ஜகன்மாதாவான அன்னை மகாலக்ஷ்மியை, பக்திமிகுதியால் புகழ்ந்து பாடல் இயற்றுமுன், கவிஞர் சற்றே தயங்குகிறார். தான் யார், தன்னுடைய தகுதி என்ன என சிந்திக்கிறார். மிகக்குறைந்த திறனுடைய தான், பிராட்டியைப்பற்றி எழுத முனைந்தது சரிதானா என யோசிக்கிறார். இத்தகைய மனநிலையில், அன்னையை நோக்கி சொல்வதாக ’ஸ்ரீலக்ஷ்மி ஸகஸ்ரம்’ கவிதைத் தொகுப்பின் ஆரம்பமாக அவர் எழுதியது:
ஆதிகாலத்தில் தோன்றிய அற்புதங்களானவையும், நித்தியங்களானவையுமான வேதங்களில் காணப்படும் அதிஅழகான அலங்கார வார்த்தைகள்கூட, அம்மா! உன் மாபெரும் சக்தியை, மகோன்னதமான பெருமையை வர்ணிக்கும் முயற்சியில் பரிதாபமாய்த் தோற்றுப்போயின. ’பதபாக்னி’ எனப்படும் பேரழிவுசக்தியுடைய அக்னியாலும்கூட, சமுத்திரத்தைப் பூராவும் உலரவைக்கமுடியாதே. உலகத்தில் மிகச்சிறிய ஒரு ஜீவன்களில் ஒன்றான கொசுவின் குஞ்சினால், ஒரு மகா சமுத்திரத்தின் நீரையெல்லாம் உறிஞ்சிக் குடித்துவிட முடியுமா ! அதைப்போல அற்பமான திறன் உள்ள நானா, உன் அளவிலாப் பெருமையை முழுமையாய் எழுதிவிடுவேன்? இது சாத்தியமில்லை, என மருள்கிறார்.
மேலும் ஒரு பாடலில், கவிதை எழுதுவதில் தன் மிகக்குறைந்த திறன்பற்றி நினைக்கையில் இப்படி அன்னையிடம் சொல்கிறார் :
ஒரு படைப்பு காவியமாய் விளங்க, எழுத்துக்கலையின் அடிப்படைகளான சக்யம், லட்சியம் போன்ற நவரசங்கள் ஒருவனது எழுத்தில் சீராக, சிறப்பாக வெளிப்படவேண்டும். இத்தகைய ரசங்கள் மீதான ஆளுமை எனக்கில்லை. மொழியின் வண்ணமிகு சொற்களால் வர்ணிக்கும் ஜாலமும் அறிந்திலேன். இப்படி ஏகப்பட்ட குறைபாடுகளுடன்தான், அன்னையே, உன் புகழ் பாடத் துணிந்துவிட்டேன். உன்மீது கொண்ட பக்தியினால்தான் இப்படி. மனிதரின் எத்தனையோ குற்றங்களை மன்னித்துக் காக்கும் மாதாவான நீ, இந்த எளியோனின் குறைபாடுகளையும் மன்னித்துக் கருணைகாட்டவேண்டும் என வேண்டி நிற்கிறார்.
கவிதை எழுத ஆரம்பிக்குமுன்பே, தன் இயலாமை, குறைபாடுகள்பற்றி சிந்தித்து, லக்ஷ்மித் தாயாரிடம் இப்படி அடக்கம்காட்டி வேண்டி நின்றவர், பிற்காலத்தில் ‘கவிதார்க்கிஹ சிம்ஹம்’ (கவிஞர்களில் சிங்கம்) என ஆன்மீக சான்றோர்களால் புகழப்பட்ட வேதாந்த தேசிகன். தமிழ், சமஸ்க்ருதம் என இருபெரும் மொழிகளில் வல்லவர் என அறியப்பட்ட மேதை. பக்தியோகத்தில் சிறந்து விளங்கிய ஞானி. காஞ்சீபுரத்துக்கு அருகிலுள்ள தூப்புல் எனும் கிராமத்தில் பிறந்தவர். ஸ்ரீ நிகமாந்த மகாதேசிகன், ஸ்வாமி தேசிகன் என்றெல்லாமும் அழைக்கப்படும், ராமானுஜருக்குப் பின்வந்த ஹிந்துமத ஆச்சாரியரும் இவரே, இயற்பெயர் வேங்கடநாதன். தேசிகன் என்கிற வார்த்தைக்கு வடமொழியில் ‘குரு’, ‘ஆச்சார்யர்’ எனும் பொருள்.
இன்னொரு ஸ்லோகத்தில் தேசிகன் தொடர்கிறார்:
தாயே.. உனது புகழைப்போற்றிப் பாடுகையில் அடியேன் படைப்புக்கடவுளான பிரும்மாவுக்கு சமம் என ஆகிவிடுகிறேன்! – என்று எழுதிவிட்டார். எப்படிச் சொன்னார் தேசிகன் இப்படி? அவரே விளக்குகிறார் : இரவில் வரும் சந்திரனின் எங்கும் பரந்து வியாபித்திருக்கும் பிரகாசமான குளிர்ந்த ஒளிப் பிரவாகத்தை, அந்த இரவினில் அங்குமிங்குமாகப் பறக்கும் மின்மினிப்பூச்சியின் மினுக்கும் சிறு ஒளித்துகளோடு ஒப்பிடலாகுமா? கூடாதுதான். ஆனால் பகலில், சூரியனின் பிரும்மாண்ட ஒளிவீச்சுக்கு முன்னே, இவை இரண்டுமே காணாமற்போய்விடுமல்லவா? அப்படிப் பார்த்தால் இவையிரண்டும் ஒன்றுதானே! அதைப்போலவே, கிட்டத்தட்ட ஒன்றுமில்லை எனும் அளவினதான என்னுடைய மிகக்குறைந்த திறனும், பிரும்மதேவனின் எல்லையில்லா அறிவும், அம்மா, தங்களின் மகிமைக்குமுன் ஒன்றுமே இல்லைதானே.. இந்த வகையில் நானும் பிரும்மாவும் ஒன்றல்லவா ! – எப்படி இருக்கிறது நமது கவிஞரின் ஒப்பீடு !
