சுஜாதா காட்டிய கவிதைகள்

சின்னச் சின்னக் கவிதைகளில் ஒரு தனிக்கவர்ச்சி. சின்னதாக இருப்பதால்தான் என்று இதற்குப் பொருளல்ல. எளிய வார்த்தைகளில் சில வலிய கருத்துகள். ஆனால் அது அவ்வளவு எளிதல்ல!

தன் ’கற்றதும் பெற்றதும்’ நூலின் (விகடன் பிரசுரம்) கட்டுரைகளுக்கிடையில் பெட்டிச் செய்திபோல் ‘எபிக’ எனக் குறிப்பிட்டு கவிஞர்கள் சிலரின் கவிதைகளை அவ்வப்போது சுஜாதா போடுவது வழக்கம். சிலசமயங்களில் சில பெரிசுகளின் கவிதைகளும் தென்படுவதுண்டு. சில சீரியஸ்.. சிலது simply funny! :

வீடுகள் எரிய
வீதிகள் வழியே
விழுந்தோடிய
ஊர்களை மறப்போமா

–நல்லதம்பி சிவநாதன்
**
திண்ணையில் வசித்த
அப்பா வீட்டுக்குள் வந்தார்
புகைப்படமாய்

-பா.சேதுமாதவன்
**
கோடரியுடன்
வெட்ட வந்தவன்
வியர்வை காய
இளைப்பாறினான்
விரிந்த மரத்தின்
பரந்த நிழலில்

-ராஜகுமாரன்
**
உயிர் பிரிந்து ஊர்ந்தோடி
நீர் தேடிக்
கொணர்ந்தது வேர்
பாராட்டும் கண்களில்
பூ மட்டும்

-ஆதவன்
**
எழுதவோ படிக்கவோ
ஏலாத தாயப்பத்தி
எழுதி என்ன லாபமின்னு
எழுதாமப் போனேனே

-வைரமுத்து
**
ராமச்சந்திரனா
என்று கேட்டேன்
ராமச்சந்திரன்தான்
என்றார்
எந்த ராமச்சந்திரன்
என்று நான் கேட்கவில்லை
அவர் சொல்லவில்லை

-நகுலன்
**
உணவைத் தாண்டி
உயிரும்
உடையைத் தாண்டி
உடலும்
பெரிதல்லவா?
சிறகை விரித்துச்
சிலிர்த்தே செல்லும்
பறவைகள் கூட்டம்
பார்ப்பீர் தினமும்

-வின்செண்ட் சின்னதுரை
**
நான் இல்லாதுபோன பிறகும்
ஒழுங்காகத் தேடிப் பாருங்கள்
இங்குதான் எங்காவது இருப்பேன்
எவ்வளவு பெரியது
பூமி
வானம்
அண்டம்
பேரண்டம்?

-அழகுநிலா
**
குற்ற நெஞ்சு குறுகுறுக்கும்-அதில்
குறைகள் பல உண்டு- எனைப்
பெற்றவள் செய்த சமையல்தான்- அதில்
பிழைகள் கண்டதுண்டு-ருசி
அற்றுப்போன அமெரிக்க வாழ்வில்
பற்றே இல்லையடி- ஒரு
வற்றக்குழம்பு அதுபோதும்- அன்னைக்
கைமணம் அதில் வேணும்

-ரவி அன்பில்
**
செல்வார் வருவாரின் சிந்தைகளைச் சீண்டுகிற
சல்வார் கமீஸனிந்த சந்திரன்கள்- மெல்லமெல்ல
ஃபில்டர் பிளைனாகும் பீடியாகும் – ஆண்வர்க்கம்
மெல்ட்டாகிச் சாகுமே மெய்!

-தஞ்சை இனியன்
**
கொட்டாவி விட்டபடி ஜன்னலோரம் பாத்தாக்க
குட்டை குளமெல்லாம் கொட்டாவி – கிட்டக் கிட்ட
மீனெல்லாம் வாய்பிளந்து பாத்திருக்க- மொக்கு மொக்குத்
தாமரை கொட்டாவி விடும்

-சேஷாசலம்
**
ஒருத்தியை மணந்தான்
மற்றொருத்தியைக் காதலித்தான்
ஒருத்தியின் கணவனான்
மற்றவளின் பாஸ்வேர்டு ஆனான்!

-அம்மணி
**
கடவுளிடம்
மனு ஒன்றை அளித்தேன்
பரிசீலிக்கப்படவில்லை.
இன்றுவரை
மரங்கள்
இலைகளை
உதிர்த்தவண்ணம்தான்
இருக்கின்றன

-அய்யப்ப மாதவன்
**
காலை
கதவைத் திறந்தால்
காலடியில் செய்தித்தாள்
இலவச இணைப்பாக
மென்காற்று

-மார்கன்

**
நெஞ்சில் துயரம் நெருப்பாகச் சுட்டுவிட்டால்
தஞ்சம் அடைவேன் கவிதையில் – பஞ்சம்
கவிதைக்கும் வந்துவிட்டால் நானென்ன செய்வேன்
புவியைப் படைத்தவனே சொல்

-ந. கந்தசாமி

***

ரூமி : கவிதைவழி வெளிப்பாடுகள்

 

சில சமயம் எதிர் இருப்பவரைப் பார்த்தும், சில சமயம் தன்னையே நோக்கியும், பிறிதொரு சமயம் காதல் என்றோ இறை என்றோ மனதில் எட்டிப்பார்த்ததையெல்லாம் எழுதி இருப்பதாக இவரது கவிதைகள் தோற்றம் தருகின்றன. எப்படியிருப்பினும், படிப்போரைப் பிடித்திழுக்கின்றன, ஒரு விளையாட்டுப்பிள்ளைபோல். சரி, மேலே ரூமி :

 

உன்னை நோக்கிவரும் அந்தக் குரல்
வார்த்தைகள் இல்லாதது
கவனி ..

**


மௌனமாக இரு
மௌனத்தின் உலகம்
பிரும்மாண்டமானது
முழுமையானது.

**


உன் பாதை அது
உனக்கானது மட்டுமே
உன்னோடு சிலர் பயணிக்கலாம்
ஆனால் அவர்களால்
உனக்காகப் பயணிக்கமுடியாது..

**
வாசிப்பதன் மூலம் கற்றுக்கொள்வாய்
ஆனால்
அன்பின் மூலமே புரிந்துகொள்வாய்

**
மகாசமுத்திரத்தின்
ஒரு துளியல்ல நீ
முழு சமுத்திரமே நீதான் -
ஒரு துளியாக.

**
ஒரு மரத்தைப்போல் இரு
பட்டுப்போனவற்றை
விட்டுவிடேன்.

**
வேரில் மட்டுமே கிடைக்கும் ஒன்றினை
ஒருவேளை
கிளைகளில் தேடிக்கொண்டிருக்கிறாயோ நீ?

**
தாளவொண்ணாத் துன்பத்தில்
தள்ளுகிறதே உன்னை - அதுவேதான்
உன்னை ஆசீர்வதிப்பதும்
இருள்தான்
உன் ஒளிவிளக்கு

**
இந்த மதங்கள் அனைத்தின்
துதிப்பாடல்கள் எல்லாம்
ஒரே பாடலாக..
உன்னில் அமைதி நிலவட்டும்

**

உளமிறங்கி நீ செய்த
உதவிகளெல்லாம்
அந்த மாபெரும் கருணையின்
அதிசயவண்ண இறக்கைகள்
நீ சென்றுவிட்ட பின்னும்
நீங்காது சிறகடிக்கும்
ஏனையோரையும்
ஏற்றிப் பிடிக்கும்

**
அலையடிக்கும் நீர்
அமைதி பெறட்டும்
நிலவும் நட்சத்திரங்களும்
உன் அகக்கண்ணாடியில்
ஜொலிப்பதைக் காண்பாய்

**

இறையைத் தேடுகிறாய்
அங்கேதான் பிரச்னையே
உன்னிலிருக்கும் அதுவோ
உன்னைத் தேடிக்கொண்டிருக்கிறது..

**
உனக்குள்ளேயே செல்வதான
அந்த நெடிய பயணத்தை
என்றுதான் தொடங்கப்போகிறாயோ?

**
பயணத்தைத் தொடங்குமுன்
வீட்டைவிட்டு வெளியில்
காலையே வைத்திராதவர்களின்
புத்திமதியைக் கேட்டுவிடாதே

**

தட்டு
அது திறக்கும்
மறைந்துபோய்விடு
ஆதவனென உன்னை ஒளிரவைக்கும்
வீழ்ந்துவிடு
சொர்க்கத்திற்கே கொண்டுபோய்விடும்
நான் என்பது ஒன்றுமேயில்லை என்றாகிவிடு
எல்லாமே நீதான் என ஆக்கிவிடும்

**

பின்வருவனவற்றில், தன்னைப்பற்றிய சிந்தனைகள் மேலிடுகின்றனவே ரூமிக்கு :

நேற்றுவரை
சாமர்த்தியசாலியாக இருந்தேன்
உலகை மாற்றிவிட விரும்பினேன்
இன்றோ
அறிவாளியாகிவிட்டேன்
என்னை மாற்றிக்கொள்கிறேன்
**

தேடுபவனாக இருந்தேன்
இன்னமும் அவ்வாறே ..
இப்போது
புத்தகம் என்ன சொல்கிறது
கோள்கள் என்ன சொல்கின்றன
என்பதையெல்லாம் விட்டுவிட்டு
என் ஆன்மா பேசுவதைக்
கேட்க ஆரம்பித்திருக்கிறேன்
**
பறவைகளைப்போலப் பாட விரும்புகிறேன்
யாரெல்லாம் கேட்பார்களோ
என்னவெல்லாம் நினைப்பார்களோ
என்கிற கவலை ஏதுமின்றி
**

என் ஆன்மா
எங்கிருந்தோ வந்திருக்கிறது..
அங்கே போய்ச்சேரவே
விருப்பம்.
**

இறையை, ஆதிமுதலை, அன்பே என்கிறார், நண்பா என்கிறார் இப்படி தோன்றியபடியெல்லாம். தன் மனதின் அல்லாடலை அவதானிக்கிறாரோ இங்கே:

நம்பிக்கையை இழந்துவிடாதே மனமே
கண்ணுக்குப் புலப்படாத அவனில்தான்
அதிசயங்கள் உலவுகின்றன
உலகே உனை எதிர்த்தாலும்
உன் கண்களை அந்த நண்பனின்
மேலேயே வைத்திரு
**

மனக்காயத்தின் வழிதான்
மங்காத அந்த ஒளி
பிரவேசிக்கிறது உனக்குள்..
**

பறவைகளின் பாடல்
மனதின் ஏக்கத்திற்கு
ஒரு வடிகால் போன்றது
அவைகளைப்போல்தான்
குதூகலமாயிருக்கிறேன் நானும்
ஆனால்
சொல்வதற்கு ஏதுமில்லை என்னிடம்
பிரபஞ்ச ஆத்மாவே..
எனக்குள் வந்து
என் மூலமாக ஏதாவது
பாட முயற்சியேன்..

