அன்றும் இன்றும் என்றும்

இந்த உலகில் பலர் மனமில்லாதவர். மனமில்லாதவர் என்றால் ஏதோ மனம் எனும் ஒன்றை, ஒரு entity-ஐ, அது எதுவாயினும், அதை, கடந்து சென்றுவிட்ட ஞானி என இங்கே அர்த்தமில்லை. மெய்யியல்பற்றியல்ல பேச்சு. மனமில்லாதவர் என இங்கே குறிப்பிடுவது யாருக்காகவும் எதையும் செய்ய விரும்பாதவர்களை. ஒரு துரும்பையும்கூடத் தூக்கிப்போட மனமில்லாதவர்கள். உலகம் என்பதும் வாழ்க்கை என்பதும் இவர்களைப் பொறுத்தவரை இவர்களேதான். வேறொன்றுமில்லை. இந்த லட்சணத்தில் அடுத்தவனாவது, கஷ்டமாவது, உதவியாவது, மாற்றமாவது, மண்ணாங்கட்டியாவது.. போங்கப்பா அந்தப்பக்கம்.. என்றிருப்பவர்கள். தங்களைத் தாண்டி வேறெதிலும் இஷ்டமில்லாதவர்கள். இப்படிப்பட்டவர்களால்தான் இந்த உலகம் எப்போதும் நிரம்பி வழிகிறது. மத்லபி என்பார்கள் வடநாட்டில். அதாவது அதிசுயநலவாதிகள்.

இத்தகையோர் விரவிக் கிடக்கும் உலகில், ஆங்காங்கே கொஞ்சம்பேர் வித்தியாசமாகத்தான் தெரிவார்கள். அவர்களிலும் பலர் அமைதியாகவே இருப்பார்கள். சிலர் தலை உயர்த்தி, மாற்றம், புரட்சி, புது உலகம் என்றெல்லாம் சத்தம்போட்டிருக்கிறார்கள். இது அப்போதும் நடந்திருக்கிறது. இப்போதும் சிலர் தலையை சிலுப்பிக்கொண்டு, புதிதாக எதையோ கண்டுபிடித்துவிட்டவர்களைப்போல் கூவித் திரிகிறார்கள். இனிவரும் காலத்திலும் இத்தகைய ப்ரக்ருதிகள் தோன்றத்தான் செய்வார்கள். ஒரேயடியாக முஷ்டியை உயர்த்தி, தொண்டை கிழிய கோஷம் போடுவார்கள். ஏதேதோ செய்ய முனைவார்கள். அல்லது அதற்காக ஆள் சேர்ப்பார்கள். அவர்களால் எல்லாம் ஒன்றும் நிகழாதா என்று கேட்கலாம். நிகழலாம் ஏதோ கொஞ்சம் இங்கேயும் அங்கேயுமாக. அல்லது நிகழ்வதாக, ஏதோ நடந்துவிட்டதாகக் கூடத் தோன்றலாம். பிறகு மீண்டும் எல்லாம் பழைய குருடி.. கதவத் திறடி.. என்றாகிவிடும். எப்போதும்போலவே, எருமைமாட்டுக்கணக்காய், எல்லாவற்றையும் உள்ளேதள்ளி மெல்ல அசைபோட்டு நடந்துபோய்க்கொண்டிருக்கும் உலகம்..

**