்து. இயற்கையும் இவரது எழுத்தினால் ஆகர்ஷிக்கப்பட்டதோ என்னவோ, 45 வயதிலேயே ஆதவனை அள்ளிக்கொண்டு போய்விட்டது. இவரது ‘என் பெயர் ராமசேஷன்’ நாவல் ரஷ்ய மொழியில் மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டு ஒரு லட்சத்துக்கும் அதிகமாக விற்று தமிழ் இலக்கிய உலகில் அதிர்வலைகளை ஏற்படுத்தியது.

முக்கிய சிறுகதைத் தொகுப்புகள்: கனவுக்குமிழிகள் , ஒரு அறையில் இரண்டு நாற்காலிகள் , புதுமைப்பித்தனின் துரோகம், முதலில் இரவு வரும் போன்றவை

குறுநாவல்கள்: இரவுக்கு முன்பு வருவது மாலை, மீட்சியைத்தேடி, நதியும் மலையும், ’பெண்,தோழி,தலைவி’ – மேலும் சில.

நாவல்கள்: காகித மலர்கள், என் பெயர் ராமசேஷன்
’புழுதியில் வீணை’ என்கிற நாடகத்தையும் இயற்றியவர் ஆதவன்.

விருது: சாஹித்ய அகாடமி விருது (1987) ‘முதலில் இரவு வரும்’ சிறுகதைத்தொகுப்பிற்காக (ஆசிரியரின் மறைவுக்குப்பின் வழங்கப்பட்டது)

’புகைச்சல்கள்’ சிறுகதையில் : அவன். அவள். இளம் தம்பதி. கல்யாணமாகி ஆறு மாதங்களே ஆகிறது. மணவாழ்வில் பெரிதாகப் பிரச்சினை ஏதும் தலைகாட்டவில்லைதான்.

ஆரம்ப நாட்களின் ஆண்-பெண் இளமைக் கவர்ச்சி இருவரையும் தன்வசம் ஈர்த்துக் கட்டிப்போட்டிருக்க, சின்ன சின்ன உரசல்களைத்தாண்டி எளிதாக நடைபோட்டது தாம்பத்யம். ஒருவர்மீது ஒருவர் காட்டும் அன்பு, உரிமை என்பதெல்லாம் இருவருக்குமே சந்தோஷம் தருகின்றன. ஆனால் மனம் என்று ஒன்று இருக்கிறதே.. அதனால் வெகுநாள் சும்மா இருக்க முடியாதே! எதையாவது கிளப்பவேண்டாமா? சுமுகமாகச் செல்லும் உறவுவெளியில், தன் ஆளுமையை முதலில் நிறுவ முயற்சித்தவள் அவள்தான். அவனிடம் உள்ள தனக்கு ஒவ்வாத சிறுசிறு பழக்கங்களை, குறைகளாகப் பார்த்து அவற்றை சரிசெய்ய தனக்கு உரிமை இருக்கிறதென மனதளவில் ஆரம்பித்து, நியாயம் கற்பித்துக்கொண்டு வார்த்தைகளுக்கு நகர்த்துகிறாள். ஆதவன் எழுதுகிறார்:

’இந்த உரிமையின் போதை முதலில் பிதற்றச் செய்தது அவளைத்தான். அவனுடைய பழக்கங்களைச் சீண்டத் தொடங்கினாள். முதலில் வேடிக்கையாக, பிறகு சீரியஸாக. அவனுடைய ஊதாரித்தனத்தை, அவனுடைய சிகரெட் பிடிக்கும் பழக்கத்தை.

முதலிலெல்லாம் சட்டையில் உட்காரும் பூச்சியைத் தட்டிவிடுவது போல அவன் அவளுடைய ஆட்சேபங்களை ஒரு புன்சிரிப்பால் அலட்சியமாகத் தட்டி உதறிவிட்டுத் தன்பாட்டில் இருந்தான். இது அவளுடைய அகந்தையைச் சீண்டியது. தன் அதிருப்தியை அவன் அங்கீகரிக்கும்படி செய்ய வேண்டும். அது அவனைக் காயப்படுத்தவேண்டும் என்பது அவளுக்கு ஒரு தீவிர தாகமாகவும் வெறியாகவும் ஆகி, தன் ஆட்சேபணைகளின் காரத்தை ஏற்றிக் கொண்டே போனாள்.
நிகழ்ந்து கொண்டிருப்பது வெறும் காதல் சீண்டல் அல்ல, தீவிரமான பலப்பரீட்சை; எறியப்படுபவை பூப்பந்துகள் அல்ல; பாணங்கள் – என அவன் உணரச் சிலகாலம் பிடித்தது. உணர்ந்ததும் அவன் எச்சரிக்கை அடைந்தான். .’