**

என்னாலான படகினில்
தாமதமாகத்தான் ஏறியிருக்கிறேன்
கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை
வெளிச்சம் இல்லை
நிலமேதும் தென்படவில்லை
இருண்ட மேகங்களின் கீழே
நீருக்கு மேலிருக்க முயல்கிறேன்
எனினும் ஏற்கனவே கீழேபோய்
கடலோடு வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறேன்

**

பெண், காதலி, காதலர்நிலை என்றெல்லாமும் சிந்தனை அவ்வப்போது .. :

பெண் என்பவள் 
அந்தப் பேராற்றலின் 
மெல்லொளி
**

உன்னை யார் கூப்பிட்டது இங்கே
கோபமே ரூபமாய் அவள் ..
உன் ஆன்மாதான் என்றேன்
மெதுவாக
**

ஒளியும் நிழலும்
அன்பின் நாட்டியமே
அன்பிற்குக் காரணம்?
ஏதுமில்லை
அது கடவுளின் ரகசியம்
அன்பு செலுத்துபவனும்
அன்புக்குரியவளும்
பிரிக்கமுடியாதவர்கள்
காலங்கடந்தவர்கள்
**
ரணகளமான இவ்வுலகிலும்
ரகசிய இடமொன்றைக் கண்டுபிடிக்கிறார்கள்
காதல்வயப்பட்டவர்கள்
அழகினை ஆரவாரமின்றிப்
பரிமாறிக்கொள்ள
**

இந்த இடத்தில் காதலியிடம் சொல்கிறாரா இல்லை, 
காலங்கடந்தவனிடம் பேசுகிறாரா, ஜலாலுத்தீன் ரூமி  :

நானொரு சிற்பி
உருவங்களை வடிவமைப்பவன்
ஒவ்வொரு கணத்திலும்
ஒரு தேவதையை வடிக்கிறேன்
இருந்தும், உன்னைப் பார்த்தவுடனே
அவற்றையெல்லாம் உருக்கிவிடுகிறேன்
ஆயிரம் உருவங்கள் செய்து
அவற்றில் ஆன்மாவைச் செலுத்திட முடியும்
ஆனால், உன் முகத்தைப் பார்க்கையிலோ
அவற்றைத் தீக்குள் எறிந்துவிடவே விருப்பம்
உன் சுகந்தத்தை அறிந்த என் ஆன்மா
உன்னில் கசிகிறது கலக்கிறது
அதிலாழ்ந்து மகிழ்கிறேன் நான்
நான் சிந்தும் ஒவ்வொரு துளி இரத்தமும்
இந்த பூமியிடம் சொல்கிறது
காதலில் ஆழ்ந்திருக்கையில்
அன்போடு ஒன்றாகியிருக்கிறேன் என.
மண்ணும் நீருமான இந்த வீட்டில்
என் இதயம் நொறுங்கிக் கிடக்கிறது
ஒன்று, இந்த வீட்டினுள் நுழைந்துவிடு
இல்லை, என்னைப் போகவிடு
**

கீழ்வரும் கவிதையில் முதலில், மேற்கோளுக்குள் வருவது, ரூமியிடம் ஒரு பொழுதில், உயிர்நண்பன் ஷாம்ஸ் சொன்னதாக இருக்குமோ…

'உன் அன்பிருக்கும்
வீடு மட்டுமே நான்.
அன்பே அல்ல.
நிஜமான ஏக்கமென்பது
கண்டறிய முடியா அந்தப் புதையலை
நோக்கி இருக்கவேண்டும்
புதையலை வைத்திருக்கும்
பெட்டியை நோக்கி அல்ல'

அன்பெனும் உண்மை
தனித்துவமானது
உன்னுடைய ஆரம்பமும்
முடிவும் அதுவே
அதைக் கண்டபின்னே
உனக்கு வேறெதுவும் தேவைப்படாது
மாயமும் அதுவே
இறுதியில் சிக்குவதும் அதுவே
யாரையும் சார்ந்திராதது
உணர்வுநிலைகளின் தேவதை.
மாதமென வருடமென
காலத்தின் வடிவங்களெல்லாம்
நிலவின் அடிமைகள்
நிலவோ அது சொற்படிக் கேட்பது
அது விரும்புகையிலேதான்
உடம்பு ஆன்மாவாகிறது..

**

உன் ஒளி என்மீது விழ
அன்புமயமாகிறேன்
உன் பேரழகை உணர்கையில்
கவிதை வருகிறது
யாரும் பார்க்கமுடியாதபடி
என் நெஞ்சில் ஆடுகிறாய்
சிலசமயங்களில்
பார்த்தும்விடுகிறேன்
என்மேல்பட்ட அந்த ஒளிதான்
இந்தக் கலையாக
மாறியிருக்கிறது

**

காலமெனும் வாள் அதன்
உறையினின்று வெளியே
நெருங்கி நெருங்கி வரும்
உடலின் ஆசை..
கலந்துவிட ஆசைப்படாதே
அதைவிட நெருக்கமானது ஒன்றுண்டு
கடவுளுக்கு இன்னொரு கடவுள்
ஏன் வேண்டும்?
எல்லா சம்பந்தங்களிலிருந்தும்
அது உன்னை விடுவிக்குமாறு
அன்பு செலுத்து
ஆத்மாவின் ஒளி அன்பு
காலைப்பொழுதின் ருசி
’நான்’ இல்லை, ’நாம்’ இல்லை
’இருத்தல்’ என்பதாக ஏதுமில்லை
தன் குறைகளை அழிக்க
நெருப்பு தன்னை எரித்துக்கொள்கையில்
எழும் புகையே இந்த வார்த்தைகள்
அமைதியில், அழுகையில்
கண்களின் அல்லது முகத்தின் நிலைபோன்று.
அன்பை வார்த்தைகளில்
கொண்டுவரமுடியாது

**

ரூமி – கொஞ்சமாக . .

 

பிரதானமாக இப்போதிருக்கும் ஈரான், ஆஃப்கானிஸ்தான், உஸ்பெக்கிஸ்தான், தஜிக்கிஸ்தான் மற்றும் சுற்றுப்பகுதிகள்  நிரவிய பெரும் நிலப்பகுதியே அந்தக் காலத்திய பர்ஷியா. பர்ஷியாவின் தலைசிறந்த கவிஞர், ஞானி என அறியப்பட்டு, இன்றளவும் கொண்டாடப்படுபவர் 13-ஆம் நூற்றாண்டின் ரூமி. ஜலாலுத்தீன் ரூமி (Jalaluddin Rumi).  1207-ல் இவர் பிறந்த இடம் தற்போதைய ஆஃப்கானிஸ்தானில் உள்ள பால்க் (Balkh) எனும் ஊர்.  ரூமி சிறுவனாக இருக்கும்போது பர்ஷியாவின் மீது மங்கோலியர்கள் அடிக்கடிப் படையெடுத்துத் தாக்கினார்கள். ரூமியின் குடும்பம் நிலைகுலைந்தது. நிலம்பெயரும்படி ஆனது.  பாக்தாத், மெக்கா, டமாஸ்கஸ் என எங்கெங்கோ அலைந்து திரிந்து,  ஒருவழியாக துருக்கியில் தஞ்சம் புகுந்தது.  அங்குள்ள கொன்யா (Konya) என்ற ஊரில்தான், தன் வாழ்நாளின் பெரும்பகுதியை வாழ நேர்ந்தது ரூமிக்கு.

ரூமியின் தந்தை,  அவருடைய காலத்தில் ஒரு சூஃபி அறிஞர் என அறியப்பட்டவர். சூஃபி என்பது இஸ்லாமின் தனித்துவமான ஒரு பிரிவு. பொதுவான சமயச்சடங்குகள், வழிமுறைகளைத் தாண்டி,  இறைஞானத்தின் உயர்நிலையை நோக்கிப் பயணிக்கும், தேடுதலின் உச்சநிலை என சான்றோரால் அறியப்படுவது. தன் தந்தையிடமிருந்து நிறையக் கற்ற ரூமிக்கு, இளம் வயதிலேயே ஞானவழியின் ஆரம்பங்கள் தூரத்துக் காட்சிகளாக தெரியவந்திருக்கலாம்.

சிந்தனையில் ரூமி
பின்னணியில்…

அவருடைய தந்தை மறைந்தபோது வாலிபனாக இருந்த ரூமி ஒரு செல்வந்தர். மதவியலும் சட்டமும் முறையாகப் படித்து சமூகத்தில் மதிக்கத்தக்கப் பெரியவராக இருந்தவர். புனித சமய நூல்களில் ஆழ்ந்திருப்பதும், மாணாக்கர்களுக்குப் பாடம் நடத்துவதுமாகத்  தன் பொழுதினைக் கழித்துக்கொண்டிருந்தார். அந்த நிலையில் அவரது வாழ்க்கை அமைதியாக ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அவரது மத்திம வயதினில் வந்து சேர்ந்தார் அந்த ஊருக்கு ஒருவர். வயது சரியாக மதிக்கமுடியாத கந்தல் கிழிசல் தோற்றம். ஒரு நிலையற்ற நிலையில், ஏகாந்தமாக ஒரு மனிதன். சமூக, சமயத் தடைகளைக் கண்டுகொள்ளாத, வினோதமான, சிலசமயங்களில் ஏடாகூடமாகக்கூட என்றும் சராசரி மனிதர்களால் பார்க்கப்படும் சிந்தனைகள், செயல்பாடுகள் அவருடையது. தான் ஒரு பைத்தியக்காரனாக, வேண்டத்தகாதவனாக மற்றவர்களால் பார்க்கப்படுவதைப்பற்றிய கவலை எள்ளளவும் இல்லை. அவரைப் பார்த்தவுடனேயே ரூமிக்கு என்னமோ  தெரியவில்லை,  பிடித்துப்போய்விட்டது. அவர்தான் ஷாம்ஸ் என ரூமியின் நண்பராகக் குறிப்பிடப்படுபவர். அவரோடு சேர்ந்து ரூமி பழகியிருந்தது, நெருங்கி அளவளாவியது என்னவோ இரண்டே வருடங்கள்தான். ஆனால், அந்தக் குறுகிய காலத்திலேயே ரூமியின் வாழ்வைத் தலைகீழாகப் பிரித்துப்போட்டார் ஷாம்ஸ். ரூமியின் சிந்தனைத்தளம் மிரண்டது. உருமாறியது. ரூமி புரிந்துகொண்டார். தானொரு வசதியான குடும்பத்தில் வந்த எல்லோராலும் மதிக்கப்படும் ஒரு பிரமுகர். தன் நண்பனோ ஒரு நாடோடி. பித்தன். ஒன்றும் இல்லாதவன். ஒன்றுமில்லை எனும் பிரக்ஞையும்கூட இல்லாதவன். மனம் போனபடி இயங்குபவன். சமூகத்தின் எந்த இறுக்கங்களும், சட்டங்களும் அவனை ஒன்றும் பாதிக்கவில்லை. அவனை எதுவும் தீண்டுவதாகவே தெரியவில்லை. வேறு ஏதோ ஒரு உலகத்தைச் சேர்ந்தவன்போலும். ஆ.. இவனே எனக்கானவன். என் உயிர்.. என் ஆசான். யாருக்கு, யார் மூலமாய் கண் திறக்கும் என்பதை மேலே உள்ளவனல்லவோ சொல்கிறான் என மயங்கினார் ரூமி. மதித்தார். ஷாம்ஸைத் தவிர அவர் மனதை வேறெதுவும் ஆட்கொள்ளவில்லை அதற்குப்பின் அவரது வாழ்நாளில்.