அன்னை மகாலக்ஷ்மியின் கருணையை நினைந்துருகி, அவர் வடமொழியில் இயற்றிய புகழ்பெற்ற பாடற்தொகுப்பு ’ஸ்ரீஸ்துதி’. அதன் ஒரு பாடலில், தாயாரைப் போற்றிப் பாடல்கள் இயற்ற ஆரம்பித்தபின், தனக்குள் உருவாகியிருக்கும் மனநிலைபற்றி இப்படிக் கூறுகிறார் ஸ்வாமி தேசிகன்:
அம்மா! உன் திருவடியில் என்னை சமர்ப்பித்த பிறகு, என்னில் ஏற்பட்டிருக்கும் புதிய மனநிலைகள்தான் என்னே! கடும் இருளை விரட்டிவிடும் சூரியனைப்போல், தொடர்ந்துவரும் சம்சார பந்தம் விளைவிக்கும் நீங்காத பயத்திலிருந்து என்னை அவை விடுவிக்கின்றன. உனது கருணையினால் ஏற்பட்ட இத்தகு உயர்மனநிலைகள், பல்வேறு கல்யாணகுணங்களை உடைய எம்பெருமானிடம் (மகாவிஷ்ணுவிடம்) எனது பக்தியை மேலும் மிகுதிப்படுத்துகின்றன. அபரிமித சக்தி நிறைந்த உனது கருணையினால், இத்தகைய நன்மைகளையெல்லாம் நீயாகவே எனக்கு வழங்கிவருகிறாய்.
நிலைமை இப்படி இருக்க, அடியேன் உன்னிடம் பிரார்த்தித்துப் பெற்றுக்கொள்ள என்று தனியாக என்ன இருக்கிறது தாயே!
சுஜாதா ஒரு கவிதை ப்ரியர். தமிழ் மட்டுமல்ல. ஆங்கிலக் கவிஞர்களையும் ஆசையாகப் படித்திருக்கிறார். அவர் யாரைத்தான், எதைத்தான் படிக்காமல் இருந்திருக்கிறார்? அல்லது படித்ததில் தனக்குப் பிடித்ததுபற்றி எழுதாமல் இருந்திருக்கிறார்? சங்கக் கவிதையாக இருக்கட்டும்; சற்றுமுன் பிறந்து எழுத ஆரம்பித்துவிட்ட கவிஞனாக இருக்கட்டும். தன்னிடம் வந்துசேர்ந்தால், அவர் அதை அக்கறையோடு படித்திருக்கிறார். தன் வாசகர்களுக்காக அதை எழுதி வைத்திருக்கிறார்.
அமெரிக்க சமகாலக் கவிஞரான ஆக்டன் நாஷ்-ஐ (Ogden Nash), ஐயா ரசித்திருக்கிறார் என அவரது கட்டுரை ஒன்றிலிருந்து தெரிகிறது. யாரிந்த நாஷ் எனத் தேடியபோது அவரைப்பற்றி இப்படி ஒரு கமெண்ட் கிடைத்தது: An Ogden Nash poem a day, keeps the sadness away ! அட, அமெரிக்க ஆப்பிளே! மரபிலிருந்து மாறுபட்டு, சுயமாக வார்த்தைகளை சிருஷ்டித்தும்கூட எழுத்தில் சாகஸம் காட்டியவர் நாஷ். மென் கவிதைகள். எளிதாகத் தோன்றும் வரிகளில், ஹாஸ்யத்தோடு, தன்னை சுற்றி இருக்கும் சூழலின் ஆழ்ந்த அவதானிப்பையும் வெளிப்படுத்தியிருப்பார் .
அவரது சிறு கவிதைகள் சிலவற்றை எடுத்து, இங்கே மொழியாக்கம் செய்திருக்கிறேன்:
நடுவில்
காலையை எப்படியெல்லாம் தொடர்ந்தது மாலை
கடந்துபோன அந்த நாட்களை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்
எனக்குப் பிடித்தமான எவ்வளவோ விஷயங்கள்
இன்னும் இருக்கின்றன மறைந்துவிடவில்லை
இன்னமும் எனக்குப் பிடிக்கும் பல சங்கதிகள்
இன்னும்.. பிறக்கவே இல்லை
**
இந்தக் குயில்கள்
குயில்கள் மரபெதிர் வாழ்க்கையையே வாழ்கின்றன
கணவனாக மனைவியாக அவை தோற்றுப்போகின்றன
அதனால் மற்றவைகளின் மணவாழ்க்கையை
மறவாது தூற்றிப் போகின்றன..
**
அணில்
நான் கூச்ச சுபாவமுடையவன்
என் நண்பர்களனைவருக்கும் தெரியும்
என்னைவிட இரட்டிப்புக் கூச்சம்
அந்த அணிலுக்கு உண்டு
சின்னத்திரையின் ஒளிர்வரிகளைப்போல்
தீர்மானிக்கமுடியா மனதோடு
திகைப்போடு தாவும் இங்குமங்கும்
மேகத்தின் நிழலைப்போன்றது அல்லது
எமிலி டிக்கின்சனின்* சத்தமாக
வாசிக்கப்பட்ட கவிதை.
* Emily Dickinson: ‘The poet of paradox’ என அழைக்கப்பட்ட, 19-ஆம் நூற்றாண்டு அமெரிக்கப் பெண் கவிஞர்.
மோசமான தாத்தா
அப்பறமா வாங்கித்தரேண்டா கண்ணு!
என்று தாத்தா சொன்னாரானால்
எப்போதுமே அது கிடைக்கப்போவதில்லை
எனப் புரிந்துகொள்ள ஒரு குழந்தைக்கு
பெரிய புத்திசாலித்தனம் தேவையில்லை
*
விளம்பரப் பலகைகள்
மதர்ப்பாய் உயர்ந்து எங்கும் நிற்கின்றன
இந்த விளம்பரப் பலகைகள்
இதுகள் ஒழிந்தாலன்றி
மரங்களைப் பார்க்கும்
வாய்ப்பு வரப்போவதில்லை
**
அவன்
இந்தக் கல்லுக்குக் கீழேதான்
அவன் தூங்கிக்கொண்டிருக்கிறான்
விளம்பரத்தைப் பார்த்துக்கொண்டே வந்தவன்
வீதியைப் பார்க்க மறந்துவிட்டான் !
**
வள்ளுவர் பாணியில், கபீரின் சாயலில், க்ரிஸ்ப்பான ஈரடிக் கவிதைகள் சில எழுதியிருக்கிறார் நாஷ். அதில் ஒன்றை அப்படியே ஆங்கிலத்தில் தந்திருக்கிறேன். மொழியாக்கம் செய்தால், முக அழகு போய்விடும்!
God, in his wisdom, made the fly
And then, forgot to tell us why
**
கவிஞன் என்பவன் ஒரு கடவுள். அவனது எழுத்து அவனது சிருஷ்டி. அது எப்படியோ அது அப்படித்தான். இலக்கண சட்டகங்களை மற்றும் அற்பமான அளவுகோல்களைத் தாண்டியது அவனது கலை, என இங்கே புரிதல் வேண்டும். கீழ்வரும் கவிதையில், இலக்கணக்குற்றம் ’கண்டு’ முகம் சுழிக்கும் ’பண்டிதர்கள்’, இந்த இடத்தில் விலகிக் கொள்ளுங்கள். ஆசுவாசமடையுங்கள். ஆண்டவன் ஆசீர்வதிப்பாராக!
