ஏதோ.. மனிதன் இருந்துவிட்டான்..

இந்த வருடம் முழுதுமே கிட்டத்தட்ட ஒன்றும் எழுதவில்லை! வீட்டில் பிரச்னைகள், பயணங்கள், பயணம் கொண்டுபோய் சேர்த்த இடங்களில் செய்யவேண்டியிருந்த தொடர் காரியங்கள், நேரமின்மை இப்படி காரணங்கள். எழுதுவதற்கான விஷயங்கள் பல அவ்வப்போது முகம் காட்டிக்கொண்டிருந்தனதான்.  இரவின் நடுவில் எழுந்தாடிய கவிதை வரிகள்.. எழுந்து எழுதி வைக்க சோம்பல். தொடர்ந்த கனவு நிலை. அல்லது கண்விழித்து லைட் போட்டு கம்ப்யூட்டர் ஆன் செய்யும் பொறுமை இல்லாத கையாலாகத்தனம். காலையில் காப்பி குடிக்கையில் இரவில் கரைந்தவற்றை மீட்க முயற்சித்த மனம். வீட்டிலுள்ளவர்கள் அவ்வப்போது கேள்வியானார்கள்: என்ன யோசிச்சுகிட்டிருக்கே..  அங்கே  என்னத்த பார்க்கறே..? சுருக்கமாகச் சொன்னால், எங்களோடு நீ இருப்பதாகத் தெரியவில்லையே. ஏன்?  என்னடா இது. அங்கே இங்கே பார்க்காமல், சிந்தனையில் விழாமல், ஆழாமல் என்று வாழ்க்கை நகர்ந்திருக்கிறது? நம்மோடு இருப்பவர்களை, நம் எதிரே உட்கார்ந்திருப்பவர்களையே பார்த்துக்கொண்டு, உற்சாகமாக இருப்பதாக, அவர்கள் பேச்சுகளில் அலாதி ஆர்வம் இருப்பதாகக் காட்டிக்கொண்டு, பதில் சொல்லிக்கொண்டு அவர்களது உலகத்திலேயே உலவிக்கொண்டிருக்கவா முடியும்?  நமக்கென ஒரு உலகம் நம்முள் இயங்குகிறதே… அதை யார் கவனிப்பது? எல்லாவற்றையும் கவனித்துக்கொண்டும், சுற்றுப்புறத்தை அனுபவித்துக்கொண்டுமிருந்தேன் தான் இந்தக் காலகட்டத்தில். இருந்தும் சில பல காரணங்களால், அல்லது சரியான காரணமின்றியும், எழுதவில்லை. எழுத்து நிகழவில்லை. As simple as that.

இப்ப என்ன அதுக்கு? நீ எழுதாததால் ஒலகம் அஸ்தமிச்சிருச்சா என்ன?- என நீங்கள் கேட்கலாம். சேச்சே.. அப்படில்லாம் ஒன்னும் ஆகல…! இதையெல்லாம் இங்கே சொல்ல, பின் என்னதாம்ப்பா காரணம்? ஏகப்பட்ட பிரச்னைகள், தொல்லைகளுக்கிடையேயும், ஏதோ… மனிதன் இருந்துவிட்டான். இன்னமும் மிச்சமிருக்க, தொடர்கிறான் எனக் காட்டிக்கொள்ளவேண்டாமா. உலகில் என் இருத்தலை, மேலும் நீங்கள் பொறுத்துக்கொண்டு, கொஞ்சம் அனுசரித்துப்போகவேண்டாமா.. அதுக்குத்தான்னு வெச்சுக்குங்க…

**

Advertisement