சுஜாதாவின் புனைவுகளில், அறுபதுகளில், தமிழ் உரைநடை புதுத்தோற்றம் கொண்டு வாசகர்களை மிரளவைத்தது. மரபு எழுத்துப்பாணியிலேயே மயங்கிக்கிடந்த வாசகர்களைக் கிளப்பி, எழுந்து உட்காரவைத்தவர் சுஜாதா. அவரது மொழி, தமிழோடு ஆங்கிலம் கலந்த பேச்சுமொழி; கூடவே இளைஞர்களின் மொழியாகவும் அது அமைந்துவிட்டதால், இளம் வாசகர்களை வெகுவாகக் கவர்ந்திருந்தது. அரைத்த மாவையே திருப்பித் திருப்பி அரைக்கும் ஸ்டீரியோ டைப் எழுத்து ஸ்டைலை தூக்கிக் கடாசியவர் சுஜாதா. அந்த வகையில் தமிழ் உரைநடை வளர்ச்சியில் அவரது பங்கு அலட்சியப்படுத்த முடியாதது. அவரது காலகட்டத்தில் மரபுசார் எழுத்தாளர்கள், விமர்சகர்களின் தாக்குதல்கள் அவரைத் தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தன. சளைக்காது அவற்றை அவர் இயல்பாக எதிர்கொண்டார். மரபை மீறுகிற, இலக்கணத்தை அனாயாசமாக சிதைத்து எழும் இந்தவகை எழுத்துபற்றி அவர் சொல்கிறார்: ‘மொழி என்பது ஒரு தொடர்புக்கான சாதனமே. புதிய விஷயங்களைச் சொல்லவேண்டுமென்றால் இலக்கணத்தை வளைக்கவேண்டும். மரபை ஓரளவு ஒத்துப்போகும்போது இது தவறல்ல என்றே நினைக்கிறேன். மேலும் எழுத்து வாசகரின்றி நிறைவு பெறுவதில்லை. என் வாசகர்கள் ஒரு குழப்பமான விதத்தில் பேசினால், புதிய வார்த்தைகளையும் சொற்றொடர்களையும் உபயோகித்தால், அதை எழுதுவதில் என்ன தவறு?’ என்று கேட்கிறார் சுஜாதா.
சுஜாதாவின் நாவல்கள் வெவ்வேறு வகைகளைச் சார்ந்தவை.1963-ல் எழுத ஆரம்பித்த சுஜாதா தன் முதல் நாவலான நைலான் கயிறை 1968-ல் எழுதினார். ’முடிந்தவரை மற்ற எழுத்தாளர்களிலிருந்து நான் வேறுபட முயன்றேன். அந்த நாவல் என்னை ஒரு வித்தியாசமான எழுத்தாளனாக நிறுவியது’ என்கிறார். ஒரு கொலைக்கதை அது. மிகவும் சிறிய, சமயங்களில் தொடர்பற்ற வாக்கிய அமைப்புகளுடன் புது எழுத்து உத்தி தாங்கி வெளிவந்தது. இன்னொரு நாவலான ’காகிதச் சங்கிலிகள்’ மனித உறவுகளின் நிலையற்ற தன்மையைப் பேசுகிறது.அதில் வரும் ஒரு நோயாளி, கிட்னி ட்ரான்ஸ்ப்ளாண்ட்டிற்காகக் காத்திருக்கிறார். உறவினர்கள் சுற்றிக்கொண்டு பேசுகிறார்கள்; கவலைப்படுகிறார்கள். ஆனால் யாரும் கிட்னியை தானம் தர முன்வராது தாமதிக்கிறார்கள். நோயாளி இறந்துவிடுகிறார். (’காகிதச் சங்கிலிகள்’ நாவலைப் படித்த ஒருவர் சுஜாதாவுக்கு ஃபோன் போட்டு அரைமணிநேரம் உருக்கமாகப் பேசி, இறுதியில் அடக்கமுடியாமல் அழுதுவிட்டாராம்). ’காயத்ரி’ எனும் நாவல் ஒரு பெண்ணின் அர்த்தமற்ற திருமணவாழ்வைக் கதைக்களமாக எடுத்துக்கொள்கிறது. ’24 ரூபாய் தீவு’ என்னும் இன்னுமொரு நாவலில் ஒரு பத்திரிக்கைக்காரன் ஏதோ ஒரு குற்றத்தை விசாரிக்கப்போய், வேறேதோ வம்பில் மாட்டிக்கொண்டு விழிக்கிறான். ’பிரிவோம்..