நாஷின் ஒரிஜினல், அப்படியே கீழே: ( மொழியை மாற்றுகிறேன் எனக் கையை வைத்தால் கழண்டுகொண்டுவிடும் எல்லாம் !)
Octopus
Tell me, O Octopus, I begs
Is those things arms, or is they legs ?
I marvel at thee, Octopus
If I were thou, I’d call me Us
(ரசித்த சுஜாதா, தன் வாசகர்களோடு பகிர்ந்துகொண்ட நாஷ் கவிதைகளில் இதுவும் ஒன்று!)
சமீபத்தில் மறைந்த முன்னாள் பிரதமர் அடல் பிஹாரி வாஜ்பாயியின் தந்தைவழித் தாத்தா, மத்தியப்பிரதேசத்தில் ஒரு சமஸ்கிருத அறிஞராக இருந்தவர். அப்பா பண்டிட் கிருஷ்ண பிஹாரி வாஜ்பாயி ஹிந்தி மொழியின் கவிதை உலகில் தனக்கென இடம் அமைத்துக்கொண்ட கவிஞர். தேசபக்தர். ராஷ்ட்ரிய ஸ்வயம்சேவக் சங் என அழைக்கப்பட்ட ஆர்.எஸ்.எஸ்-ன் பணிகளில் ஈடுபாடு கொண்டவராக இருந்தவர். பள்ளி ஆசிரியராகப் பணியாற்றியவர். வாஜ்பாயி கான்பூர் கல்லூரியில் சட்டம் படிக்கச் சேர்ந்தபோது, பணிஓய்வுபெற்றிருந்த அவருடைய தந்தையும் நானும் சட்டம் படிக்கிறேன் என்று அதே காலேஜில், அதே வகுப்பில் சேர்ந்துகொண்டார். அப்பாவும் பிள்ளையும் க்ளாஸ்மேட்ஸ்!
இதிகாசம், புராணமென தந்தையிடம் கதைகள்பல கேட்டிருந்த வாஜ்பாயி, இந்து மதம், இந்தியக் கலாச்சாரம், தேசபக்தி, தியாகம் என இளம் பிராயத்திலேயே, உன்னத சிந்தனைகள் வாய்க்கப்பெற்றார். தன் பதின்ம வயதிலேயே சமஸ்கிருதம், ஹிந்தி மொழிகளில் புராணக் கதைளையும், நவீன காவியங்களையும் விரும்பிப் படிக்கத்தொடங்கியிருந்தார். ’ராம்சரித்மானஸ்’ என அழைக்கப்படும் துளசிதாசரின் ராம சரிதம் தன்னை சிறுவயதில் மிகவும் கவர்ந்ததாகச் சொல்லியிருக்கிறார். ஹிந்தியின் புகழ்பெற்ற கவிஞர்களான ஜெய் ஷங்கர் ப்ரசாத்-தின் ’காமாயனி’, ’நிராலா’ என்கிற புனைப்பெயரில் எழுதிய சூர்யகாந்த் த்ரிப்பாட்டி-யின் ’ராம் கி ஷக்தி பூஜா’ (ராமனின் சக்தி பூஜை), மகாதேவி வர்மாவின் ’கீத்’ (கீதம்) ஆகிய நூல்கள் தன்னை மிகவும் வசீகரித்ததாகச் சொல்லியிருக்கிறார் வாஜ்பாயி.
வாஜ்பாயி இளம்பிராயத்திலேயே தன்னை ஒரு கவிஞனாகவே உருவகித்துக்கொண்டவர். பின்னர் காலப்போக்கில் தவிர்க்கவியலா மாற்றங்கள் நிகழ்ந்தன. கவர்ச்சிப்பேச்சாளர், அரசியல்வாதி என வாழ்க்கை அடுத்தடுத்த கட்டங்களில் அவரைக் கொண்டுபோய் நிறுத்தி வேடிக்கை பார்த்தது. அரசியல்வாதியாக ஆகநேர்ந்த கவிஞர் என இவரைக் கொள்வதே சரி. அரசியல் சோர்வுகொடுத்த போதெல்லாம் தன்னிலிருந்தே பின்வாங்கியவர்போல், டெல்லியிலிருந்து விலகி, குலு மணாலியில் தனிவீட்டில் தங்கி இயற்கையை ரசிப்பதும், வாழ்வின் ஆழ்மடிப்புகளை உள்வாங்கியும் கவிதை வரைந்துகொண்டிருந்தார் அவர். வாஜ்பாயியின் கவிதைவெளி, இந்திய தேசம், இந்து தர்மம், வாழ்க்கை, மனிதனின் தனிமை, வீரம், துக்கம், மரணம் எனப் பலவாறு விரிந்து செல்கிறது. சமஸ்கிருதம், உருது ஆகிய வடமொழிகளின் வீச்சு, வார்த்தைசாகசங்கள் நிறைந்திருப்பன இவரது கவிதைகள். ’இலக்கியத்தின் உச்சபீடத்தில் என் கவிதை முயற்சிகள் வைக்கப்படுமா, இல்லையா என்பதை நானறியேன். ஆனால் என் கவிதைகள் என் வாழ்க்கையின் சாஸனங்கள்’ என்றார் வாஜ்பாயி.
மரணம், 30 வருடங்களுக்கு முன்பே, ஒருமுறை இவர் கதவைத் தட்டிச் சென்றிருக்கவேண்டும். 1988-ல் மோசமாக நோய்வாய்ப்பட்டிருந்த வாஜ்பாயி, நியூயார்க் மருத்துவமனையில் போராடியவாறிருந்தார். தான் தன் இறுதிக்காலத்தில் இருக்கிறோமோ என அவர் மனதில் சஞ்சலம். பிரபஞ்சத்தின் ஏதோ ஒரு மூலையிலிருந்து மரணதேவன் தயங்கித் தயங்கித் தன்னை நெருங்குவதாக அவர் உணர்ந்திருப்பார்போலும். அப்போது வட இந்தியாவில் ‘தர்ம்யுக்’(Dharmyug) (தர்ம யுகம்) என்கிற பெயரில் ஒரு புகழ்பெற்ற ஹிந்தி வார இதழ் வெளிவந்துகொண்டிருந்தது (ஆங்கிலத்தில் ‘தி இல்லஸ்ட்ரேட்டட் வீக்லி ஆஃப் இந்தியா’வுக்கு இணையாக டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியா குழுமம் வெளியிட்ட ஹிந்தி வாரஏடு). மருத்துவமனையிலிருந்து, தன் நண்பரான அதன் ஆசிரியருக்கு எழுதிய கடிதமொன்றில், மெல்ல நெருங்கும் மரணம்பற்றித் தன்ன்னில் வெவ்வேறு நிலைகளில் தோன்றிய சிந்தனைகளை இப்படிக் கவிதையாக வடித்திருந்தார் வாஜ்பாயி. ’தர்ம்யுக்’ இதழில் அதற்கடுத்த வாரமே (டிசம்பர் 4, 1988) அது வெளியானது:
சாவோடு ஒரு யுத்தம்
எத்தகைய யுத்தமாக இருக்குமது!