ஷாம்ஸைப்பற்றி ஊர்க்காரர்கள் இப்படிப் பேசிக்கொண்டார்கள். ஒரு நாடோடி.  அகங்காரன், கிறுக்கன். சமூக விரோதி. அவன் ஒரு பறவை.. இதில் சில சரியாக இருக்கலாம். பறவை? ஷாம்ஸினால் ஒரு இடத்தில் வெகுநாள் இருக்கமுடியாது என்பதைப் புரிந்துகொண்டிருந்தார்கள் அவர்கள். மேலும் ஒரு குறிப்பிட்ட நாளில் ஷாம்ஸ், ஒன்றிலிருந்து ஒன்று தொலைவில் இருந்த இரண்டு ஊர்களில் காணப்பட்டதாகக் கிசுகிசுத்து மிரண்டார்கள். எங்கெங்கோ நொடியில் போய் காணாமற்போய்விடும் பறவைக் குணம். அல்லது விசித்திர சக்தி ?

ரூமியின் இருபதுகளிலேயே ஒரு முறை அந்த ஊருக்கு வந்த ஷாம்ஸ் ரூமியைக் கவனித்திருந்தார். ஆனால் காலம் இன்னும் கனியவில்லை என்று தோன்றியிருக்கிறது. தனக்காக ஒரு மேதை-சிஷ்யனை (சீடன் – அறியாதவன்; ஆனால் உள்ளுக்குள்ளே, மேதையாக உருவாகுமாறு படைக்கப்பட்டவன்), தன் காலம் தாண்டியும் உலகினால் மதிக்கப்படும், பேசப்படும் ஒரு ஆன்மாவைத் தேடிக்கொண்டிருந்தார் ஷாம்ஸ். தன் இரண்டாவது வருகையில் ரூமியை அந்த ஊரின் சந்தையில் காணநேர்ந்தவருக்குப் புரிந்தது.  சந்தித்துப் பேச ஆரம்பித்தார். இருவரும் பழகினர். ஒரு மனதாக நெருங்கினர். விளைவு? ஆன்மீகத் தாக்கத்தின் உச்சம். ரூமி ஒரு சுதந்திர ஆத்மாவாகத் தன்னை உணரத் தொடங்கினார். உண்மை அவருக்குள் ஊர்ந்தது, ஆழம் பார்த்தது. மாறுதல்களை தடாலடியாக அறிமுகம் செய்தது. அதற்கப்புறம், எதையும் தன்னிலையிலேயே சுயமாக அணுக ஆரம்பித்தார். ஆராய்ந்தார். காலாவதியாகிவிட்ட, ஊசிப்போன சமூக நம்பிக்கைகள், மதச் சடங்குகளைக் கடுமையாக விமரிசிக்க ஆரம்பித்திருந்தார் ரூமி. தனிமனிதனை, சமூகத்தைத் தன் செயற்கைக் கெடுபிடிகளால், சட்டங்களால் பயமுறுத்தும் மதம் எதுவாயினும் அது விஷத்துக்கு சமம் என்றார் வெளிப்படையாக.  இறையை அறிதல் என்பது அவ்வகை பாதக நடவடிக்கைகளை முழுதுமாகப் புறந்தள்ளி, முன்னேறும் பயணம். பயம், அவமானம், குற்ற உணர்வு போன்றவைகளைத் தாண்டியது தூய அன்பு. அதனைச் சார்ந்தே, அதில் ஊறியே வாழ்வில் ஒருவன் பயணிக்கவேண்டும் என்பதில் வந்தது தெளிவு.

வெவ்வேறு வகைமை சார்ந்தது எனத் தோன்றும், ஆனால் இறுதி உண்மையை நோக்கியே விடாது பயணிக்கும் ரூமியின் கவிதைகள் (70000-க்கும் மேல்) இந்த நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில், மேலும், மேலும் உலகெங்கும் ஆர்வமாக வாசிக்கப்பட்டன. ரூமி என்கிற ஞானி, கவிஞரின் நூதன வாழ்க்கையைப்பற்றி, அது முக்கியம் ஆதலால் – அதன் மறைக்கப்பட்ட பகுதிகளையும் கருத்தில்கொண்டு – Rumi’s Untold Story-From 30-year Research என்கிற ஒரு புத்தகம் (Amazon) எழுதியிருக்கிறார் விருதுபெற்ற அறிஞரும், ரூமி கவிதைகளின் புகழ்பெற்ற மொழியாக்கம் தந்தவருமான ஷாஹ்ராம் ஷிவா. அதில்,  ரூமி பெரிதும் போற்றும், தன்னை ஆற்றுப்படுத்தியவராகக் கருதும் ஷாம்ஸ், ரூமி வசித்த ஊரிலேயே ரூமியின் இளைய மகனால் கொல்லப்பட்டதாக வருகிறது. கட்டுப்பெட்டி சமூகம், மதக்கோட்பாடுகள் விதித்த சட்டதிட்டங்களை மதிக்காதுபோனதோடு, சமூகத்தைக் கெடுப்பதாக(?), வேற்று சிந்தனைகளை விரித்த ஷாம்ஸ் காணப்பட்டிருக்கவேண்டும்; அதற்குத் தண்டனையாக கௌரவக் கொலை செய்ப்பட்டிருக்கலாம் எனச் சொல்கிறார் நூலாசிரியர். தன் உயிரின் உயிராய், குருவாய் ஷாம்ஸை மதித்த ரூமியை, இந்தக் கொடும் நிகழ்வு அதிரவைத்தது. ஒரேயடியாகத் துவளவைத்தது. முடங்கிக் கிடந்தார் சில நாட்கள். ஆழ்ந்த துக்கம் தந்த மயான அமைதி, அதன் வெடிப்பாக, வெளிப்பாடாக, ஆன்மீக, தத்துவச் சிதறல்களாக, கவிதை, கவிதையாக  எழுதிக் குவித்தார் தன் கடைசிக் காலத்தில். சோகத்தின் உச்சத்தில், தன்னைக் கலாபூர்வமாகத் தேற்றிக்கொள்ள முயன்றிருக்கிறார் ரூமி. தனக்குப்பின், எங்கே இந்த உலகம் ஷாம்ஸ் எனும் மகாமனிதனை, தன் ஆத்மநண்பனை மறந்துவிடுமோ என்கிற அச்சத்தில், தான் எழுதிய பல கவிதைகளின் கீழே ஷாம்ஸ் என்றே குறிப்பிட்டிருக்கிறாராம் ரூமி. தன் சிந்தனாமாற்றத்தின், ஆக்கங்களின் ஊற்று தன் நண்பனே என்கிற புரிதலையும், அதற்கான ஆத்மார்த்த நன்றியறிதலையும் ரூமி இவ்வாறு வெளிப்படுத்தியிருக்கவேண்டும். மங்காத ஜீவன் அவருடைய கவிதை வரிகளில் உலவுவதாலேயே, இன்றும் சற்றும் குறையாத ஆவலோடு வாசிக்கப்படுகிறார் ரூமி. வாசகர்களும், ஆய்வாளர்களும் அவரது வாழ்வை, கருத்துக்களை மேன்மேலும் தெரிந்துகொண்டு சிலிர்க்கின்றனர்.

இன்றைய ஈரான், துருக்கி மற்றும் ஆஃப்கானிஸ்தான் ஆகிய மூன்று நாடுகளும் ஜலாலுத்தீன் ரூமியைத் தங்களின் தேசியக் கவிஞராகக் குறிப்பிட்டுக் கொண்டாடுகின்றன. உரிமை கொள்கின்றன. ஆனால் ரூமியின் காலத்தில் இந்த மூன்று நாடுகளும் தனி நாடுகளாய் இருந்ததில்லை. பர்ஷியா எனும் பேரரசின் பகுதிகளாகவே அமைந்திருந்தன.  தாடியும், தலைப்பாகையுமாக சுற்றிய ரூமி, தன்னை எந்த ஒரு சமயம் சார்ந்தவராகவும், நாட்டினராகவும் பார்க்கவில்லை. அதனை வெள்ளையாக, ஒரு கவிதையில் குறிப்பிட்டும் இருக்கிறார். ரூமியின் மேதாவிலாசத்தை, அவருக்கு வாய்த்த ஞானத்தின் சக்தியை, வசீகரத்தை அவரது கவிதைகள் சிலவற்றின், எளிய மொழியாக்கமாக அடுத்த பதிவில் .

(இன்னும் வரும்)

**

தாயைப் பாடவே தயக்கம் ..

ஜகன்மாதாவான அன்னை மகாலக்ஷ்மியை, பக்திமிகுதியால் புகழ்ந்து பாடல் இயற்றுமுன், கவிஞர் சற்றே தயங்குகிறார். தான் யார், தன்னுடைய தகுதி என்ன என சிந்திக்கிறார். மிகக்குறைந்த திறனுடைய தான், பிராட்டியைப்பற்றி எழுத முனைந்தது சரிதானா என யோசிக்கிறார். இத்தகைய மனநிலையில், அன்னையை நோக்கி சொல்வதாக ’ஸ்ரீலக்ஷ்மி ஸகஸ்ரம்’ கவிதைத் தொகுப்பின் ஆரம்பமாக அவர் எழுதியது:

ஆதிகாலத்தில் தோன்றிய அற்புதங்களானவையும், நித்தியங்களானவையுமான வேதங்களில் காணப்படும் அதிஅழகான அலங்கார வார்த்தைகள்கூட, அம்மா! உன் மாபெரும் சக்தியை, மகோன்னதமான பெருமையை வர்ணிக்கும் முயற்சியில் பரிதாபமாய்த் தோற்றுப்போயின. ’பதபாக்னி’ எனப்படும் பேரழிவுசக்தியுடைய அக்னியாலும்கூட, சமுத்திரத்தைப் பூராவும் உலரவைக்கமுடியாதே. உலகத்தில் மிகச்சிறிய ஒரு ஜீவன்களில் ஒன்றான கொசுவின் குஞ்சினால், ஒரு மகா சமுத்திரத்தின் நீரையெல்லாம் உறிஞ்சிக் குடித்துவிட முடியுமா ! அதைப்போல அற்பமான திறன் உள்ள நானா, உன் அளவிலாப் பெருமையை முழுமையாய் எழுதிவிடுவேன்? இது சாத்தியமில்லை, என மருள்கிறார்.