சந்திப்போம்’ என்ற நாவல் ஆனந்தவிகடனில் தொடராக வெளிவந்தது. முதல் பகுதிக்குப்பின் கொஞ்சம் இடைவெளி விட்டு இரண்டாம் பகுதி வெளிவந்தது. காரணம், அந்தக் கதையின் பின்பகுதி யு.எஸ்.-ல் நடைபெறுவதாக உள்ளது. எனவே சுஜாதா யு.எஸ் போய்த் திரும்புவதுவரை கதை நிறுத்தப்பட்டிருந்ததாம்!(ஆனந்த விகடன் இந்தப் பயணத்துக்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தது). தமிழ்ச்சூழலில், ஒரு எழுத்தாளரின் பாப்புலாரிட்டியின் உச்சம்.
தன் எழுத்தினால் அவ்வப்போது சர்ச்சைக்குள்ளாகியிருக்கிறார் சுஜாதா. ’ரத்தம் ஒரே நிறம்’ என்கிற சுஜாதாவின் கதை சென்ற நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த நாடார்களைப்பற்றியது. அமெரிக்க சமூகவியலாளரின் ஆய்வுக்கட்டுரைகளின் பின்னணியில்தான் அதனை சுஜாதா எழுதியிருந்தார். தங்களது பழைய வாழ்க்கையைப் புரட்டிப் பார்க்க விரும்பாத நாடார் சமூகத்தினரில் சிலர், எதிர்ப்புத் தெரிவித்திருக்கிறார்கள். மிரட்டல் கடிதங்கள், ஃபோன் கால்கள் பத்திரிக்கை ஆசிரியருக்கு வந்தன. எழுத்தாளருடைய கையைத் துண்டித்துவிடப்போவதாகவும் பயமுறுத்தல்கள். பிறகு, தான் கதையை மாற்றி எந்த சமூகத்தினரையும் குறிப்பிடாமல் எழுதியதாகச் சொல்கிறார் சுஜாதா. திருப்தியடைந்துவிட்டனர் நம் மக்கள்.
சுஜாதாவின் கதைத் தலைப்புகளும் சர்ச்சையைக் கிளப்பியிருக்கின்றனபோலும். அவருடைய தலைப்புகள் சமூகநியதிகளை மீறும் போக்குகளைக் கொண்டிருக்கின்றன அல்லது வாசகர்களுக்குக் கிச்சுகிச்சு மூட்டும்படி அமைந்துள்ளன என்றெல்லாம்கூட விமர்சனங்கள். பாவம், தமிழில் எழுதுவதில், ஒரு பாப்புலர் எழுத்தாளராயிருப்பதில் உள்ள சிரமங்கள்தான் எத்தனை, எத்தனை! சுஜாதா கதைகளின் சில தலைப்புகள்: ’இளமையில் கொல்’, ’தப்பினால் தப்பில்லை’, ’ஆ!’, ’நில், கவனி, தாக்கு!’, ’வசந்தகாலக் குற்றங்கள்’. சுஜாதா திருப்பிக்கேட்கிறார்: ’ஏன் ஒன்றிரண்டு நாவல்களையே பார்க்கிறீர்கள். முப்பதுக்கும் மேற்பட்ட வகைகளில் நான் எழுதியிருக்கிறேனே..’ என்கிறார். மேலும் ‘நீங்கள் கூறுகிற தலைப்புகள் கதையின் mood-ஐ ஒருவகையில் உணர்த்துகின்றனதான். நான் ஒரு எழுத்தாளன் என்கிற வகையில் கூர்ந்து கவனிப்பதைச் செய்கிறேன். இதில் அறநெறிக்கு – moralizing-க்கு இடமில்லை. மனிதருக்கு வாழ்வில் நீதி என்பது ஒவ்வொரு கணமும் மறுக்கப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறது. மொத்த வாழ்க்கையே unfairதான். அப்படி இருந்தாலும் வாழ்க்கை என்பது precious. அப்போது நியதிகளோடு, நீதியோ, ஒழுக்கங்களோ வாழ்க்கையைவிட உயர்ந்ததாகிவிடமுடியாது’ என்பது அவரது வாதம்.