மரணதேவனை சந்திக்கும் உத்தேசம்
ஏதுமில்லை எனக்கு
அந்தத் திருப்பத்தில் நாம் சந்திப்போம் என
முடிவுசெய்திருக்கவுமில்லை – இருந்தும்
வழிமறித்து விஸ்வரூபமெடுத்து
என்னெதிர் நிற்கின்றான் அவன்!
மரணத்தின் ஆயுட்காலம்தான் என்ன
ஒரிரு கணங்கள்தானே
இன்று நாளை என்பதையெல்லாம்
எளிதாகத் தாண்டிச் செல்லும்
பெரும் தொடர்ச்சி இந்த வாழ்க்கை
முழுதுமாக வாழ்ந்திருக்கிறேன் நான்
முடிய விரும்புகிறபடியே முடிவேன்
உயிரை விடுவதில் அச்சமில்லை
உயிர்த்தே மீள்வேன் நான்
**
பதுங்கிப் பதுங்கியே
நெருங்காதே எனை நீ
நேருக்கு நேர் எதிர்கொள்
சோதித்துப் பார்த்துவிடு என்னை
கருகரு கண்மையிட்டுக்கொண்டு
மயக்குகிறது மாலை
கனிவான புல்லாங்குழலிசையாக
காத்துக் கிடக்கிறது இரவு
சாவைப்பற்றியெல்லாம்
சதா நினைத்துக்கொண்டிராமல்
சாவகாசமாகச் செல்கிறது
வாழ்வின் பயணம்
**
நூற்றுக்குமேற்பட்ட கவிதைகளை இயற்றியவர் வாஜ்பாயி. ‘எனது 51 கவிதைகள்’, ’தன்னிரக்கமில்லை, தப்பித்தலுமில்லை’ போன்ற தலைப்புகளில் ஹிந்தியில் பல கவிதைத்தொகுதிகள் வெளிவந்துள்ளன. இதில் ’எனது 51 கவிதைகள்’ கவிதைத்தொகுதி மிகவும் புகழ்பெற்றது. 1995-ல் வாஜ்பாயியின் நண்பரான பிரதமர் நரசிம்மராவினால் டெல்லியில் வெளியிடப்பட்ட அதன் முன்னுரையில் வாஜ்பாயி எழுதுகிறார்: ’கவிதை என்பது தந்தைவழி வந்து சேர்ந்திருக்கிறது என்னிடம். என்னுடைய அரசியல் பாதையானது, என்னிலிருந்து கவிதாரசம் பெருக்கெடுத்து ஓடுவதற்கு தடங்கலாகவே இருந்திருக்கிறது.’ 12 மறுபதிப்புகள் கண்டதோடு, பல்கேரிய மொழி உட்படப் பல்வேறு மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ள புத்தகம் இது. இவையன்றி ’வாஜ்பாயியின் 21 கவிதைகள்’ எனும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட கவிதைகள் ஆங்கில மொழியாக்கமாக, ஒரு தனிநூலாக (Penguin Global) வெளிவந்திருக்கிறது.
ரசமான கவிதைகள் சில, வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் அவரின் விதவிதமான மனவோட்டத்தைக் காட்சிப்படுத்துவதாய் அமைந்திருக்கின்றன:
தவிர்க்கவியலாதது
நேற்றிருந்தோர் இன்றில்லை
இன்றிருப்போரும் நாளை
இல்லாது போய்விடலாம்
இருப்பதும் இல்லாதிருப்பதுமான நிகழ்வு
இப்படித்தான் நடந்துகொண்டே இருக்கும்
நாம் இருக்கிறோம்
நாம் இருப்போம்
என்கிற பிரமையும்
எப்போதும் திரும்பத் திரும்ப
எதிர்வந்தவாறேதான் இருக்கும்
**
அடுத்தவரின் பார்வையிலேதான்
பார்த்துக்கொள்கிறேன் என்னையே நான்
வாயை மூடிக்கொண்டுமில்லை
வாயாறப் பாடிக்கொண்டுமில்லை
**
மற்றவர்களிடம் நெருங்கிப் பழகவியலா
மலையுச்சியில் எனைத் தூக்கி வைத்துவிடாதே
வேண்டாம் அந்த வேதனையெல்லாம் எனக்கு
**
அதுமட்டும்
பாழாய்ப்போன பணயத்தில்
எல்லாவற்றையும் வைத்தாயிற்று
நிறுத்த முடியாது எதையும் இனி
உடைந்து நொறுங்கினாலும்
நொறுங்கிவிடலாம் – ஆனால்
தலைகுனிந்து நிற்பதென்பது
நடக்கவே நடக்காது
**
புதுப்பாடலைப் பாடுகின்றேன்
நொறுங்கிப்போன கனவுகளின்
விசும்பல் சப்தத்தை
யார் கேட்கப்போகிறார்கள்
விரிகின்றன மூடிய இமைகளுக்குள்
விரிசல்தட்டிய மனதின் சோகக்காட்சிகள்
இருந்தும் தோல்வியை ஏற்கமாட்டேன்
அவமானத்தை எதிர்கொள்ளமாட்டேன்
காலத்தின் கபாலத்தில் எழுதப்பட்டதையும்
அழிப்பவன், திருப்பி எழுதுபவன் நான்
புதுப்பாடலொன்றைப் பாடுகின்றேன் – தினம்
புதுப்பாடலொன்றைப் பாடுகின்றேன்
**
எவ்வழி?
நஷ்டங்களே ஆதாயமாய்
ஒரு சூதாட்ட வாழ்க்கை
இரண்டுநாள் அவகாசந்தான்
இலவசமாகத் தரப்பட்டிருக்கிறது
இதில் க்ஷணம் க்ஷணமாகக்
கணக்கெடுக்கவா- இல்லை
எஞ்சியிருப்பதையெல்லாம்
அப்படியே தந்துவிடவா
எந்தவழி செல்லட்டும் நான்?