மேலும் ஒரு பாடலில், கவிதை எழுதுவதில் தன் மிகக்குறைந்த திறன்பற்றி நினைக்கையில் இப்படி அன்னையிடம் சொல்கிறார் :

ஒரு படைப்பு காவியமாய் விளங்க, எழுத்துக்கலையின் அடிப்படைகளான சக்யம், லட்சியம் போன்ற நவரசங்கள் ஒருவனது எழுத்தில் சீராக, சிறப்பாக வெளிப்படவேண்டும். இத்தகைய ரசங்கள் மீதான ஆளுமை எனக்கில்லை. மொழியின் வண்ணமிகு சொற்களால் வர்ணிக்கும் ஜாலமும் அறிந்திலேன். இப்படி ஏகப்பட்ட குறைபாடுகளுடன்தான், அன்னையே, உன் புகழ் பாடத் துணிந்துவிட்டேன். உன்மீது கொண்ட பக்தியினால்தான் இப்படி. மனிதரின் எத்தனையோ குற்றங்களை மன்னித்துக் காக்கும் மாதாவான நீ, இந்த எளியோனின் குறைபாடுகளையும் மன்னித்துக் கருணைகாட்டவேண்டும் என வேண்டி நிற்கிறார்.

கவிதை எழுத ஆரம்பிக்குமுன்பே,  தன் இயலாமை, குறைபாடுகள்பற்றி சிந்தித்து,  லக்ஷ்மித் தாயாரிடம் இப்படி அடக்கம்காட்டி வேண்டி நின்றவர், பிற்காலத்தில் ‘கவிதார்க்கிஹ சிம்ஹம்’ (கவிஞர்களில் சிங்கம்) என ஆன்மீக சான்றோர்களால் புகழப்பட்ட வேதாந்த தேசிகன். தமிழ், சமஸ்க்ருதம் என இருபெரும் மொழிகளில் வல்லவர் என அறியப்பட்ட மேதை. பக்தியோகத்தில் சிறந்து விளங்கிய ஞானி. காஞ்சீபுரத்துக்கு அருகிலுள்ள தூப்புல் எனும் கிராமத்தில் பிறந்தவர். ஸ்ரீ நிகமாந்த மகாதேசிகன், ஸ்வாமி தேசிகன் என்றெல்லாமும் அழைக்கப்படும், ராமானுஜருக்குப் பின்வந்த ஹிந்துமத ஆச்சாரியரும் இவரே, இயற்பெயர் வேங்கடநாதன். தேசிகன் என்கிற வார்த்தைக்கு வடமொழியில் ‘குரு’, ‘ஆச்சார்யர்’ எனும் பொருள்.

இன்னொரு ஸ்லோகத்தில் தேசிகன் தொடர்கிறார்:

தாயே.. உனது புகழைப்போற்றிப் பாடுகையில் அடியேன் படைப்புக்கடவுளான பிரும்மாவுக்கு சமம் என  ஆகிவிடுகிறேன்! – என்று எழுதிவிட்டார். எப்படிச் சொன்னார் தேசிகன் இப்படி? அவரே விளக்குகிறார் : இரவில் வரும் சந்திரனின் எங்கும் பரந்து வியாபித்திருக்கும் பிரகாசமான குளிர்ந்த ஒளிப் பிரவாகத்தை, அந்த இரவினில் அங்குமிங்குமாகப் பறக்கும் மின்மினிப்பூச்சியின் மினுக்கும் சிறு ஒளித்துகளோடு ஒப்பிடலாகுமா? கூடாதுதான். ஆனால் பகலில், சூரியனின் பிரும்மாண்ட ஒளிவீச்சுக்கு முன்னே, இவை இரண்டுமே காணாமற்போய்விடுமல்லவா? அப்படிப் பார்த்தால் இவையிரண்டும் ஒன்றுதானே! அதைப்போலவே, கிட்டத்தட்ட ஒன்றுமில்லை எனும் அளவினதான என்னுடைய மிகக்குறைந்த திறனும், பிரும்மதேவனின் எல்லையில்லா அறிவும், அம்மா, தங்களின் மகிமைக்குமுன் ஒன்றுமே இல்லைதானே.. இந்த வகையில் நானும் பிரும்மாவும் ஒன்றல்லவா ! – எப்படி இருக்கிறது நமது கவிஞரின் ஒப்பீடு !

அன்னை மகாலக்ஷ்மியின் கருணையை நினைந்துருகி, அவர் வடமொழியில் இயற்றிய புகழ்பெற்ற பாடற்தொகுப்பு ’ஸ்ரீஸ்துதி’. அதன் ஒரு பாடலில், தாயாரைப் போற்றிப் பாடல்கள் இயற்ற ஆரம்பித்தபின், தனக்குள் உருவாகியிருக்கும் மனநிலைபற்றி இப்படிக் கூறுகிறார் ஸ்வாமி தேசிகன்:

அம்மா! உன் திருவடியில் என்னை சமர்ப்பித்த பிறகு, என்னில் ஏற்பட்டிருக்கும் புதிய மனநிலைகள்தான் என்னே! கடும் இருளை விரட்டிவிடும் சூரியனைப்போல், தொடர்ந்துவரும் சம்சார பந்தம் விளைவிக்கும் நீங்காத பயத்திலிருந்து என்னை அவை விடுவிக்கின்றன. உனது கருணையினால் ஏற்பட்ட இத்தகு உயர்மனநிலைகள், பல்வேறு கல்யாணகுணங்களை உடைய எம்பெருமானிடம் (மகாவிஷ்ணுவிடம்) எனது பக்தியை  மேலும் மிகுதிப்படுத்துகின்றன. அபரிமித சக்தி நிறைந்த உனது கருணையினால், இத்தகைய நன்மைகளையெல்லாம் நீயாகவே எனக்கு வழங்கிவருகிறாய்.

நிலைமை இப்படி இருக்க, அடியேன் உன்னிடம் பிரார்த்தித்துப் பெற்றுக்கொள்ள என்று தனியாக என்ன இருக்கிறது தாயே!

**

சுஜாதா காட்டிய ஆக்டன் நாஷ்

சுஜாதா ஒரு கவிதை  ப்ரியர். தமிழ் மட்டுமல்ல. ஆங்கிலக் கவிஞர்களையும் ஆசையாகப் படித்திருக்கிறார். அவர் யாரைத்தான், எதைத்தான் படிக்காமல் இருந்திருக்கிறார்? அல்லது  படித்ததில் தனக்குப் பிடித்ததுபற்றி எழுதாமல் இருந்திருக்கிறார்? சங்கக் கவிதையாக இருக்கட்டும்; சற்றுமுன் பிறந்து எழுத ஆரம்பித்துவிட்ட  கவிஞனாக இருக்கட்டும். தன்னிடம் வந்துசேர்ந்தால், அவர் அதை அக்கறையோடு படித்திருக்கிறார். தன் வாசகர்களுக்காக அதை எழுதி வைத்திருக்கிறார்.

அமெரிக்க சமகாலக் கவிஞரான ஆக்டன் நாஷ்-ஐ (Ogden Nash), ஐயா ரசித்திருக்கிறார் என அவரது கட்டுரை ஒன்றிலிருந்து தெரிகிறது. யாரிந்த நாஷ் எனத் தேடியபோது அவரைப்பற்றி இப்படி ஒரு கமெண்ட் கிடைத்தது: An Ogden Nash poem a day, keeps the sadness away ! அட, அமெரிக்க ஆப்பிளே! மரபிலிருந்து மாறுபட்டு, சுயமாக  வார்த்தைகளை சிருஷ்டித்தும்கூட எழுத்தில் சாகஸம் காட்டியவர் நாஷ். மென் கவிதைகள். எளிதாகத் தோன்றும் வரிகளில், ஹாஸ்யத்தோடு, தன்னை சுற்றி இருக்கும் சூழலின் ஆழ்ந்த அவதானிப்பையும் வெளிப்படுத்தியிருப்பார் .

அவரது சிறு கவிதைகள் சிலவற்றை எடுத்து, இங்கே மொழியாக்கம் செய்திருக்கிறேன்:

 

நடுவில்

காலையை எப்படியெல்லாம் தொடர்ந்தது மாலை

கடந்துபோன அந்த நாட்களை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்

எனக்குப் பிடித்தமான எவ்வளவோ விஷயங்கள்

இன்னும் இருக்கின்றன மறைந்துவிடவில்லை

இன்னமும் எனக்குப் பிடிக்கும் பல சங்கதிகள்

இன்னும்.. பிறக்கவே இல்லை

**

இந்தக் குயில்கள்

குயில்கள் மரபெதிர் வாழ்க்கையையே வாழ்கின்றன

கணவனாக மனைவியாக அவை தோற்றுப்போகின்றன

அதனால் மற்றவைகளின் மணவாழ்க்கையை

மறவாது தூற்றிப் போகின்றன..

**

அணில்

நான் கூச்ச சுபாவமுடையவன்

என் நண்பர்களனைவருக்கும் தெரியும்

என்னைவிட இரட்டிப்புக் கூச்சம்

அந்த அணிலுக்கு உண்டு

சின்னத்திரையின் ஒளிர்வரிகளைப்போல்

தீர்மானிக்கமுடியா மனதோடு

திகைப்போடு தாவும் இங்குமங்கும்

மேகத்தின் நிழலைப்போன்றது அல்லது

எமிலி டிக்கின்சனின்* சத்தமாக

வாசிக்கப்பட்ட கவிதை.

* Emily Dickinson: ‘The poet of paradox’ என அழைக்கப்பட்ட, 19-ஆம் நூற்றாண்டு அமெரிக்கப் பெண் கவிஞர்.

மோசமான தாத்தா

 

அப்பறமா வாங்கித்தரேண்டா கண்ணு!

என்று தாத்தா சொன்னாரானால்

எப்போதுமே அது கிடைக்கப்போவதில்லை

எனப் புரிந்துகொள்ள ஒரு குழந்தைக்கு

பெரிய புத்திசாலித்தனம் தேவையில்லை

*

விளம்பரப் பலகைகள்

 

மதர்ப்பாய் உயர்ந்து எங்கும் நிற்கின்றன

இந்த விளம்பரப் பலகைகள்

இதுகள் ஒழிந்தாலன்றி

மரங்களைப் பார்க்கும்

வாய்ப்பு வரப்போவதில்லை

**

அவன்

 

இந்தக் கல்லுக்குக் கீழேதான்

அவன் தூங்கிக்கொண்டிருக்கிறான்

விளம்பரத்தைப் பார்த்துக்கொண்டே வந்தவன்

வீதியைப் பார்க்க மறந்துவிட்டான் !

