பூடகமாக, படிமமாகச் சொல்லி எப்படி எப்படியோ வார்த்தை வளர்க்காமல், நேரடிமொழியில் கவிதையின் ஆன்மாவை நிலவச் செய்வது கவிதையில் ஒருவகை. கிட்டத்தட்ட உரைநடைபோல் தோற்றம் தரும் இத்தகு கவிதைகள் வானம்பாடி எனும் தமிழ் சிற்றிதழில் தோற்றம்கண்டு வளர்ந்தன ஆரம்பத்தில். ஆதலால் இப்படி எழுதியவர்கள் வானம்பாடிக் கவிஞர்கள் எனத் தமிழ் இலக்கிய உலகில் அடையாளம் காணப்பட்டனர். இந்தவகையில் வந்தவராகக் கருதப்படுகிறார் ‘கவிக்கோ’ என அன்பர்களால் அழைக்கப்பட்ட கவிஞர் அப்துல் ரகுமான்.
மதுரையில் 1937-ல் பிறந்த ரகுமானின் தந்தையும், தாத்தாவும் உருதுவில் கவிதையை முயன்றவர்கள். கல்லூரியில் சிறப்புப்பாடமாகத் தமிழ் எடுத்துப் படித்து, நாளடைவில் கவிதைகள் எழுதத் துவங்கினார் ரகுமான். தமிழ்க்கவிதையில் குறியீடுகள் குறித்து ஆராய்ந்து முனைவர் பட்டம் பெற்றவர். தமிழோடு, சமஸ்க்ருதம், ஹிந்தி, உருது, அரபி, பாரசீக மொழிகளையும் அறிந்த நம்காலத்திய அதிசயத் தமிழ்க்கவிஞர். ஹிந்தி, உருது மொழிகளின் ‘கஜல்’(Ghazal) வகைக் கவிதைகளைத் தமிழுக்குக் கொண்டுவந்த பெருமையும் உண்டு. சூஃபிஸத்தின் ஆழமான தத்துவ இழைகள் இவரது கவிதைகள் சிலவற்றின் அடிநாதமாகக் காணக்கிடைக்கின்றன. எழுத்தாளர்கள் ஜெயமோகன், எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் போன்றோரிடம் உருது, அரபி, பாரசீக இலக்கியங்களைப்பற்றி உரையாடியிருக்கிறார். பன்மொழித் தாக்கம் பெற்றிருந்த படைப்பாளி.
இவரது முதல் கவிதைத்தொகுப்பு ’பால்வீதி’ -1974-ல் வெளிவந்து தமிழ்சொல்வோரின் கவனத்தை ஈர்த்தது. எண்பதுகளில் சின்னவயதில் நான் அதனை வாங்கிப் படிக்க நேர்கையில், இவரது சிந்தனைப்போக்கை நினைத்து ஆச்சரியப்பட்டிருக்கிறேன். கவிதைதான் தனது வாழ்க்கை என்றவர், அதனை எழுதும் கோலைத் தன் ஆறாவது விரலாக பாவித்தவர். அந்தத் தொகுதியின் முதல் கவிதையில் எழுதியிருந்தார் இப்படி:
என் ஆறாவது விரல் வழியே
சிலுவையிலிருந்து
வடிகிறது ரத்தம்
ஆம் –
என் ‘மாம்சம்’
வார்த்தை ஆகிறது
’பால்வீதி’க்குப்பின் மேலும் சில கவிதைத்தொகுப்புகள் வெளிவந்துள்ளன. அவைகளில் நேயர்விருப்பம், ஆலாபனை, இறந்ததால் பிறந்தவன், கண்ணீர்த்துளிகளுக்கு முகவரி இல்லை, பித்தன் (குங்குமத்தில் தொடராக வந்தது), தேவகானம், பறவையின் பாதை, பாலைநிலா ஆகியவை உள்ளன. இவரது கஜல் கவிதைகள் ‘மின்மினிகளால் ஒரு கடிதம்’ என்கிற தலைப்பில் புத்தகமாக வெளிவந்துள்ளது. புத்தகங்களாக வெளிவந்திருக்கும் கட்டுரைத்தொகுதிகளில் சில: நிலவிலிருந்து வந்தவன், இல்லையிலும் இருக்கிறான், காக்கைச்சோறு, உறங்கும் அழகி, காற்று என் மனைவி போன்றவை. ’ஆலாபனை’ கவிதைத்தொகுதி கவிக்கோவிற்கு நாட்டின் உயர் இலக்கிய விருதுகளில் ஒன்றான ‘சாகித்ய அகாடமி’ விருதைப் பெற்றுத்தந்தது.