**
அரசியல் வாழ்விலும் பண்பட்ட மனதின் சிந்தனை, பதற்றமாக அவரிடமிருந்து வெளிப்படுகிறது வேறொரு இடத்தில்:
காந்தி மகாத்மாவே
மன்னித்துவிடுங்கள்
வாக்குறுதியை மீறிவிட்ட
படுபாவிகள் நாங்கள்
சென்றுசேரவேண்டிய இலக்கை
மனம் மறந்து நாளாகிவிட்டது
பயணமும் பாதியிலேயே
நின்றுபோய்விட்டது
**
நாட்டின் அரசியல், சமூக அபத்தங்களைத் தொட்டுச் செல்வதாக அமைந்திருக்கிறது வாஜ்பாயியின் கீழ்வரும் கவிதை:
இன்றைய மகாபாராதம்
பாண்டவர் யார்
கௌரவர் யார்
கேள்வியே கோணலானது
இரு தரப்பிலுமாகப் புகுந்து
சதிராட்டம் போடுகிறானே சகுனி
எல்லாச் சபைகளிலும்
இடைவிடாது நிகழ்கிறதே
திரௌபதிக்கான அவமானம்
கிருஷ்ணன் இல்லாமலே
நடக்கவிருக்கிறது
மகாபாரத யுத்தம்
யார் வேண்டுமானாலும் இதில்
வென்றுவிடலாம்
ராஜாவாகலாம்தான் – ஆனால்
பிரஜைகளென்னவோ
அழுதுதான் ஆகவேண்டும்
முன்னோடித் தமிழ் எழுத்தாளர்களில் ஒருவரான கந்தர்வனின் கதை ஒன்றைப் பார்க்குமுன், படைப்பாளிபற்றி சிறு குறிப்பு.
கந்தர்வன் (படம்: இணையம். நன்றி)
இராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில் சிக்கல் எனும் ஊரில் பிறந்த இவரின் இயற்பெயர் நாகலிங்கம். புதுக்கோட்டையில் அரசு வருவாய்த்துறையில் உயர்பதவியில் இருந்ததோடு, தீவிர இடதுசாரியாக, தொழிற்சங்கம், தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் சங்கம் என்றெல்லாம் இயங்கியவர். இவற்றையெல்லாம் தாண்டி, தன் சித்தாந்தம், அதையொட்டிய செயல்பாடுகள் போன்றவை, தன் படைப்புத்திறனை சிதைத்துவிடாமல் பார்த்துக்கொண்டவர் கந்தர்வன். அழகான கலைப்படைப்புகள் மூலம் தன்னைத் தமிழின் சிறந்த இலக்கியகர்த்தாக்களில் ஒருவர் என நிலைநாட்டிக்கொண்டவர் என்பதே நாம் நாடுவது . ’மைதானத்து மரங்கள்’ எனும் இவரது உருக்கமான சிறுகதை ஜெயகாந்தனால் ‘இலக்கிய சிந்தனை’ விருதுக்காக தேர்வு செய்யப்பட்டது எனில், இவரது எழுத்தின் தரத்தை அறிந்துகொள்ளலாம்.
கண்ணதாசனால் நடத்தப்பட்ட இலக்கிய இதழான ‘கண்ணதாச’னில் இலக்கிய விமரிசனம் எழுதியதன்மூலம் தமிழ் இலக்கிய உலகில் மெல்லப் பிரவேசித்தவர். பின்னர், சிறுகதைகள், கவிதைகள் எனத் தன் படைப்பாற்றலைப் பரவலாக்கி வெளிப்படுத்திய ஆளுமை. சுபமங்களா, தாமரை போன்ற சிற்றிதழ்களிலும் எழுதியிருக்கிறார். இவருடைய சிறுகதைகள் கலைநுட்பமானவை. மனித உணர்வுகளை ஆழத்தில் சென்று தரிசிப்பவை. 1999-ல் குமுதத்தில் வந்திருந்த கந்தர்வனின் ஒரு சிறுகதையை பஸ்ஸுக்காகக் காத்திருந்த தருணத்தில் படித்த அனுபவத்தை, ஜெயமோகன் தன் வலைப்பக்கத்தில் இப்படி எழுதியிருக்கிறார் :’’நான் ஊருக்கு வந்ததுமே குமுதத்துக்கு ஒரு வாசகர் கடிதம் எழுதி, அக்கதை ஒரு சாதனை என்று சொன்னேன். என் நண்பரும் வாசகருமான ஒருவருக்கு எழுதிக் குமுதத்திலும் விகடனிலும் கந்தர்வன் எழுதிய எல்லாக் கதைகளையும் எடுத்துத் தரச் சொன்னேன். பல கதைகளில் தமிழின் பெரும் கதைசொல்லி ஒருவரைக் கண்டுகொண்டேன்.’’ மேலும் சொல்கிறார் ஜெயமோகன்: ‘’கந்தர்வனின் கடைசிக்காலம் என்பது உச்சகட்ட படைப்பூக்கம் வெளிப்பட்ட தருணம். அத்தகைய ஒரு மலர்ச்சியை வாழ்நாளின் இறுதியில் அடைந்த கலைஞர்கள் தமிழில் குறைவே.’’ புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தின், காலப்போக்கில் வரட்சிகண்ட நிலப்பரப்பும், விவசாயம் செய்யமுடியாமல் தடுமாறும் விவசாயிகளின் துன்பமிகு வாழ்வும் அவரது கடைசிக் கதைகளின் களமாக அமைந்திருக்கின்றது.
கந்தர்வன் ஒரு கவிஞரும் கூட. திறமையான மேடைப்பேச்சாளருமாகவும் செயல்பட்டிருக்கிறார். மக்களோடு தன் நேரடி உரையாடலுக்குக் கவிதையைப் பயன்படுத்தியவர். கந்தர்வனின் சிறுகதைகளில் காணப்பட்ட கலானுபவம், கவிதைகளில் இல்லையே எனும் விமரிசனம் வந்தபோது , அதை ஒத்துக்கொண்டு இப்படிக் கூறியிருக்கிறார் கந்தர்வன்: “எனக்கு அது வேற, இது வேற. கவிதை நேரடியா களத்துல, ஜனங்களோட பேசுறதுக்கு. கோவிலுக்குப் போனா சிங்காரிச்சிட்டு போகலாம். சண்டைக்குப் போகும்போது சிங்காரிச்சிட்டு இருக்கமுடியுமா?’’
புழங்குமொழியில், நேரடி சொல்லாடலில் கவிதை சொன்ன கந்தர்வன், கேட்கும் சராசரி மனிதர்களைச் சிந்திக்கவைத்தார்; சீண்டியிருக்கிறார்; சிரிக்கவும்வைத்திருக்கிறார் என்பது கீழ்க்காணும் கவிதை வரிகளில் தெரிகிறது:
சமூகத்தில் சாதாரணப் பெண்களின் வாழ்வு நெருக்கடிகள்கொண்டது; ஓய்வில்லாதது என்பதை
நாளும் கிழமையும்
நலிந்தோர்க்கில்லை
ஞாயிற்றுக் கிழமையும்
பெண்களுக்கில்லை
-என சொல்லிச் சென்றார்.