**

வள்ளுவர் பாணியில், கபீரின் சாயலில், க்ரிஸ்ப்பான   ஈரடிக் கவிதைகள் சில எழுதியிருக்கிறார் நாஷ். அதில் ஒன்றை அப்படியே ஆங்கிலத்தில் தந்திருக்கிறேன்.  மொழியாக்கம் செய்தால், முக அழகு  போய்விடும்!

God, in his wisdom,  made the fly

And then,  forgot to tell us why

**

கவிஞன் என்பவன் ஒரு கடவுள். அவனது எழுத்து அவனது சிருஷ்டி. அது எப்படியோ அது அப்படித்தான். இலக்கண சட்டகங்களை மற்றும் அற்பமான அளவுகோல்களைத் தாண்டியது அவனது கலை, என இங்கே புரிதல் வேண்டும். கீழ்வரும் கவிதையில், இலக்கணக்குற்றம் ’கண்டு’ முகம் சுழிக்கும் ’பண்டிதர்கள்’, இந்த இடத்தில் விலகிக் கொள்ளுங்கள். ஆசுவாசமடையுங்கள். ஆண்டவன் ஆசீர்வதிப்பாராக!

நாஷின் ஒரிஜினல், அப்படியே கீழே: ( மொழியை மாற்றுகிறேன் எனக் கையை வைத்தால் கழண்டுகொண்டுவிடும் எல்லாம் !)

Octopus

Tell me, O Octopus, I begs
Is those things arms, or is they legs ? 
I marvel at thee, Octopus 
If I were thou, I’d call me Us 

(ரசித்த சுஜாதா, தன் வாசகர்களோடு பகிர்ந்துகொண்ட நாஷ் கவிதைகளில் இதுவும் ஒன்று!)

**

என் கனவு

 

இது என் கனவு

என் சொந்தக் கனவு

நான்தான் அதைக் கண்டேன்

என் தலைமயிர் ஒழுங்காக

வாரப்பட்டிருப்பதாக கனவு கண்டேன்

அப்புறம் இன்னொரு கனவும் கண்டேன்

என் உயிர்க்காதலி வந்து

அதைக் கலைத்துவிட்டதாக!

**

இன்று நான் சர்ச்சிற்குப் போகவில்லை

 

இன்று நான் சர்ச்சிற்குப் போகவில்லை

இறைவன் புரிந்துகொள்வார் நம்புகிறேன்

நீலமும் வெள்ளையுமாய் பொங்கும் கடல்

மணலில் சுற்றிச்சுற்றி மழலைகள் குழந்தைகள்

கோடைநாட்கள்* எவ்வளவு குறுகியவை

எனது காலமும்தான் எவ்வளவு குறைவானது

அவருக்குத் தெரியும் எல்லாம்

களித்து முடித்து அங்கு நான் வரும்போது

கடவுளுக்கும் எனக்கும் நேரத்துக்கென்ன பஞ்சம்

**

* இது அமெரிக்கக் கோடை எனப் புரிந்துகொள்க !

 

 

 

 

ஒன்றுமில்லை . .

சொந்தபந்தங்களில் யாரும்

என்னைச் சரியாகப் புரிந்துகொண்டவரில்லை

வெகுகாலமாய் அங்கலாய்த்துக்கொண்டிருந்த மனது

திடீரென ஒருநாள் தயங்கி நிறுத்தியது

மௌனவெளியில் கொஞ்சம் நடந்தபின்

இப்படி ஆரம்பித்தது :

உண்மையில் யார் அவர்கள்

எனக்குப் புரிகிறார்களா

தெரியவில்லை

என்னைச் சுற்றி அவர்களும்

அவர்களைச் சுற்றி  நானும்

அவ்வப்போது உலவி வருகிறோம்

அவ்வளவே ..

**

 

வாஜ்பாயி என்றொரு கவிஞர்

சமீபத்தில் மறைந்த முன்னாள் பிரதமர் அடல் பிஹாரி வாஜ்பாயியின் தந்தைவழித் தாத்தா, மத்தியப்பிரதேசத்தில் ஒரு சமஸ்கிருத அறிஞராக இருந்தவர். அப்பா பண்டிட் கிருஷ்ண பிஹாரி வாஜ்பாயி ஹிந்தி மொழியின் கவிதை உலகில் தனக்கென இடம் அமைத்துக்கொண்ட கவிஞர். தேசபக்தர். ராஷ்ட்ரிய ஸ்வயம்சேவக் சங் என அழைக்கப்பட்ட ஆர்.எஸ்.எஸ்-ன் பணிகளில் ஈடுபாடு கொண்டவராக இருந்தவர். பள்ளி ஆசிரியராகப் பணியாற்றியவர். வாஜ்பாயி கான்பூர் கல்லூரியில் சட்டம் படிக்கச் சேர்ந்தபோது, பணிஓய்வுபெற்றிருந்த அவருடைய தந்தையும் நானும் சட்டம் படிக்கிறேன் என்று அதே காலேஜில், அதே வகுப்பில் சேர்ந்துகொண்டார். அப்பாவும் பிள்ளையும் க்ளாஸ்மேட்ஸ்!

இதிகாசம், புராணமென தந்தையிடம் கதைகள்பல கேட்டிருந்த வாஜ்பாயி, இந்து மதம், இந்தியக் கலாச்சாரம், தேசபக்தி, தியாகம் என இளம் பிராயத்திலேயே, உன்னத சிந்தனைகள் வாய்க்கப்பெற்றார். தன் பதின்ம வயதிலேயே சமஸ்கிருதம், ஹிந்தி மொழிகளில் புராணக் கதைளையும், நவீன காவியங்களையும் விரும்பிப் படிக்கத்தொடங்கியிருந்தார். ’ராம்சரித்மானஸ்’ என அழைக்கப்படும் துளசிதாசரின் ராம சரிதம் தன்னை சிறுவயதில் மிகவும் கவர்ந்ததாகச் சொல்லியிருக்கிறார். ஹிந்தியின் புகழ்பெற்ற கவிஞர்களான ஜெய் ஷங்கர் ப்ரசாத்-தின் ’காமாயனி’, ’நிராலா’ என்கிற புனைப்பெயரில் எழுதிய சூர்யகாந்த் த்ரிப்பாட்டி-யின் ’ராம் கி ஷக்தி பூஜா’ (ராமனின் சக்தி பூஜை), மகாதேவி வர்மாவின் ’கீத்’ (கீதம்) ஆகிய நூல்கள் தன்னை மிகவும் வசீகரித்ததாகச் சொல்லியிருக்கிறார் வாஜ்பாயி.

வாஜ்பாயி இளம்பிராயத்திலேயே தன்னை ஒரு கவிஞனாகவே உருவகித்துக்கொண்டவர். பின்னர் காலப்போக்கில் தவிர்க்கவியலா மாற்றங்கள் நிகழ்ந்தன. கவர்ச்சிப்பேச்சாளர், அரசியல்வாதி என வாழ்க்கை அடுத்தடுத்த கட்டங்களில் அவரைக் கொண்டுபோய் நிறுத்தி வேடிக்கை பார்த்தது. அரசியல்வாதியாக ஆகநேர்ந்த கவிஞர் என இவரைக் கொள்வதே சரி. அரசியல் சோர்வுகொடுத்த போதெல்லாம் தன்னிலிருந்தே பின்வாங்கியவர்போல், டெல்லியிலிருந்து விலகி, குலு மணாலியில் தனிவீட்டில் தங்கி இயற்கையை ரசிப்பதும், வாழ்வின் ஆழ்மடிப்புகளை உள்வாங்கியும் கவிதை வரைந்துகொண்டிருந்தார் அவர். வாஜ்பாயியின் கவிதைவெளி, இந்திய தேசம், இந்து தர்மம், வாழ்க்கை, மனிதனின் தனிமை, வீரம், துக்கம், மரணம் எனப் பலவாறு விரிந்து செல்கிறது. சமஸ்கிருதம், உருது ஆகிய வடமொழிகளின் வீச்சு, வார்த்தைசாகசங்கள் நிறைந்திருப்பன இவரது கவிதைகள். ’இலக்கியத்தின் உச்சபீடத்தில் என் கவிதை முயற்சிகள் வைக்கப்படுமா, இல்லையா என்பதை நானறியேன். ஆனால் என் கவிதைகள் என் வாழ்க்கையின் சாஸனங்கள்’ என்றார் வாஜ்பாயி.

மரணம், 30 வருடங்களுக்கு முன்பே, ஒருமுறை இவர் கதவைத் தட்டிச் சென்றிருக்கவேண்டும். 1988-ல் மோசமாக நோய்வாய்ப்பட்டிருந்த வாஜ்பாயி, நியூயார்க் மருத்துவமனையில் போராடியவாறிருந்தார். தான் தன் இறுதிக்காலத்தில் இருக்கிறோமோ என அவர் மனதில் சஞ்சலம். பிரபஞ்சத்தின் ஏதோ ஒரு மூலையிலிருந்து மரணதேவன் தயங்கித் தயங்கித் தன்னை நெருங்குவதாக அவர் உணர்ந்திருப்பார்போலும். அப்போது வட இந்தியாவில் ‘தர்ம்யுக்’(Dharmyug) (தர்ம யுகம்) என்கிற பெயரில் ஒரு புகழ்பெற்ற ஹிந்தி வார இதழ் வெளிவந்துகொண்டிருந்தது (ஆங்கிலத்தில் ‘தி இல்லஸ்ட்ரேட்டட் வீக்லி ஆஃப் இந்தியா’வுக்கு இணையாக டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியா குழுமம் வெளியிட்ட ஹிந்தி வாரஏடு). மருத்துவமனையிலிருந்து, தன் நண்பரான அதன் ஆசிரியருக்கு எழுதிய கடிதமொன்றில், மெல்ல நெருங்கும் மரணம்பற்றித் தன்ன்னில் வெவ்வேறு நிலைகளில் தோன்றிய சிந்தனைகளை இப்படிக் கவிதையாக வடித்திருந்தார் வாஜ்பாயி. ’தர்ம்யுக்’ இதழில் அதற்கடுத்த வாரமே (டிசம்பர் 4, 1988) அது வெளியானது:

சாவோடு ஒரு யுத்தம்

எத்தகைய யுத்தமாக இருக்குமது!
மரணதேவனை சந்திக்கும் உத்தேசம்
ஏதுமில்லை எனக்கு
அந்தத் திருப்பத்தில் நாம் சந்திப்போம் என
முடிவுசெய்திருக்கவுமில்லை – இருந்தும்
வழிமறித்து விஸ்வரூபமெடுத்து
என்னெதிர் நிற்கின்றான் அவன்!