மதநல்லிணக்கம்பற்றி இப்போதெல்லாம் பலரும் அதிகமாகப் பேசிவருகிறார்கள் – அரசியல்வாதிகள் தங்கள் பிழைப்புக்காகவும், அறிவுஜீவிகள் தங்களை உசத்திப் பிடித்துக்கொள்வதற்காகவும். ஆனால் அப்படியெல்லாம் சொல்லித் திரியாமல் உண்மையிலேயே அப்படி வாழ்ந்திருந்தவர் அப்துல் ரகுமான். அன்பு, மனிதநேயம் போன்றவை அவரில் இயல்பாகவே இருந்தன. எல்லோரையும் எளிதில் ஆட்கொள்ளும் கோபமெனும் குணம் அவரிடம் நெருங்கக் கூச்சப்பட்டதாகத் தெரிகிறது. அப்படியே சிலசமயம் அவர் கோபவசப்பட்டாலும், சம்பந்தப்பட்டவரைத் திட்டுவதற்குக்கூட மென்மையான வார்த்தைகளைத் தேடியவர்; ஒரு அபூர்வ மனிதர் நம் கவிஞர்.
வாணியம்பாடி இஸ்லாமியக் கல்லூரியில் தமிழ்த்துறைத் தலைவராகவும் நீண்டகாலம் பணிபுரிந்திருக்கிறார் கவிஞர் அப்துல் ரகுமான். மொழிப்புலமைதாண்டி, வாக்கு சாதுர்யம் மிகுந்தவர். மேடைகள், கவியரங்குகளில் பல தலைப்புகளில் முழங்கிக் கேட்போரைத் தமிழால் கிறங்கவைத்தவர் அவர். ஒருமுறை ராமாயணச் சொற்பொழிவொன்றிற்காக பேச அழைக்கப்பட்டிருந்தார். பேசுவதற்கு மைக்கின் முன் வருகையில், முன்னிருந்த வரிசையில் ஒருவர் இன்னொருவரிடம் சொல்லிக்கொண்டிருந்ததைக் கேட்க நேர்ந்தது: ’அப்துல் ரகுமானுக்கும் ராமாயணத்துக்கும் என்ன சம்பந்தம்?‘-இவரையெல்லாம் பேசக்கூப்பிட்றாங்க பாருங்க ..என்பது மாதிரி அலுத்துக்கொண்டிருக்கிறார் அந்த ஆசாமி. மைக்கைப் பிடித்துப் பேச ஆரம்பித்த கவிக்கோ சொன்னார்: ’என்னடாது, இந்த ஆளைப்போய்ப் பேச வைக்கிறாங்களே.. ரகுமானுக்கும் ராமாயணத்துக்கும் என்ன சம்பந்தம் இருக்கமுடியும்’ என்று இங்கு சிலர் நினைக்கலாம். இருக்கிறது. ரகு, மானைத் தேடி ஓடியதால்தான் ராமாயணமே வந்தது!’ என்று ஒரு போடுபோட்டார் கவிக்கோ. கூட்டம் முதலில் விழித்தது; பின் கிளுகிளுத்தது.