**
தமிழ்ச்சமூகத்தைப் பார்த்து எக்கச்சக்கமாக ஒரு கேள்வி கேட்டிருக்கிறார்:
விதவிதமாய் மீசை வைத்தாய் – உன்
வீரத்தை எங்கே தொலைத்துவிட்டாய் ?
**
அரசியலில் புரையோடிப்போய்விட்ட ஊழலை, அந்தக் காலத்திலேயே கிண்டல் செய்தார் கந்தர்வன் :
எம்.எல்.ஏ சட்டையில் ஒரு பை வைத்தார்.
எம்.பி.சட்டையில் பல பை வைத்தார்.
மந்திரி, பையையே சட்டையாக மாட்டிக்கொண்டார்
**
தன் வாழ்நாளில் சாரமான ஒரு நாவல் எழுத ஆசைப்பட்டார் கந்தர்வன். ஆனால், அரசுப்பணியிலிருந்து ஓய்வுபெற்ற நிலையில் உடல்நலம் குன்றியிருந்தார். நாவல் ஆசை நிறைவேறாமல், 2004 ஆம் வருடம் தன் அறுபதாவது வயதில், சென்னையில் மகள் வீட்டில் மறைந்தார். வெளியாகியிருக்கும் கந்தர்வனின் படைப்புகள்:
சிறுகதைத் தொகுப்புகள்:
சாசனம், பூவுக்குக் கீழே, அப்பாவும் மகனும், கொம்பன், ’ஒவ்வொரு கல்லாய்’ மற்றும் ’கந்தர்வன் சிறுகதைகள்’ எனும் நூல்(வம்சி புக்ஸ் வெளியீடு)
ரொம்பத்தான் எழுதிவிட்டேனோ உரைநடை? இந்தாருங்கள். பிடியுங்கள் காலையில் கொஞ்சம் கவிதை. . அல்லது கவிதைபோலக் கொஞ்சம் . .
அந்தம்
வெந்ததைத் தின்றுவிட்டு
வேகாமல் போய்விடும் மனிதனே
நொந்ததை – மனம் நொந்ததை
சிந்தையில் தெளியாது அகன்றது
விந்தையே அன்றி வேறென்ன?
**
ஹ்ம்ம்…
புரிந்துகொண்டதுபோல்
தலையாட்டிக்கொள்கிறேன்
சிரித்துக்கொள்கிறேன் சிலமுறை
வேறுசில நேரங்களில் மெல்ல
நினைத்துப் பார்க்கிறேன்
ஏதும் புரிந்துகொண்டேனா உண்மையில் ?
ஹ்ம்ம் .. புரியவில்லை ..
மரபுவழிக் கவிதைகளிலும் மனதை இழந்தவர்தான் சுஜாதா. தொல்காப்பியம், சிவவாக்கியர், நேரிசை வெண்பா என்றெல்லாம் தேடித்தேடி வாசித்து மகிழ்ந்தவர். சாதாரணத் தமிழ் படிப்போருக்கும் மரபுக்கவிதைகளின் மகத்துவம், கருத்துவளம் தெரியாமல் போய்விடக்கூடாதே என்பதற்காக, எல்லோருக்கும் புரியும் வகையில் திருக்குறள், புறநானூறு போன்றவற்றிற்கு எளிய தமிழில் உரை எழுதியவர். இதற்காகவும் அவர் விமரிசிக்கப்பட்டதுண்டு. தமிழ்ச் சூழலில் நீங்கள் பேனாவைக் கையிலெடுத்தவுடனேயே, திட்ட ஆரம்பித்துவிடுவார்கள்; அதிலும் நீங்கள் கொஞ்சம் கவனிக்கப்பட்டுவிட்டால், புகழ்பெற்றுவிட்டால், ஐயோ, தாங்கமாட்டார்கள்.
சுஜாதா
சமகாலத்தமிழ்க் கவிதையை, குறிப்பாக அதன் மாறிவரும் வடிவங்களை உன்னிப்பாகக் கவனிப்பதில் நாட்டம் கொண்டிருந்தார் சுஜாதா. பல இளம் கவிஞர்களை இனம் கண்டு ஊக்குவித்தவர். மனுஷ்ய புத்திரன், நா.முத்துக்குமார் போன்றவர்கள் சுஜாதாவின் கண்டுபிடிப்புகளே என்றெல்லாம் தெரிந்ததை இங்கு சொல்லி போரடிக்கப்போவதில்லை.
ஆனந்த விகடனில் வெளியாகி வாசகர்களை வெகுவாக ஈர்த்த அவரின் ‘கற்றதும் பெற்றதும்’ கட்டுரைத்தொடர் புத்தகமாக விகடனால் பின்பு வெளியிடப்பட்டது. அதன் முதற்பகுதியை சில வருடங்கள் கழித்துப் படித்திருக்கிறேன். அதில் ஆங்காங்கே புதிய கவிஞர்களின் வார்த்தை ஜாலங்களைத் தெளித்துவைத்திருக்கிறார் சுஜாதா. மார்கன், முகுந்த் நாகராஜன், மகுடேஸ்வரன், போன்ற கவியுலகின் அப்போதைய புதுமுகங்களை அங்கேதான் தன் வாசகர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தினார். கட்டுரைகளுக்கு நடுவிலே ‘எ.பி.க.’ (எனக்குப் பிடித்த கவிதை) எனக் குறியிடப்பட்ட box item வரும். அதில் தன் மனம் கவர்ந்த கவிதைகளைக் காட்டியிருப்பார். ‘சிறகிலிருந்து பிரிந்த இறகு ஒன்று..’ எனச் செல்லும் ப்ரமிளின் காலத்தை வென்ற ‘காவியம்’ என்கிற கவிதையும், ஆத்மாநாமின் அருமையான ‘கடவுள்’ கவிதையும் ‘கற்றதும் பெற்றதும்’ புத்தகத்தில்தான் எனக்குத் தரிசனம் தந்தன. அனாயாசமாக எழுதப்பட்ட முகுந்த் நாகராஜனின் சிறுகவிதைகளையும் (குறிப்பாக குழந்தைகள்பற்றி) அதில் படித்து வாசிப்பின்பம் எய்தியிருக்கிறேன். தமிழ் பேசும் ஜனங்கள் கிடைக்கமாட்டார்களா என ஏங்கவைக்கும் ஜப்பானில் உட்கார்ந்துகொண்டிருக்கையில், உங்கள் கையில் சுஜாதா கிடைத்து, அதிலும் அவர் ஹைலைட் செய்த கவிஞர்களும் படிக்கக் கிடைத்தால் எப்படியிருக்கும்? வாழ்க்கையில் இன்பம் என்பது இப்படி சில நிமிஷங்களாய் வந்து, நம்மைப் பார்த்துவிட்டுச் சென்றுவிடும்..