எழுதுவதற்காக ஏதேனும் உத்திகள் வைத்திருக்கிறாரா அவர்? சுஜாதா சற்று விபரமாகச் சொல்கிறார்: ஒரு எழுத்தாளனுக்கு நல்ல அப்ஸர்வேஷன் பவர் வேண்டும். நான் ஆண்டுக்காண்டு இதை வளர்த்துவருகிறேன். எனது கண்களையும், காதுகளையும் எப்பொழுதும் கவனமாகத் திறந்துவைத்திருக்கிறேன். கதைகளையும், கதைகள் அல்லாதவற்றையும் எப்பொழுதும் வாசிப்பேன். வாசிப்பது எழுதுவதற்குப் பெரிதும் துணை புரிகின்றது. ஒருவருக்கு எதைப்பற்றித் தெளிவாகத் தெரிகிறதோ, அதைப்பற்றியே எழுதவேண்டும். எழுத்து என்பது அவரது தோலிலேயே ஊறிப்போய்விடவேண்டும். ஒருவர் எழுதும்போது தன்னை வெளிப்படுத்திக்கொள்வதாகத்தான் பொருள்- எனச் சொல்கிறார்.
சுஜாதாவின் கணேஷ்-வஸந்த் கதைகள் துப்பறியும், சஸ்பென்ஸ் போக்குகளைக்கொண்டு வாசகர்களை வெகுவாக வசீகரித்தவை. அவருடைய சராசரி வாசகர்களைத் தாண்டி, சக எழுத்தாளர்களில் சிலரையும் இவை கவர்ந்திருப்பதாகத் தெரிகிறது. ஒரு சந்திப்பில் எழுத்தாளர் வாஸந்தி சுஜாதாவிடம் கேட்டாராம்: ’கணேஷ்-வஸந்த் கதையை எப்போது தொடருவீங்க!’ (ஆனந்த விகடனில் வெளியான ‘கற்றதும் பெற்றதும்’ தொடரில், ஓரிடத்தில் சுஜாதா). தன்னுடைய த்ரில்லர் வகைக் கதைகள் பற்றி சுஜாதா மேலும், ‘சஸ்பென்ஸ்’ என்பதற்கு வழக்கமான பொருளை நான் எடுத்துக்கொள்ளவில்லை. சஸ்பென்ஸ் என்பது அடுத்து என்ன நடக்கும் என வாசகனை நினைக்கவைப்பதும் அதற்கு தயார்ப்படுத்துவதும்தான். நான் நகைச்சுவையோடு எழுதுவதை விரும்புகிறேன் . அவ்வாறு எழுதுவது சற்றுக் கடினமானது. எனினும் அதுவே நல்ல எழுத்து.’ என்கிறார்.
