Category Archives: கவிதை

சாமியைக் கும்பிடக்கூட ஆசாமியிடம் விண்ணப்பித்தாகவேண்டிய அதீத அவலம் அமலா அனந்தா பத்மநாபா பாரினில் மனிதர்க்கிப்படிப் பாதகமேன் பறையுமோ பரந்தாமா? ** Advertisements

இரவு மறைந்த கொஞ்சநேரத்திலேயே இன்னொரு நாளுக்காகப் பரபரக்கும் நகரத்தின் காலைப்பொழுதொன்றில் குண்டுகுழிகளைத் தவிர்த்து நிதானமாக நடக்கிறேன் ஓரமாக கொக்கரக்கோ என்ற திடீர்க் கூவல் கவனம் சிதைத்துச் சிலிர்ப்பூட்டியது நகரத்தின் மத்தியில் சேவலா – இல்லை கனவுபோன்ற கிராமத்தில்தான் நான் களிப்பாக நடந்துகொண்டிருக்கின்றேனா திரும்பிப் பார்க்கையில் தெறித்தது கண்ணில் கொல்லப்படுவதற்காகப் பெருங்கூண்டொன்றில் சிறைவைக்கப்பட்டிருந்த சேவல்தான் விவரம் புரியாமல் … Continue reading →

கஃபெடரியாவுக்கு இது பரவாயில்லை முதுகிலிருந்த மூட்டையை இறக்கிவைத்துக்கொண்டே சொன்னாள் கிறக்கமான நயனங்களையுடைய அவள் இங்கேயே உட்கார்ந்து ஏதாவது சாப்பிடலாம் மஞ்சள் நாற்காலிகளை தங்களுக்காக மரத்தடியில் இழுத்து வைத்த இன்னொருத்தி மகிழ்வாய்க் குமிழ்வாய் மலர்ந்தாள் கூந்தலைக் கோதிக்கொண்டிருந்த மூன்றாவது அழகி முன்னேறிச் சென்றாள் மூவருக்குமாய் ஏதோ வாங்கிவந்தாள் ஆளுக்கொரு ப்ளேட்டாகக் கையிலேந்தி அரைவட்டமாய் அமர்ந்துகொண்டு சலசலத்துச் சிரித்துக்கொண்டிருந்தார்கள் … Continue reading →

எதற்கெடுத்தாலும் வாக்குவாதம் வெறுப்பு விதண்டாவாதம் கடுகடுத்து அலையும் உலகினில் எம்மதமும் சம்மதம் என்பவரும் எல்லாம் அவரவர்க்கு வாய்த்தபடி என நினைந்தே கடப்பவரும் உண்டு இங்கே விதிக்கப்பட்டிருப்பதோ இதோ அதோ எனக் கொஞ்சகாலம் நிலையிலா நீர்க்குமிழி வாழ்வினில் ஏனிந்த மாளாக் கோபம் குரோதம் எதன்மீதும் குறைகாணும் மூர்க்கம் சகமனிதர் ஜீவன்களோடு சதா அன்புகாட்டாவிடினும் எப்போதாவது கொஞ்சம் காட்ட … Continue reading →

** நீண்டுசெல்லும் சாலைக்கு நெருக்கமாக அமையவென மூர்க்கமாய்க் குழி தோண்டி முறுக்குக்கம்பியெல்லாம் நட்டு கான்க்ரீட் கலவையோடு கலந்தூற்றிய தண்ணீருமாய் என்னென்னவெல்லாமோ செய்து எழுப்புகிறார்கள் வேகவேகமாய் பூதாகாரமாகக் கான்க்ரீட் குன்று ஒட்டிய வயிறும் கவலை தட்டிய முகமுமாய்ப் பரபரக்கும் மனித ஆச்சரியங்களைக் காத்து நிற்கிறாற்போல் முன்னே வரிசையாக நாலைந்து ஒடிசலாக உயர்ந்து நின்று ஒருமண்ணும் புரியாமல் மலங்க … Continue reading →

. . . . . கல்தான் கடவுள் என்றில்லை புல்லும் பூவும் நெருப்பும் நீரும் ஆடும் மாடும் கோழியும் குருவியும்கூட கடவுளேதான் தெருவில் போகிற மனுஷன்கூட தெய்வந்தான் பூமியும் சாமியே அம்பரமும் ஆண்டவனே அதிசயமா என்ன பார்க்கிறபடி பார்த்தால் பரம்பொருள்தான் எல்லாமே **

உங்களை எப்போதோ இது கடந்து சென்றுவிட்டது ஒரு கருப்புப்பூனை போல் குறுக்கே சென்று ‘மியாவ்!’ எல்லாம் வேண்டாம் அவர்கள் எதையாவது பார்த்துக்கொண்டிருக்கட்டும் பேசிக்கொண்டிருக்கட்டும் நிமிடங்கள் சிலவாவது நிம்மதியாகக் கழியட்டும் கண்வைக்க வேண்டாம் கலங்கப்படுத்த வேண்டாம் தூரத்திலேயே ஒதுங்கி மனதின் ஈரம் காட்டுங்கள் கொஞ்சம் **