முகந்தெரியா இளம் கவிஞர்களின் கவிதைகளைத் தேடிப் படித்துப்பார்த்ததோடு மட்டுமல்லாமல், இலக்கியமேடைகளில் அவற்றைக் குறிப்பிட்டுப் புகழ்ந்த பெருந்தகை சுஜாதா. தொண்ணூறுகளில் புதியவர்களில் பலர் தங்கள் எழுத்துக்களை அவருக்கு அனுப்பிக் கருத்துக் கேட்டதுண்டு என்று தெரிகிறது. எல்லாவற்றையும் படித்துப்பார்க்க தனக்கு நேரம் இருப்பதில்லை என்றும் கவலைப்பட்டிருக்கிறார் மனிதர். நேரிடையாகத் தன்னிடம் காட்டப்பற்றவற்றைப் படித்து அதில் எது கவிதை, எது இல்லை, சாதாரண வரிகளிலிருந்து கடைசிவரியில் கவிதையாக ஒன்று எப்படி மாறியிருக்கிறது என்று சம்பந்தப்பட்டவருக்குத் தெளிவுபடுத்தியிருக்கிறார். எழுதுவதற்கு எளிதானதுபோல் மயக்கும் புதுக்கவிதை உண்மையில் அவ்வளவு எளிதானதல்ல என்று எழுதக் கை பரபரக்கும் புதியவர்களுக்கு அறிவுறுத்த முயன்றிருக்கிறார். மனம் சோர்ந்தவர்கள் உண்டு; தெளிந்தவர்களும் உண்டு. கல்யாண்ஜி, கலாப்ரியா, ஆத்மாநாம், ப்ரமிள் போன்றவர்களின் கவிதைகளைப் படிக்காமல், கவிதை எழுத ஆரம்பிக்காதீர்கள் என்றும் அவசரக்குடுக்குகைகளை எச்சரித்துள்ளார் சுஜாதா.
சில நேர்காணல்களில், உரையாடல்களில், தான் கவிதைகள் எழுதியிருப்பதாக அவர் சொல்கிறார். (சுஜாதாவின் கவிதைகள் என்று தனியாகப் புத்தகம் வந்திருப்பதாகத் தெரியவில்லை. யாருக்கும் தெரிந்தால் சொல்லவும்.) மரபுவழிப் பாக்களை சுஜாதா முயற்சித்திருக்கிறார் போலிருக்கிறதே! அவர் எழுதிய இரண்டு நேரிசை வெண்பாக்களில், கருத்தோடு அங்கதமும் சேர்ந்துகொள்கிறது :
வள்ளுவர் வீட்டில் இருக்கையில் வாசுகியார்
மெள்ள நடக்கிறார் ஏனென்றால் – உள்ளே
திருக்குறட் பாவெழுதிக் கொண்டிருக்கும்போது
குறுக்கிட்டால் கோபம் வரும்.
அடுத்தது, 1980-ன் இந்திய அரசியல் பின்னணி. எமெர்ஜென்சி போய், மொரார்ஜி தேசாயின் ஆட்சி. படியுங்கள்:
மீசா* மறைந்து எமர்ஜென்ஸிவிட்டுப் போய்
தேசாயின் ஆட்சியில் சந்தோஷம் – பேசாமல்
பாத்திரம் ஒன்றை எடுத்துக் கொண்டெல்லாரும்
…………. குடிக்க வாரும்!
(*இந்திராகாந்தியின் அடக்குமுறை – MISA சட்டம்)
எண்பதுகளில் அவருடைய ஒரு கவிதையைப் படிக்க நேர்ந்து ஆச்சரியப்பட்டேன். குமுதத்தில் என்பதாக நினைவு. ஏழைச்சிறுவர்கள் தங்கள் வயிற்றுக்காக நகரங்களில் அல்லாடுவதுபற்றியது; மனதைப் படுத்திய கவிதை. சர்வதேசக்குழந்தைகள் ஆண்டை முன்னிட்டு, இந்தியக் குழந்தைகள்பற்றி அவரது சிந்தனை ஒரு கவிதையாக அப்படி வெளிப்பட்டிருக்கிறது. ஒருவழியாக அதனை நெட்டில் தேடிக் கண்டுபிடித்துவிட்டேன். கீழே:
உடன்
கோயிலுக்குப் பக்கத்தில் கார் துடைக்கக் காத்திருப்பாய்
கூட்டமுள்ள ஹோட்டலில் சாப்ட்டவுடன் ப்ளேட் எடுப்பாய்
பாயின்றிப் படுத்திருப்பாய் ப்ளாட்பாரத்தில் குளிப்பாய்
பட்டரையில் வெட்டிரும்பால் பகலிரவாய் தட்டிடுவாய்
சாயங்கால சமுத்திரத்தின் அருகில் சுண்டல் விற்பாய்
சந்துகளில் இருட்டில் பெண்களுக்காய் ஆள் பிடிப்பாய்
காஜா அடிப்பாய் கட்டடத்தில் கல் உடைப்பாய்
கார் அடியில் படுத்திருந்து கறுப்பாய் எழுந்திருப்பாய்
மேஜை துடைப்பாய் மேட்டினியில் இடிபடுவாய்
மெதுவாக என்னிடத்தில் கருப்பிலே சீட்டு விற்பாய்
கூஜா எடுத்துப்போய் குடிதண்ணீர் கொணர்வாய்
கூட்டத்தில் கரைந்து பாக்கெட்டைக் கத்தரிப்பாய்
ராஜாவே உனக்கென்றே நாங்கள் இவ்வருஷம்
ராஜ்ஜியம் முழுவதுமே விழா எடுக்கப்போகின்றோம்
திரைப்படங்கள் எடுப்போம் திண்பண்டம் தந்திடுவோம்
தீவிரமாய் உன் நிலைமை உயர்த்துவதுபற்றி
வரைபடங்கள் வரைந்து வாதாடிப் புகைப்பிடித்து
வருங்காலக் கனவுகளை வண்ணங்களாய்த் தருவோம்
குறைபட்டுக் கொள்ளாதே கொஞ்ச நாள் பொறுத்திரு
கூட்டங்கள் கூட்டி குளிர்சாதன அறைக்குள்
சிறைப்பட்டு சிந்தித்து சீக்கிரமே முடிவெடுப்போம்
சில்லறையாய் இல்லை, போய்விட்டு அப்புறம் வா ..
**
(குறிப்பு: ‘உடன்’ என்கிற தலைப்பில் தான் எழுதிய கவிதையை, ‘உடல்’ எனப் பிரசுரித்து அதனை உடல் கவிதையாக்கிவிட்டார்கள் என ஒரு இடத்தில் சுஜாதா குறித்திருந்ததைப் படித்த நினைவு.)