தன் உரைநடை ஸ்டைல்பற்றி சுஜாதா மேலும் விவரிக்கிறார்: உரைநடையை ஒரு craft என்கிற அளவில், தொடர்ந்து பரீட்சை செய்து பார்க்கிறேன். க்ரைம் த்ரில்லர்ஸ் மட்டும் நான் எழுதுவதில்லை. எனக்குக் கவிதையில் அளவுகடந்த ஈடுபாடு உண்டு. கவிதைகள் நிறைய எழுதியிருக்கிறேன். குறிப்பிடத்தக்க சிறுகதைகள் எழுதியிருக்கிறேன் (பிரபல தமிழ் எழுத்தாளர்களால் சிலாகித்துக் குறிப்பிடப்படும் சுஜாதா சிறுகதைகள்: ’நகரம்’, ’ஃபிலிமோத்ஸவ்’, ’எல்டொராடோ’ ஆகியவை. மகாகவி பாரதி நூற்றாண்டுவிழா நினைவுத் தொகுப்பாக வெளியிடப்பட்ட சிறந்த எழுத்தாளர்களின் ‘பாரதி சிறுகதைகள்’ (’பாரதி பதிப்பகம்’-பாரதியைக் குறிப்பிட்டு, முன்வைத்து எழுதப்பட்ட சிறுகதைகள்) என்கிற தொகுப்பில் சுஜாதாவின் ‘ஒரு லட்சம் புத்தகங்கள்’ என்கிற சிறுகதை இடம்பெற்றுள்ளது). சில நல்ல சிறுகதைகள் அவரது ’ஸ்ரீரங்கத்து தேவதைகள்’ தொகுப்பில் இருக்கின்றன. அவற்றில் ஒன்றான ‘வேதாந்தம்’ என்கிற கதை தமிழ்நாட்டின் ஹிந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தை மையமாகக் கொண்டது. சமீபத்தில் ஒரு ஆங்கிலப்பத்திரிக்கைக்கான கட்டுரையில் எழுத்தாளர் சாரு நிவேதிதா அடிச்சுவிட்டிருக்கிறார் இப்படி– தமிழ்நாட்டு அரசியலின் முக்கியமான பகுதியான 60-களில் நிகழ்ந்த ஹிந்தி எதிர்ப்புப்போராட்டம் எந்த ஒரு எழுத்தாளராலும் பதிவு செய்யப்படவில்லை, அதைப்பற்றி எந்த ஒரு குறிப்பும் இல்லை என்பது அதிர்ச்சியாக இருக்கிறது.. (தமிழ் இலக்கியத்தில் இப்படியெல்லாம் சில பெரிசுகள்!)
ஒரு சாதாரண செய்திகூட கதையாகிவிடுமா? சுஜாதாவின் சிந்தனை இப்படிச் செல்கிறது: நான் ஒரு கிராமத்துப்பெண்ணை கவனிக்கிறேன் என்று வைத்துக்கொள்வோம். தன் முதுகில் இரண்டுவயதுக் குழந்தையோடு எப்போதும் புலம்புகிறாள். கணவனைத் திட்டுகிறாள். அவன் ஒரு குடிகாரன். அவளை அடிக்கடி உதைக்கிறான். இதைப் பார்த்தது பார்த்தபடியே நான் எழுதினால், பத்திரிக்கைச் செய்திபோல்தான் இருக்கும். ’அவளது கணவன் கெட்டவன். அவள் மிகவும் துன்பப்படுகிறாள்..’ –இப்படி இருக்கும். இதையே வாசகர்களைச் சிந்திக்கவைக்கும்படி, அதே சமயம் சுருக்கமாகவும் தரவேண்டும். அவள் தன் குழந்தையைப் பார்த்து ‘ராஜா! நீயாவது குடிக்காதே.. என்னையும் அடிக்காதே!’ என்று எழுதினால் பத்திரிக்கைச் செய்தியே கதையாகிவிடுகிறது.
தன் எழுத்துப்பற்றி தொடர்கிறார்: ‘சிலநேரங்களில்தான், கதையை நான் எழுதுவதற்கு பதிலாக, கதையே என்னை எழுதுமாறு தூண்டும். இவ்வாறு எழுதுவது சிறப்பாகவும் அமையும். உங்களுக்குக் கதை தெரியும். எப்படி முடியும் என்றும் தெரியும் ஆனால் இடையில் திடீரென்று சில கேரக்டர்களும் வருவதுண்டு. சிலவேளைகளில் இந்த கேரக்டர்களே கதையில் முக்கிய இடத்தை வகிக்கலாம். உதாரணமாக அவர் குறிப்பிடுவது- ‘பத்து செகண்ட் முத்தம்’ என்கிற கதை. இதில் வரும் ஃபோட்டோகிராபர் கேரக்டரைக் குறிப்பிடுகிறார். மேலும் அவர் ‘நான் எதையும் எழுதுவதற்கு சரிதானா என்று ஒப்பாய்வு செய்துவிடுவேன். எழுத்துகள் எப்பொழுதும் ஆகாயத்திலேயே தொங்கிக்கொண்டிருக்கக்கூடாது. அவற்றை பூமிக்கு இழுத்து வந்துவிடவேண்டும்’ என்கிறார்.