அப்துல் ரகுமானின் உலகுக்குள் போய்வருவோம். தத்துவ மணம்வீசுகிறது இங்கே :
இரு பக்கங்கள்
காலையின் ஒளியில்
கண்கள் திறக்கும்
கமலங்கள் ஒரு பக்கம்
மாலையின் இருளில்
சேலையை அவிழ்க்கும்
குமுதங்கள் ஒரு பக்கம்
தண்ணீர் தேடித்
தவிக்கும் வேர்களின்
தாகங்கள் ஒரு பக்கம்
புண்ணீர் நாறும்
பூமியில் பெய்யும்
மேகங்கள் ஒரு பக்கம்
விழிகள் அணைந்தவர்
சமாதியில் எரியும்
விளக்குகள் ஒரு பக்கம்
வழியினில் இருளில்
ஒளியினுக்கேங்கும்
விழிகள் ஒரு பக்கம்
கரிந்த சிறகுடன்
சுடரில் துடிக்கும்
விட்டில்கள் ஒரு பக்கம்
விரிந்த சிறகுடன்
கூண்டில் துடிக்கும்
பறவைகள் ஒரு பக்கம்
புத்தனுக்காகப்
பொன்னிழல் விரிக்கும்
போதிகள் ஒரு பக்கம்
சித்தன் ஏசுவின்
செம்புனல் குடிக்கும்
சிலுவைகள் ஒரு பக்கம்
**
தொலைந்து போனவர்கள்
விடிந்ததென்பாய் நீ அனுதினமும் – வான்
வெளுப்பது உனது விடியலில்லை
முடிந்ததென்பாய் ஒரு காரியத்தை – இங்கு
முடிதல் என்பது எதற்குமில்லை
மணந்தேன் என்பாய் சடங்குகளும் – வெறும்
மாலை சூட்டலும் மணமில்லை
இணைந்தேன் என்பாய் உடற்பசியால் – உடல்
இரப்பதும் கொடுப்பதும் இணைப்பல்ல
கற்றேன் என்பாய் கற்றாயா? – வெறும்
காகிதம் தின்பது கல்வியில்லை
பெற்றேன் என்பாய் எதைப்பெற்றாய்? – வெறும்
பிள்ளைகள் பெறுவது பெறுவதல்ல
குளித்தேன் என்பாய் யுகயுகமாய் – நீ
கொண்ட அழுக்கோ போகவில்லை
அளித்தேன் என்பாய் உண்மையிலே – நீ
அளித்ததெதுவும் உனதல்ல
உடை அணிந்தேன் எனச் சொல்லுகிறாய் – வெறும்
உடலுக்கணிவது உடையல்ல
விடையைக் கண்டேன் என்றுரைத்தாய் – ஒரு
வினாவாய் நீயே நிற்கின்றாய்
தின்றேன் என்பாய் அணுஅணுவாய் – உனைத்
தின்னும் பசிகளுக்கிரையாவாய்
வென்றேன் என்பர் மனிதரெல்லாம் – பெறும்
வெற்றியிலேதான் தோற்கின்றார்
ஆட்டத்தில் உன்னை இழந்துவிட்டாய் – உன்
அசலைச் சந்தையில் விற்றுவிட்டாய்
கூட்டத்தில் எங்கோ தொலைந்துவிட்டாய் – உனைக்
கூப்பிடும் குரலுக்கும் செவிடானாய்
‘நான்’ என்பாய் அது நீயில்லை – வெறும்
நாடக வசனம் பேசுகிறாய்
‘ஏன்’? என்பாய் இது கேள்வியில்லை – அந்த
ஏன் எனும் ஒளியில் உனைத் தேடு
**
கண்ணீரின் ரகசியம்
’இறைவா எனக்குப்
புன்னகைகளைக் கொடு’ என்று
பிரார்த்தித்தேன்
அவன் கண்ணீரைத் தந்தான்
‘வரம் கேட்டேன்
சாபம் கொடுத்து விட்டாயே’
என்றேன்
இறைவன் கூறினான்:
‘மழை வெண்டாம்
விளைச்சலை மட்டும் கொடு’ என்று
எந்த உழவனாவது கேட்பானா
ஆனால் நீ
அப்படித்தான் கேட்கிறாய்
கண்ணீரில் புன்னகையும்
புன்னகையில் கண்ணீரும்
ஒளிந்திருப்பதை
நீ அறிய மாட்டாய்
உண்மையைச் சொல்வதானால்
கண்ணீர் கண்களின் புன்னகை
புன்னகை இதழ்களின் கண்ணீர்’
வைகறைப் பொழுதில் மலர்களின் மீது
பனித்துளிகளை
நீ கண்டதில்லையா?
புன்னகை
தன்னைக் கண்ணீரால்
அலங்கரித்துக் கொள்ளும்
அற்புதம் அல்லவா அது!
மழை மேகங்களில்
மின்னல் உதிப்பதை
நீ பார்த்ததில்லையா?
கண்ணீரில் இருந்து
சிரிப்புப் பிறக்கும்
அழகல்லவா அது!
முத்து என்பது என்ன?
சிப்பிக்குள் இருந்து
தவம் செய்யும் கண்ணீர்த் துளி
புன்னகையாகும் அதிசயம்தானே அது.
கன்ணீரில் மலரும்
புன்னகைப் பூக்கள்
வாடுவதில்லை என்பதை
அறிவாயாக!
மேலும்
கண்ணீர்தான்
உன்னைக் காட்டுகிறது
புன்னகையோ
சில நேரங்களில் உனக்குத்
திரையாகிவிடுகிறது
**
(தொடரும்)