‘கவி புனைய முனைவோரே, உறுதிமொழி எடுத்துக்கொள்ளுங்கள்’ என்பதுபோல் அறைகூவல்விடும் அவருடைய இன்னுமொரு கவிதை ஓடுகிறது இப்படி:
கவிஞர்களே இவ்வருஷம்
கவிஞர்களே ! இவ்வருஷம் குறைத்துக் கொள்வோம்
கவிதைகளில் தேன்தடவல் நிறுத்திக் கொள்வோம்
செவிகளுக்கு இனிமைதரும் செய்யுள் வேண்டாம்
சினிமாவுக்(கு) எழுதிவரும் பொய்கள் வேண்டாம்
உவமைகளைத் துப்புரவாய் நீக்கிப் பார்ப்போம்
உலகத்தைத் திருத்துவதைப் போக்கிப் பார்ப்போம்
சிவபெருமான், சீனிவாசர் முருகன் மீது
சீர்தளைகள் தவறாத கவிகள் போதும் …
அரசியலில் மாறுதலைச் சாட வேண்டாம்
ஆளுநர்கள், முதல்வர்களைப் பாட வேண்டாம்
பரிசுதரும் தலைவர்களைத் தேட வேண்டாம்
பட்டிமன்றம் கவிராத்திரி கூட வேண்டாம்
வரிச்சுமைகள், பெண்ணுரிமை, தமிழின் இனிமை
வாரொன்று மென்முலைகள், வளையல் சப்தம்
முரசறைந்த பழந்தமிழர் காதல், வீரம்
முதுகுடுமிப் பெருவழுதி எதுவும் வேண்டாம் …
இத்தனையும் துறந்துவிட்டால் மிச்சம் என்ன
எழுதுவதற்கு என்றென்னைக் கேட்பீர் ஆயின்
நித்தநித்தம் உயிர்வாழும் யத்தனத்தில்
நேர்மைக்கும் கவிதைக்கும் நேரம் இன்றி
செத்தொழியக் காத்திருக்கும் மனுசர் நெஞ்சின்
சிந்தனையைக் கவிதைகளாய்ச் செய்து பார்ப்போம்
முத்தனைய சிலவரிகள் கிடைக்காவிட்டால்
மூன்றுலட்சம் ‘ ராமஜெயம் ‘ எழுதிப் பார்ப்போம் !
**
எப்படிச் சொல்லியிருக்கிறார் கவனித்தீர்களா ?
ஹைக்கூ என்பது கவிதைகளில் ஒரு வகைமை. சின்னஞ்சிறு கவிதைகள். ஜப்பானிய ஆதிமூலம். Cute and short. புதிய தலைமுறைக் கவிஞர்களுக்காக ‘ஹைக்கூ எழுதுவது எப்படி?’ என சில விதிகளை விளக்கி, சிறிய புத்தகம் ஒன்றை எழுதியிருக்கிறார் சுஜாதா. அதில் முக்கியமாக அவர் குறிப்பிடுவது:
ஹைக்கூ கவிதை சொந்த அனுபவமாக இருக்க வேண்டும் அல்லது பார்த்து உணர்ந்ததாக இருக்க வேண்டும். மூன்று வரிகளுக்குள் எழுத வேண்டும். முதல் இரண்டு வரிகளில் ஒரு கருத்தும், இறுதி வரியில் தொடர் கருத்தும் சொல்ல வேண்டும். முடிந்த வரை சுருக்கமாக, அளவில் சிறிதாக இருக்க வேண்டும்.
அவசரத்துக்கு, குறிப்பிட ஏதுவாக அவரெழுதிய ஹைக்கூ கவிதைகள் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் ’ சைஃபிக்கூ’ எனப்படும் வகையில் அவர் எழுதிய ஒன்று மாட்டியது. அதாவது, சையன்ஸ் ஃபிக்ஷன் ஹைக்கூ. (Science Fiction Haiku – Scifiku) :
சந்திரனில் இறங்கினேன்
பூமியில் புறப்படும்போது
கதவைப் பூட்டினேனா?
**
அமெரிக்க நவீனயுகக் கவிஞர்களின் (American modern poets) கவிதைகளின் மேல் சுஜாதாவுக்கு ஒரு ஈர்ப்பு இருந்திருக்கிறது எனத் தோன்றுகிறது. Robert Frost, Ogden Nash என்றெல்லாம் அடிக்கடிக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். “கவிதையை மொழி பெயர்ப்பது எனக்குச் சிறிது துணிச்சலான காரியமாகவே படுகிறது” என்கிற சுஜாதா, Robert Frost-ன் கவிதைகளை எளிய மொழியில், அழகு சிதறாமல் எப்படி மொழியாக்கம் செய்திருக்கிறார் பாருங்கள்.
கவனிக்கவேண்டிய பின்னணி:19-ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதிபோல் தோன்றுகிறது. அமெரிக்காவின் கிராமத்துவெளி. இளைஞன் ஒருவன், தான் போகுமிடத்துக்குக் காதலியைக் கூடவரக் கெஞ்சுகிறான். ஃப்ராஸ்ட்டின் மனதில்தான் என்ன ஒரு மென்மை..
புல்வெளியை சுத்தம் செய்யச் செல்கிறேன்
இலைகளை மட்டும் பெருக்கிவிட்டு வந்துவிடுவேன்
சிலவேளை ஜலம் வடிவதைப் பார்த்துவிட்டு வருவேன்
அதிக நேரமாகாது. நீயும் வாயேன்.
கன்றுக்குட்டியைக் கொண்டுவரப் போகிறேன்- அதன்
அம்மாவின் பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருக்கிறது ரொம்பச் சின்னது
அம்மா அதை நக்கிக் கொடுக்கும்போது தடுக்கி விழுகிறது
அதிக நேரம் ஆகாது. நீயும் வாயேன்.
**
’கணையாழி’ இலக்கிய இதழில் கடைசிபக்கக் கட்டுரை எழுதிவந்த சுஜாதா ஒருமுறை அதில் இப்படிக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்: ’ ’நல்ல கவிதை உடனே பளிச்சென்று தெரிந்து விடும், குப்பையில் கிடக்கும் பொற்காசு போல. உலகின் கவிதைக்கணங்கள் ரேஷன் செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. அதனால், நல்ல கவிதை அரிது. கிடைக்கும்போது நாம் தவறவிடக்கூடாது. கவிஞர்களையும் பாராட்டத் தயங்கக்கூடாது.’
எத்தனைத் தங்க மனசு இவருக்கு. இவரைப்போல எவரும் தமிழில் இனி வருவரோ ?