சுஜாதாவின் சில கதைகள் திரைப்படமாக்கப்பட்டுள்ளன. காயத்ரி, ப்ரியா, இது எப்படி இருக்கு, கரையெல்லாம் செண்பகப்பூ போன்றவை. காயத்ரி, ப்ரியா போன்றவை வெற்றிப்படங்கள். ஒரு எழுத்தாளரின் கதையைப் படமாக்கும்போது கதையின் தரம் குறைந்துவிடுகிறது என்கிற விமர்சனம் குறித்து சுஜாதாவின் பதில்: கதையைப் படமாக்கும்போது எங்களால் ஏதும் செய்யமுடியாது. அந்த ஆட்டத்தின் விதிகளே வேறு. இதுபற்றி தீவிரமாகச் சிந்திப்பதானால், நமது கதைகளை யார் யார் வாசிக்கிறார்கள் என்று தெரிந்துகொள்ளவேண்டும். வாசிப்பது என்பது அறிவார்ந்த நிலை. இது மத்தியதர, மேல்தர மக்களால் மட்டுமே ஆகக்கூடியது. (இதனை சுஜாதா எண்பதுகளில் சொல்லியிருக்கிறார்; இன்றும் இந்த நிலையே நீடிக்கிறது). படங்களோ மீதியுள்ள மக்களையும் போய்ச்சேரவேண்டும். அவர்கள் பட விமர்சனங்களை வாசிக்கப்போவதில்லை.
தமிழ் சினிமா உலகோடு வெகுவாகத் தொடர்பில் இருந்த எழுத்தாளர் அவர். இயக்குனர் ஷங்கரின் ’முதல்வன்’, ’சிவாஜி’, ’இந்தியன்’ போன்ற படங்களுக்கு சுஜாதாதான் வசனகர்த்தா. ஷங்கர் ஓரிடத்தில் சொல்கிறார்: ’நான் கதைகள், புத்தகங்கள் எனப் படிக்க ஆரம்பித்தது சுஜாதாவின் புத்தகங்களிலிருந்துதான். பின்னர், நான் திரைப்படங்களில் பணியாற்றத் துவங்கியபோது, ‘இந்தியன்’ திரைப் படத்துக்காக அவரை வசனம் எழுதவைக்க வேண்டும் என்று அவரிடம் போனோம். அப்போது அவர் குமுதம் ஆசிரியராக இருந்தார். பெரிய எழுத்தாளராச்சே என்ற யோசனையுடன் போன எனக்கு அவரது எளிமையும் சுலபமான அணுகுமுறையும் ஆச்சரியம் தந்தது. விஷயத்தைச் சொன்னதும், ‘ஓ பண்ணலாமே… ஒரு நாளைக்கு கதை சொல்லிடுங்க… வேலையை ஆரம்பிச்சிடலாம்’ என்றார். தனக்கு இவ்வளவு சம்பளம் வேண்டும் என்று கூட அவர் என்னிடம் கேட்கவில்லை. அதுபற்றிக் கேட்டபோது, ‘உங்க முந்திய படத்து டயலாக் ரைட்டருக்கு என்ன கொடுத்தீங்களோ, அதையே கொடுங்க போதும்’ என்றார்.
பத்திரிக்கைக்காரர்களோடு மட்டுமல்லாமல், மாணவர்கள், ரசிகர்கள், சினிமா பிரபலங்களான நடிகர்கள் கமல்ஹாசன், சிவகுமார், நடிகை சுஜாதா, நடிகை லட்சுமி, இயக்குனர் மகேந்திரன் ஆகியவர்களோடும் இலக்கியம், சினிமாபற்றியெல்லாம், வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் விவாதித்துள்ளவர் சுஜாதா.
**