மரணத்தின் ஆயுட்காலம்தான் என்ன
ஒரிரு கணங்கள்தானே
இன்று நாளை என்பதையெல்லாம்
எளிதாகத் தாண்டிச் செல்லும்
பெரும் தொடர்ச்சி இந்த வாழ்க்கை
முழுதுமாக வாழ்ந்திருக்கிறேன் நான்
முடிய விரும்புகிறபடியே முடிவேன்
உயிரை விடுவதில் அச்சமில்லை
உயிர்த்தே மீள்வேன் நான்

**

பதுங்கிப் பதுங்கியே
நெருங்காதே எனை நீ
நேருக்கு நேர் எதிர்கொள்
சோதித்துப் பார்த்துவிடு என்னை

கருகரு கண்மையிட்டுக்கொண்டு
மயக்குகிறது மாலை
கனிவான புல்லாங்குழலிசையாக
காத்துக் கிடக்கிறது இரவு
சாவைப்பற்றியெல்லாம்
சதா நினைத்துக்கொண்டிராமல்
சாவகாசமாகச் செல்கிறது
வாழ்வின் பயணம்

**
நூற்றுக்குமேற்பட்ட கவிதைகளை இயற்றியவர் வாஜ்பாயி. ‘எனது 51 கவிதைகள்’, ’தன்னிரக்கமில்லை, தப்பித்தலுமில்லை’ போன்ற தலைப்புகளில் ஹிந்தியில் பல கவிதைத்தொகுதிகள் வெளிவந்துள்ளன. இதில் ’எனது 51 கவிதைகள்’ கவிதைத்தொகுதி மிகவும் புகழ்பெற்றது. 1995-ல் வாஜ்பாயியின் நண்பரான பிரதமர் நரசிம்மராவினால் டெல்லியில் வெளியிடப்பட்ட அதன் முன்னுரையில் வாஜ்பாயி எழுதுகிறார்: ’கவிதை என்பது தந்தைவழி வந்து சேர்ந்திருக்கிறது என்னிடம். என்னுடைய அரசியல் பாதையானது, என்னிலிருந்து கவிதாரசம் பெருக்கெடுத்து ஓடுவதற்கு தடங்கலாகவே இருந்திருக்கிறது.’ 12 மறுபதிப்புகள் கண்டதோடு, பல்கேரிய மொழி உட்படப் பல்வேறு மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ள புத்தகம் இது. இவையன்றி ’வாஜ்பாயியின் 21 கவிதைகள்’ எனும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட கவிதைகள் ஆங்கில மொழியாக்கமாக, ஒரு தனிநூலாக (Penguin Global) வெளிவந்திருக்கிறது.

ரசமான கவிதைகள் சில, வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் அவரின் விதவிதமான மனவோட்டத்தைக் காட்சிப்படுத்துவதாய் அமைந்திருக்கின்றன:

தவிர்க்கவியலாதது

நேற்றிருந்தோர் இன்றில்லை
இன்றிருப்போரும் நாளை
இல்லாது போய்விடலாம்
இருப்பதும் இல்லாதிருப்பதுமான நிகழ்வு
இப்படித்தான் நடந்துகொண்டே இருக்கும்
நாம் இருக்கிறோம்
நாம் இருப்போம்
என்கிற பிரமையும்
எப்போதும் திரும்பத் திரும்ப
எதிர்வந்தவாறேதான் இருக்கும்

**

அடுத்தவரின் பார்வையிலேதான்
பார்த்துக்கொள்கிறேன் என்னையே நான்
வாயை மூடிக்கொண்டுமில்லை
வாயாறப் பாடிக்கொண்டுமில்லை
**
மற்றவர்களிடம் நெருங்கிப் பழகவியலா
மலையுச்சியில் எனைத் தூக்கி வைத்துவிடாதே
வேண்டாம் அந்த வேதனையெல்லாம் எனக்கு

**
அதுமட்டும்

பாழாய்ப்போன பணயத்தில்
எல்லாவற்றையும் வைத்தாயிற்று
நிறுத்த முடியாது எதையும் இனி
உடைந்து நொறுங்கினாலும்
நொறுங்கிவிடலாம் – ஆனால்
தலைகுனிந்து நிற்பதென்பது
நடக்கவே நடக்காது

**

புதுப்பாடலைப் பாடுகின்றேன்

நொறுங்கிப்போன கனவுகளின்
விசும்பல் சப்தத்தை
யார் கேட்கப்போகிறார்கள்
விரிகின்றன மூடிய இமைகளுக்குள்
விரிசல்தட்டிய மனதின் சோகக்காட்சிகள்
இருந்தும் தோல்வியை ஏற்கமாட்டேன்
அவமானத்தை எதிர்கொள்ளமாட்டேன்
காலத்தின் கபாலத்தில் எழுதப்பட்டதையும்
அழிப்பவன், திருப்பி எழுதுபவன் நான்
புதுப்பாடலொன்றைப் பாடுகின்றேன் – தினம்
புதுப்பாடலொன்றைப் பாடுகின்றேன்

**

எவ்வழி?

நஷ்டங்களே ஆதாயமாய்
ஒரு சூதாட்ட வாழ்க்கை
இரண்டுநாள் அவகாசந்தான்
இலவசமாகத் தரப்பட்டிருக்கிறது
இதில் க்ஷணம் க்ஷணமாகக்
கணக்கெடுக்கவா- இல்லை
எஞ்சியிருப்பதையெல்லாம்
அப்படியே தந்துவிடவா
எந்தவழி செல்லட்டும் நான்?

**
அரசியல் வாழ்விலும் பண்பட்ட மனதின் சிந்தனை, பதற்றமாக அவரிடமிருந்து வெளிப்படுகிறது வேறொரு இடத்தில்:

காந்தி மகாத்மாவே
மன்னித்துவிடுங்கள்
வாக்குறுதியை மீறிவிட்ட
படுபாவிகள் நாங்கள்
சென்றுசேரவேண்டிய இலக்கை
மனம் மறந்து நாளாகிவிட்டது
பயணமும் பாதியிலேயே
நின்றுபோய்விட்டது

**

நாட்டின் அரசியல், சமூக அபத்தங்களைத் தொட்டுச் செல்வதாக அமைந்திருக்கிறது வாஜ்பாயியின் கீழ்வரும் கவிதை:

இன்றைய மகாபாராதம்

பாண்டவர் யார்
கௌரவர் யார்
கேள்வியே கோணலானது
இரு தரப்பிலுமாகப் புகுந்து
சதிராட்டம் போடுகிறானே சகுனி
எல்லாச் சபைகளிலும்
இடைவிடாது நிகழ்கிறதே
திரௌபதிக்கான அவமானம்
கிருஷ்ணன் இல்லாமலே
நடக்கவிருக்கிறது
மகாபாரத யுத்தம்
யார் வேண்டுமானாலும் இதில்
வென்றுவிடலாம்
ராஜாவாகலாம்தான் – ஆனால்
பிரஜைகளென்னவோ
அழுதுதான் ஆகவேண்டும்

*
படம்: இணையத்திலிருந்து; நன்றி.

எழுத்தாளர் கந்தர்வன்

முன்னோடித் தமிழ் எழுத்தாளர்களில் ஒருவரான கந்தர்வனின் கதை ஒன்றைப் பார்க்குமுன், படைப்பாளிபற்றி சிறு குறிப்பு.

கந்தர்வன் (படம்: இணையம். நன்றி)

இராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில் சிக்கல் எனும் ஊரில் பிறந்த இவரின் இயற்பெயர் நாகலிங்கம். புதுக்கோட்டையில் அரசு வருவாய்த்துறையில் உயர்பதவியில் இருந்ததோடு, தீவிர இடதுசாரியாக, தொழிற்சங்கம், தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் சங்கம் என்றெல்லாம் இயங்கியவர். இவற்றையெல்லாம் தாண்டி, தன் சித்தாந்தம், அதையொட்டிய செயல்பாடுகள் போன்றவை, தன் படைப்புத்திறனை சிதைத்துவிடாமல் பார்த்துக்கொண்டவர் கந்தர்வன். அழகான கலைப்படைப்புகள் மூலம் தன்னைத் தமிழின் சிறந்த இலக்கியகர்த்தாக்களில் ஒருவர் என நிலைநாட்டிக்கொண்டவர் என்பதே நாம் நாடுவது . ’மைதானத்து மரங்கள்’ எனும் இவரது உருக்கமான சிறுகதை ஜெயகாந்தனால் ‘இலக்கிய சிந்தனை’ விருதுக்காக தேர்வு செய்யப்பட்டது எனில், இவரது எழுத்தின் தரத்தை அறிந்துகொள்ளலாம்.

கண்ணதாசனால் நடத்தப்பட்ட இலக்கிய இதழான ‘கண்ணதாச’னில் இலக்கிய விமரிசனம் எழுதியதன்மூலம் தமிழ் இலக்கிய உலகில் மெல்லப் பிரவேசித்தவர். பின்னர், சிறுகதைகள், கவிதைகள் எனத் தன் படைப்பாற்றலைப் பரவலாக்கி வெளிப்படுத்திய ஆளுமை. சுபமங்களா, தாமரை போன்ற சிற்றிதழ்களிலும் எழுதியிருக்கிறார். இவருடைய சிறுகதைகள் கலைநுட்பமானவை. மனித உணர்வுகளை ஆழத்தில் சென்று தரிசிப்பவை. 1999-ல் குமுதத்தில் வந்திருந்த கந்தர்வனின் ஒரு சிறுகதையை பஸ்ஸுக்காகக் காத்திருந்த தருணத்தில் படித்த அனுபவத்தை, ஜெயமோகன் தன் வலைப்பக்கத்தில் இப்படி எழுதியிருக்கிறார் :’’நான் ஊருக்கு வந்ததுமே குமுதத்துக்கு ஒரு வாசகர் கடிதம் எழுதி, அக்கதை ஒரு சாதனை என்று சொன்னேன். என் நண்பரும் வாசகருமான ஒருவருக்கு எழுதிக் குமுதத்திலும் விகடனிலும் கந்தர்வன் எழுதிய எல்லாக் கதைகளையும் எடுத்துத் தரச் சொன்னேன். பல கதைகளில் தமிழின் பெரும் கதைசொல்லி ஒருவரைக் கண்டுகொண்டேன்.’’ மேலும் சொல்கிறார் ஜெயமோகன்: ‘’கந்தர்வனின் கடைசிக்காலம் என்பது உச்சகட்ட படைப்பூக்கம் வெளிப்பட்ட தருணம். அத்தகைய ஒரு மலர்ச்சியை வாழ்நாளின் இறுதியில் அடைந்த கலைஞர்கள் தமிழில் குறைவே.’’ புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தின், காலப்போக்கில் வரட்சிகண்ட நிலப்பரப்பும், விவசாயம் செய்யமுடியாமல் தடுமாறும் விவசாயிகளின் துன்பமிகு வாழ்வும் அவரது கடைசிக் கதைகளின் களமாக அமைந்திருக்கின்றது.