என வேகம்பிடிக்கிறது சிறுகதை. அவன் தன் மனைவியின்மீது அன்புடன்தான் இருக்கிறான். அவளும் அவன்மீது அப்படியே – கூடவே அவனிடமிருக்கும் குறைகள் என்னென்ன என்று பூதக்கண்ணாடிகொண்டு பார்ப்பதைப் பொழுதுபோக்காக ஆக்கிக்கொள்கிறாள். அவற்றை சீர்செய்து ஒழுங்குபடுத்துவதற்குத் தான் எடுக்கும் முயற்சிகளுக்கு அவன் உடன்படவேண்டும் என்கிற மனநிலையில் தினம் வளர்க்கிறாள் வார்த்தைகளை.. அவன் ஒவ்வொருமுறையும் அவளுடைய குறைகூறுதல்களுக்கு நிதானமாக பதில் சொல்ல முனைகிறான். அவளை ஆசுவாசப்படுத்த முயல்கிறான் :

‘ஹூம்!’ என்று அவன் பெருமூச்செறிந்தான். ‘இதோ பார், நான் சொல்ல விரும்புவதெல்லாம் அற்ப விஷயங்களை ஏன் பெரிதாக்குகிறாய், என்றுதான்… வாழ்க்கையில் துக்கத்துக்கான காரணங்களையே தேடி சதா துக்கத்தில் ஆழ்ந்திருப்பதும் சாத்தியந்தான். சந்தோஷத்துக்கான காரணங்கள் தேடி எப்போதும் சந்தோஷமாக இருப்பதும் சாத்தியந்தான். நாம் சந்தோஷமாக இருந்துவிட்டுப் போவோமே! உனக்காக நான் ஒரு செயற்கையான வேஷமணிந்தால்தான் உனக்குத் திருப்தியா? நான் நானாகவே இருக்க முயற்சி செய்கிற நேர்மையை நீ ஏன் புரிந்துகொள்ள மாட்டேன் என்கிறாய், பாராட்டமாட்டேன் என்கிறாய்?’

‘ஹோ!’ என்று அவள் நொடித்தாள். ‘நல்ல நேர்மை… நான் ஒன்று கேட்கட்டுமா?’

‘ஒன்றென்ன, ஒன்பது கேள்’

‘நான் சிகரெட் குடித்தால் நீங்கள் பேசாமலிருப்பீர்களா?’

‘ஐ டோன்ட் மைன்ட் அட் ஆல்’

‘குடிக்க மாட்டேனென்ற தைரியம் – வேறென்ன?’

‘அதுதான் சொன்னேனே.. இது ரொம்பச் சின்ன விஷயம். நீ குடித்தாலும் சரி, குடிக்காவிட்டாலும் சரி, நம்முடைய உறவுக்கும் இதற்கும் எந்தத் தொடர்பும் இல்லை.’

‘பொய்! சுத்தமான வடிகட்டின பொய்!’ என்றாள் அவள், ஒவ்வொரு வார்த்தையும் அழுத்தம் திருத்தமாக உச்சரித்தவாறு.

இப்படி வாழ்க்கையில் ஒன்றுமில்லாதவற்றையெல்லாம் ஊதி ஊதிப் பெரிதாக்க முயலும் மனைவி. என்ன சொன்னாலும் புரிந்துகொள்ளமாட்டேன் என்கிறாளே.. என்ன செய்வேன் நான்.. என தினம் அவளோடு அல்லாடும் கணவன். இப்படி ஒரு தம்பதியின் மனமுடிச்சுகளைக் காட்டிச் செல்லும் கதை. தொடர்ந்து படியுங்கள்
வாசகர்களே.

லிங்க்: http://azhiyasudargal.blogspot.in/2011/02/blog-post_26.html

நன்றி: ’அழியாச் சுடர்கள்’ இணையதளம். azhiyasudargal.blogspot.in
படம்: இணையம். நன்றி.

**