கந்தர்வன் ஒரு கவிஞரும் கூட. திறமையான மேடைப்பேச்சாளருமாகவும் செயல்பட்டிருக்கிறார். மக்களோடு தன் நேரடி உரையாடலுக்குக் கவிதையைப் பயன்படுத்தியவர். கந்தர்வனின் சிறுகதைகளில் காணப்பட்ட கலானுபவம், கவிதைகளில் இல்லையே எனும் விமரிசனம் வந்தபோது , அதை ஒத்துக்கொண்டு இப்படிக் கூறியிருக்கிறார் கந்தர்வன்: “எனக்கு அது வேற, இது வேற. கவிதை நேரடியா களத்துல, ஜனங்களோட பேசுறதுக்கு. கோவிலுக்குப் போனா சிங்காரிச்சிட்டு போகலாம். சண்டைக்குப் போகும்போது சிங்காரிச்சிட்டு இருக்கமுடியுமா?’’

புழங்குமொழியில், நேரடி சொல்லாடலில் கவிதை சொன்ன கந்தர்வன், கேட்கும் சராசரி மனிதர்களைச் சிந்திக்கவைத்தார்; சீண்டியிருக்கிறார்; சிரிக்கவும்வைத்திருக்கிறார் என்பது கீழ்க்காணும் கவிதை வரிகளில் தெரிகிறது:

சமூகத்தில் சாதாரணப் பெண்களின் வாழ்வு நெருக்கடிகள்கொண்டது; ஓய்வில்லாதது என்பதை

நாளும் கிழமையும்
நலிந்தோர்க்கில்லை
ஞாயிற்றுக் கிழமையும்
பெண்களுக்கில்லை

-என சொல்லிச் சென்றார்.
**

தமிழ்ச்சமூகத்தைப் பார்த்து எக்கச்சக்கமாக ஒரு கேள்வி கேட்டிருக்கிறார்:

விதவிதமாய் மீசை வைத்தாய் – உன்
வீரத்தை எங்கே தொலைத்துவிட்டாய் ?

**

அரசியலில் புரையோடிப்போய்விட்ட ஊழலை, அந்தக் காலத்திலேயே கிண்டல் செய்தார் கந்தர்வன் :

எம்.எல்.ஏ சட்டையில் ஒரு பை வைத்தார்.
எம்.பி.சட்டையில் பல பை வைத்தார்.
மந்திரி, பையையே சட்டையாக மாட்டிக்கொண்டார்

**

தன் வாழ்நாளில் சாரமான ஒரு நாவல் எழுத ஆசைப்பட்டார் கந்தர்வன். ஆனால், அரசுப்பணியிலிருந்து ஓய்வுபெற்ற நிலையில் உடல்நலம் குன்றியிருந்தார். நாவல் ஆசை நிறைவேறாமல், 2004 ஆம் வருடம் தன் அறுபதாவது வயதில், சென்னையில் மகள் வீட்டில் மறைந்தார். வெளியாகியிருக்கும் கந்தர்வனின் படைப்புகள்:

சிறுகதைத் தொகுப்புகள்:

சாசனம், பூவுக்குக் கீழே, அப்பாவும் மகனும், கொம்பன், ’ஒவ்வொரு கல்லாய்’ மற்றும் ’கந்தர்வன் சிறுகதைகள்’ எனும் நூல்(வம்சி புக்ஸ் வெளியீடு)

கவிதை நூல்கள் :

மீசைகள், சிறைகள், கிழிசல்கள், ’கந்தர்வன் கவிதைகள்’ (அன்னம் வெளியீடு)

**

கவிதைபோலக் கொஞ்சம் …

ரொம்பத்தான் எழுதிவிட்டேனோ உரைநடை? இந்தாருங்கள். பிடியுங்கள் காலையில் கொஞ்சம் கவிதை. . அல்லது கவிதைபோலக் கொஞ்சம் . .

அந்தம்

வெந்ததைத் தின்றுவிட்டு
வேகாமல் போய்விடும் மனிதனே
நொந்ததை – மனம் நொந்ததை
சிந்தையில் தெளியாது அகன்றது
விந்தையே அன்றி வேறென்ன?

**

ஹ்ம்ம்…

புரிந்துகொண்டதுபோல்
தலையாட்டிக்கொள்கிறேன்
சிரித்துக்கொள்கிறேன் சிலமுறை
வேறுசில நேரங்களில் மெல்ல
நினைத்துப் பார்க்கிறேன்
ஏதும் புரிந்துகொண்டேனா உண்மையில் ?
ஹ்ம்ம் .. புரியவில்லை ..

**

சுஜாதா – கவிதை மனம் !

மரபுவழிக் கவிதைகளிலும் மனதை இழந்தவர்தான் சுஜாதா. தொல்காப்பியம், சிவவாக்கியர், நேரிசை வெண்பா என்றெல்லாம் தேடித்தேடி வாசித்து மகிழ்ந்தவர். சாதாரணத் தமிழ் படிப்போருக்கும் மரபுக்கவிதைகளின் மகத்துவம், கருத்துவளம் தெரியாமல் போய்விடக்கூடாதே என்பதற்காக, எல்லோருக்கும் புரியும் வகையில் திருக்குறள், புறநானூறு போன்றவற்றிற்கு எளிய தமிழில் உரை எழுதியவர். இதற்காகவும் அவர் விமரிசிக்கப்பட்டதுண்டு. தமிழ்ச் சூழலில் நீங்கள் பேனாவைக் கையிலெடுத்தவுடனேயே, திட்ட ஆரம்பித்துவிடுவார்கள்; அதிலும் நீங்கள் கொஞ்சம் கவனிக்கப்பட்டுவிட்டால், புகழ்பெற்றுவிட்டால், ஐயோ, தாங்கமாட்டார்கள்.

சுஜாதா

சமகாலத்தமிழ்க் கவிதையை, குறிப்பாக அதன் மாறிவரும் வடிவங்களை உன்னிப்பாகக் கவனிப்பதில் நாட்டம் கொண்டிருந்தார் சுஜாதா. பல இளம் கவிஞர்களை இனம் கண்டு ஊக்குவித்தவர். மனுஷ்ய புத்திரன், நா.முத்துக்குமார் போன்றவர்கள் சுஜாதாவின் கண்டுபிடிப்புகளே என்றெல்லாம் தெரிந்ததை இங்கு சொல்லி போரடிக்கப்போவதில்லை.

ஆனந்த விகடனில் வெளியாகி வாசகர்களை வெகுவாக ஈர்த்த அவரின் ‘கற்றதும் பெற்றதும்’ கட்டுரைத்தொடர் புத்தகமாக விகடனால் பின்பு வெளியிடப்பட்டது. அதன் முதற்பகுதியை சில வருடங்கள் கழித்துப் படித்திருக்கிறேன். அதில் ஆங்காங்கே புதிய கவிஞர்களின் வார்த்தை ஜாலங்களைத் தெளித்துவைத்திருக்கிறார் சுஜாதா. மார்கன், முகுந்த் நாகராஜன், மகுடேஸ்வரன், போன்ற கவியுலகின் அப்போதைய புதுமுகங்களை அங்கேதான் தன் வாசகர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தினார். கட்டுரைகளுக்கு நடுவிலே ‘எ.பி.க.’ (எனக்குப் பிடித்த கவிதை) எனக் குறியிடப்பட்ட box item வரும். அதில் தன் மனம் கவர்ந்த கவிதைகளைக் காட்டியிருப்பார். ‘சிறகிலிருந்து பிரிந்த இறகு ஒன்று..’ எனச் செல்லும் ப்ரமிளின் காலத்தை வென்ற ‘காவியம்’ என்கிற கவிதையும், ஆத்மாநாமின் அருமையான ‘கடவுள்’ கவிதையும் ‘கற்றதும் பெற்றதும்’ புத்தகத்தில்தான் எனக்குத் தரிசனம் தந்தன. அனாயாசமாக எழுதப்பட்ட முகுந்த் நாகராஜனின் சிறுகவிதைகளையும் (குறிப்பாக குழந்தைகள்பற்றி) அதில் படித்து வாசிப்பின்பம் எய்தியிருக்கிறேன். தமிழ் பேசும் ஜனங்கள் கிடைக்கமாட்டார்களா என ஏங்கவைக்கும் ஜப்பானில் உட்கார்ந்துகொண்டிருக்கையில், உங்கள் கையில் சுஜாதா கிடைத்து, அதிலும் அவர் ஹைலைட் செய்த கவிஞர்களும் படிக்கக் கிடைத்தால் எப்படியிருக்கும்? வாழ்க்கையில் இன்பம் என்பது இப்படி சில நிமிஷங்களாய் வந்து, நம்மைப் பார்த்துவிட்டுச் சென்றுவிடும்..

முகந்தெரியா இளம் கவிஞர்களின் கவிதைகளைத் தேடிப் படித்துப்பார்த்ததோடு மட்டுமல்லாமல், இலக்கியமேடைகளில் அவற்றைக் குறிப்பிட்டுப் புகழ்ந்த பெருந்தகை சுஜாதா. தொண்ணூறுகளில் புதியவர்களில் பலர் தங்கள் எழுத்துக்களை அவருக்கு அனுப்பிக் கருத்துக் கேட்டதுண்டு என்று தெரிகிறது. எல்லாவற்றையும் படித்துப்பார்க்க தனக்கு நேரம் இருப்பதில்லை என்றும் கவலைப்பட்டிருக்கிறார் மனிதர். நேரிடையாகத் தன்னிடம் காட்டப்பற்றவற்றைப் படித்து அதில் எது கவிதை, எது இல்லை, சாதாரண வரிகளிலிருந்து கடைசிவரியில் கவிதையாக ஒன்று எப்படி மாறியிருக்கிறது என்று சம்பந்தப்பட்டவருக்குத் தெளிவுபடுத்தியிருக்கிறார். எழுதுவதற்கு எளிதானதுபோல் மயக்கும் புதுக்கவிதை உண்மையில் அவ்வளவு எளிதானதல்ல என்று எழுதக் கை பரபரக்கும் புதியவர்களுக்கு அறிவுறுத்த முயன்றிருக்கிறார். மனம் சோர்ந்தவர்கள் உண்டு; தெளிந்தவர்களும் உண்டு. கல்யாண்ஜி, கலாப்ரியா, ஆத்மாநாம், ப்ரமிள் போன்றவர்களின் கவிதைகளைப் படிக்காமல், கவிதை எழுத ஆரம்பிக்காதீர்கள் என்றும் அவசரக்குடுக்குகைகளை எச்சரித்துள்ளார் சுஜாதா.

சில நேர்காணல்களில், உரையாடல்களில், தான் கவிதைகள் எழுதியிருப்பதாக அவர் சொல்கிறார். (சுஜாதாவின் கவிதைகள் என்று தனியாகப் புத்தகம் வந்திருப்பதாகத் தெரியவில்லை. யாருக்கும் தெரிந்தால் சொல்லவும்.) மரபுவழிப் பாக்களை சுஜாதா முயற்சித்திருக்கிறார் போலிருக்கிறதே! அவர் எழுதிய இரண்டு நேரிசை வெண்பாக்களில், கருத்தோடு அங்கதமும் சேர்ந்துகொள்கிறது :

வள்ளுவர் வீட்டில் இருக்கையில் வாசுகியார்
மெள்ள நடக்கிறார் ஏனென்றால் – உள்ளே
திருக்குறட் பாவெழுதிக் கொண்டிருக்கும்போது
குறுக்கிட்டால் கோபம் வரும்.

அடுத்தது, 1980-ன் இந்திய அரசியல் பின்னணி. எமெர்ஜென்சி போய், மொரார்ஜி தேசாயின் ஆட்சி. படியுங்கள்:

மீசா* மறைந்து எமர்ஜென்ஸிவிட்டுப் போய்
தேசாயின் ஆட்சியில் சந்தோஷம் – பேசாமல்
பாத்திரம் ஒன்றை எடுத்துக் கொண்டெல்லாரும்
…………. குடிக்க வாரும்!

(*இந்திராகாந்தியின் அடக்குமுறை – MISA சட்டம்)

எண்பதுகளில் அவருடைய ஒரு கவிதையைப் படிக்க நேர்ந்து ஆச்சரியப்பட்டேன். குமுதத்தில் என்பதாக நினைவு. ஏழைச்சிறுவர்கள் தங்கள் வயிற்றுக்காக நகரங்களில் அல்லாடுவதுபற்றியது; மனதைப் படுத்திய கவிதை. சர்வதேசக்குழந்தைகள் ஆண்டை முன்னிட்டு, இந்தியக் குழந்தைகள்பற்றி அவரது சிந்தனை ஒரு கவிதையாக அப்படி வெளிப்பட்டிருக்கிறது. ஒருவழியாக அதனை நெட்டில் தேடிக் கண்டுபிடித்துவிட்டேன். கீழே:

உடன்

கோயிலுக்குப் பக்கத்தில் கார் துடைக்கக் காத்திருப்பாய்
கூட்டமுள்ள ஹோட்டலில் சாப்ட்டவுடன் ப்ளேட் எடுப்பாய்
பாயின்றிப் படுத்திருப்பாய் ப்ளாட்பாரத்தில் குளிப்பாய்
பட்டரையில் வெட்டிரும்பால் பகலிரவாய் தட்டிடுவாய்
சாயங்கால சமுத்திரத்தின் அருகில் சுண்டல் விற்பாய்
சந்துகளில் இருட்டில் பெண்களுக்காய் ஆள் பிடிப்பாய்
காஜா அடிப்பாய் கட்டடத்தில் கல் உடைப்பாய்
கார் அடியில் படுத்திருந்து கறுப்பாய் எழுந்திருப்பாய்
மேஜை துடைப்பாய் மேட்டினியில் இடிபடுவாய்
மெதுவாக என்னிடத்தில் கருப்பிலே சீட்டு விற்பாய்
கூஜா எடுத்துப்போய் குடிதண்ணீர் கொணர்வாய்
கூட்டத்தில் கரைந்து பாக்கெட்டைக் கத்தரிப்பாய்
ராஜாவே உனக்கென்றே நாங்கள் இவ்வருஷம்
ராஜ்ஜியம் முழுவதுமே விழா எடுக்கப்போகின்றோம்
திரைப்படங்கள் எடுப்போம் திண்பண்டம் தந்திடுவோம்
தீவிரமாய் உன் நிலைமை உயர்த்துவதுபற்றி
வரைபடங்கள் வரைந்து வாதாடிப் புகைப்பிடித்து
வருங்காலக் கனவுகளை வண்ணங்களாய்த் தருவோம்
குறைபட்டுக் கொள்ளாதே கொஞ்ச நாள் பொறுத்திரு
கூட்டங்கள் கூட்டி குளிர்சாதன அறைக்குள்
சிறைப்பட்டு சிந்தித்து சீக்கிரமே முடிவெடுப்போம்
சில்லறையாய் இல்லை, போய்விட்டு அப்புறம் வா ..

**
(குறிப்பு: ‘உடன்’ என்கிற தலைப்பில் தான் எழுதிய கவிதையை, ‘உடல்’ எனப் பிரசுரித்து அதனை உடல் கவிதையாக்கிவிட்டார்கள் என ஒரு இடத்தில் சுஜாதா குறித்திருந்ததைப் படித்த நினைவு.)

‘கவி புனைய முனைவோரே, உறுதிமொழி எடுத்துக்கொள்ளுங்கள்’ என்பதுபோல் அறைகூவல்விடும் அவருடைய இன்னுமொரு கவிதை ஓடுகிறது இப்படி:

கவிஞர்களே இவ்வருஷம்

கவிஞர்களே ! இவ்வருஷம் குறைத்துக் கொள்வோம்
கவிதைகளில் தேன்தடவல் நிறுத்திக் கொள்வோம்
செவிகளுக்கு இனிமைதரும் செய்யுள் வேண்டாம்
சினிமாவுக்(கு) எழுதிவரும் பொய்கள் வேண்டாம்
உவமைகளைத் துப்புரவாய் நீக்கிப் பார்ப்போம்
உலகத்தைத் திருத்துவதைப் போக்கிப் பார்ப்போம்
சிவபெருமான், சீனிவாசர் முருகன் மீது
சீர்தளைகள் தவறாத கவிகள் போதும் …

அரசியலில் மாறுதலைச் சாட வேண்டாம்
ஆளுநர்கள், முதல்வர்களைப் பாட வேண்டாம்
பரிசுதரும் தலைவர்களைத் தேட வேண்டாம்
பட்டிமன்றம் கவிராத்திரி கூட வேண்டாம்
வரிச்சுமைகள், பெண்ணுரிமை, தமிழின் இனிமை
வாரொன்று மென்முலைகள், வளையல் சப்தம்
முரசறைந்த பழந்தமிழர் காதல், வீரம்
முதுகுடுமிப் பெருவழுதி எதுவும் வேண்டாம் …

இத்தனையும் துறந்துவிட்டால் மிச்சம் என்ன
எழுதுவதற்கு என்றென்னைக் கேட்பீர் ஆயின்
நித்தநித்தம் உயிர்வாழும் யத்தனத்தில்
நேர்மைக்கும் கவிதைக்கும் நேரம் இன்றி
செத்தொழியக் காத்திருக்கும் மனுசர் நெஞ்சின்
சிந்தனையைக் கவிதைகளாய்ச் செய்து பார்ப்போம்
முத்தனைய சிலவரிகள் கிடைக்காவிட்டால்
மூன்றுலட்சம் ‘ ராமஜெயம் ‘ எழுதிப் பார்ப்போம் !
**
எப்படிச் சொல்லியிருக்கிறார் கவனித்தீர்களா ?

ஹைக்கூ என்பது கவிதைகளில் ஒரு வகைமை. சின்னஞ்சிறு கவிதைகள். ஜப்பானிய ஆதிமூலம். Cute and short. புதிய தலைமுறைக் கவிஞர்களுக்காக ‘ஹைக்கூ எழுதுவது எப்படி?’ என சில விதிகளை விளக்கி, சிறிய புத்தகம் ஒன்றை எழுதியிருக்கிறார் சுஜாதா. அதில் முக்கியமாக அவர் குறிப்பிடுவது:

ஹைக்கூ கவிதை சொந்த அனுபவமாக இருக்க வேண்டும் அல்லது பார்த்து உணர்ந்ததாக இருக்க வேண்டும். மூன்று வரிகளுக்குள் எழுத வேண்டும். முதல் இரண்டு வரிகளில் ஒரு கருத்தும், இறுதி வரியில் தொடர் கருத்தும் சொல்ல வேண்டும். முடிந்த வரை சுருக்கமாக, அளவில் சிறிதாக இருக்க வேண்டும்.
அவசரத்துக்கு, குறிப்பிட ஏதுவாக அவரெழுதிய ஹைக்கூ கவிதைகள் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் ’ சைஃபிக்கூ’ எனப்படும் வகையில் அவர் எழுதிய ஒன்று மாட்டியது. அதாவது, சையன்ஸ் ஃபிக்‌ஷன் ஹைக்கூ. (Science Fiction Haiku – Scifiku) :

சந்திரனில் இறங்கினேன்
பூமியில் புறப்படும்போது
கதவைப் பூட்டினேனா?

**
அமெரிக்க நவீனயுகக் கவிஞர்களின் (American modern poets) கவிதைகளின் மேல் சுஜாதாவுக்கு ஒரு ஈர்ப்பு இருந்திருக்கிறது எனத் தோன்றுகிறது. Robert Frost, Ogden Nash என்றெல்லாம் அடிக்கடிக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். “கவிதையை மொழி பெயர்ப்பது எனக்குச் சிறிது துணிச்சலான காரியமாகவே படுகிறது” என்கிற சுஜாதா, Robert Frost-ன் கவிதைகளை எளிய மொழியில், அழகு சிதறாமல் எப்படி மொழியாக்கம் செய்திருக்கிறார் பாருங்கள்.

கவனிக்கவேண்டிய பின்னணி:19-ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதிபோல் தோன்றுகிறது. அமெரிக்காவின் கிராமத்துவெளி. இளைஞன் ஒருவன், தான் போகுமிடத்துக்குக் காதலியைக் கூடவரக் கெஞ்சுகிறான். ஃப்ராஸ்ட்டின் மனதில்தான் என்ன ஒரு மென்மை..

புல்வெளியை சுத்தம் செய்யச் செல்கிறேன்
இலைகளை மட்டும் பெருக்கிவிட்டு வந்துவிடுவேன்
சிலவேளை ஜலம் வடிவதைப் பார்த்துவிட்டு வருவேன்
அதிக நேரமாகாது. நீயும் வாயேன்.

கன்றுக்குட்டியைக் கொண்டுவரப் போகிறேன்- அதன்
அம்மாவின் பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருக்கிறது ரொம்பச் சின்னது
அம்மா அதை நக்கிக் கொடுக்கும்போது தடுக்கி விழுகிறது
அதிக நேரம் ஆகாது. நீயும் வாயேன்.

**
’கணையாழி’ இலக்கிய இதழில் கடைசிபக்கக் கட்டுரை எழுதிவந்த சுஜாதா ஒருமுறை அதில் இப்படிக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்: ’ ’நல்ல கவிதை உடனே பளிச்சென்று தெரிந்து விடும், குப்பையில் கிடக்கும் பொற்காசு போல. உலகின் கவிதைக்கணங்கள் ரேஷன் செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. அதனால், நல்ல கவிதை அரிது. கிடைக்கும்போது நாம் தவறவிடக்கூடாது. கவிஞர்களையும் பாராட்டத் தயங்கக்கூடாது.’

எத்தனைத் தங்க மனசு இவருக்கு. இவரைப்போல எவரும் தமிழில் இனி வருவரோ ?

**