தமிழ் எழுத்தாளர்களும், விருதுகளும்

தமிழ் எழுத்தாளர்களுக்கு விருதுகள் என்பதாக, சொல்லிக்கொள்ளும்படியாக அதிகமில்லை. இந்திய அரசு மொழிவாரியாக, வருஷாவருஷம் வழங்கிவரும் ’சாஹித்ய அகாடமி’ மற்றும் ’ஞானபீட விருது’கள் குறிப்பிடத் தகுந்தவை. அவைதாண்டி தமிழ்நாடு அரசு – தமிழை வளர்ப்போம், காப்போம், தமிழ் செம்மொழி, எம்மொழி என்றெல்லாம் மார்தட்டி, மொழி அரசியலால் காலங்காலமாய்ப் பிழைக்கும், செழிக்கும் அரசியல்வாதிகள் – அதாவது தமிழ்நாட்டை இதுவரை ஆண்ட அரசியல்வாதிகளும் பெரிதாக ஒன்றும் கிழித்துவிடவில்லை தமிழின் சமகால எழுத்தாளர்கள், கலைஞர்களுக்கென. ’கலைமாமணி விருது’ இருக்கிறதே என முணுமுணுக்கவேண்டாம். கலைமாமணி விருதுகளுக்காக தமிழ் எழுத்தாளர்கள், கலைஞர்கள் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட விதம், தகுதிகளைத் தாண்டி சிலசமயம் அவை யார் யாருக்கெல்லாம் வழங்கப்பட்டுள்ளன என்றெல்லாம் ஆராய்ந்தால் அது எங்கோ கொண்டுபோய் விட்டுவிடும். எழுத்தாளர் சுஜாதா ஒருமுறை அதனைப் பகடி செய்தது நினைவுக்கு வருகிறது: ‘இந்த வருடத்திற்கான கலைமாமணி விருதுகள் வழங்கப்பட்டன; லூஸ்மோகனோடு சேர்ந்து நானும் பெற்றுக்கொண்டேன்!’ அந்த விருதின் standard, sanctity என்ன என்பதை இதைவிடத் தெளிவாக விளக்கவேண்டியதில்லை. இவற்றைத் தாண்டி இலக்கிய அமைப்புகள் சில முன்வந்து, எழுத்தாளர்கள், கவிஞர்களுக்கு ஆண்டுதோறும் விருது வழங்கி கௌரவிக்கின்றன. வெளிநாட்டு இலக்கிய அமைப்புகளால் வழங்கப்படும் ’இயல்’, ‘விளக்கு’ விருதுகள், விஷ்ணுபுரம்’, ‘சுஜாதா’ விருதுகள் போன்றவை. இவற்றிற்கு ஒரு தராதரம் உண்டு; ஆதலால் இலக்கியவாதிகள், விமரிசகர்கள், வாசகர்களால் கவனிக்கப்படுபவை.

2016-க்கான சாகித்ய அகாடமி விருதை வென்றவர் எழுத்தாளரும் கவிஞருமான வண்ணதாசன். ஒரு அரைநூற்றாண்டு காலமாக தமிழ் இலக்கியப்பரப்பில் இயங்க வேண்டியிருந்தது போலும், அவருக்கு இந்த விருது கிடைப்பதற்கு. ஏதோ கொடுத்தார்களே என்றிருக்கிறது சிலசமயத்தில். சமகால முன்னணி எழுத்தாளர்களான ஜெயமோகன், எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் போன்றவர்களின் பெயர்கள் சாகித்ய அகாடமியில் இதுவரைப் பிரஸ்தாபிக்கப்பட்டிருக்கின்றனவா என்பதே தெரியவில்லை. தமிழ் எழுத்தாளர்களுக்கு – அதாவது தகுதி வாய்ந்த படைப்பாளிகளுக்கு – உரிய காலத்தில் விருது கொடுப்பதற்கு சாகித்ய அகாடமி பலவருடங்களாகவே சண்டித்தனம் செய்துவருகிறது. ஒரு 40-50 வருடம் எழுதட்டுமே என்ன அவசரம்! – என்பதான ஒரு அலட்சிய மனோபவம் சாகித்ய அகாடமி தேர்வுக்குழுவில் அமர்ந்திருக்கும் தெள்ளுமணிகளுக்கு. ஹிந்தி, பஞ்சாபி, கொங்கணி, வங்காளம், உருது, மலையாளம் ஆகிய மொழிகளின் கதை இப்படியில்லை. அவற்றில் எழுதுபவர்களுக்கு விரைவில் கிடைத்துவிடுகின்றன விருதுகள்.

இப்படி அபூர்வமாகத்தான் விருதுகள் தமிழ் எழுத்தாளர்களைச் சென்றடைகின்றன. இப்படியான ஒரு சூழலில் ஒரு எழுத்தாளருக்கு தேசிய விருதோ, மற்ற குறிப்பிடத்தகுந்த விருதோ கிடைத்தால், தமிழில் எழுதும் மற்றவர்கள் மனம் திறந்து பாராட்டவேண்டாம்? அதுதான் இல்லை. நமது தமிழ் எழுத்துக்கலாச்சாரமும் அப்படி! தீராநதி இதழொன்றிற்கான நேர்காணலில், சாகித்ய அகாடமி விருது கிடைத்தற்காக, சக எழுத்தாளர்களின் பாராட்டுக்கள் எப்படி? என்று வண்ணதாசனைக் கேட்டிருக்கிறார்கள். அவரது பதில் சமகாலத் தமிழ்ச்சூழலைக் கோடிட்டுக் காட்டுகிறது :

’’இலக்கியவாதிகள் ஒன்னுக்கொன்னு ஒருத்தரைப் பாராட்டுறதுங்கறது ரொம்பவே அபூர்வம். முகத்துக்கு நேராகவே கண்டுகொண்டாலும் விருதைப்பற்றிப் பேசிக்கொள்ளாமல் செல்கிறவர்களுமுண்டு. அதுக்காக ஒருத்தருமே வாழ்த்து சொல்லலேன்னு இல்ல. சொன்னவர்களும், சொல்லாதவர்களும் உண்டு. அதையெல்லாம் நான் பெருசா எடுக்கல. பஸ்ஸ்டாண்டுப் பக்கம் போறப்ப சாதாரணக்கடையில் இருக்கிறவங்க, நடைபாதையில போறவங்க, வாரவங்க, ‘இதா..நம்ம ஊரு ஆளு..இவருக்கு விருது கிடைச்சிருக்கு’ன்னு சொல்லி வாழ்த்துற பொதுஜனமே விருதுக்கான வாழ்த்தை மனசாரக் கொடுக்கறவங்க.. இது போதாதா எனக்கு? இலக்கியவாதிகளையா நான் எழுதிக்கொள்வது. உண்மையான விமரிசகர்களும், வாழ்த்தாளர்களும், நான் எழுதக்கூடிய எளிய மனிதர்களும், வாசகர்களுமே.’’

ஒருவருக்கு விருது கிடைத்தால் இன்னொருவர் – அதே மொழியில் எழுதும் இன்னொரு எழுத்தாளர் – அவரைப் பாராட்டுவதில் என்ன பிரச்சினை? ஏன் தயங்குகிறார்கள்? நேரிடையாக சந்திக்கையிலும் ஏதேதோ பேசிவிட்டு, விருதைப்பற்றிப் பேசுவதைத் தவிர்த்தால் அதற்கு என்ன அர்த்தம்? ‘ ம்ஹ்ம்..நானும் நாப்பது வருசமா எழுதிக்கிட்டிருக்கேன். என்னய ஒருபயலும் கவனிக்க மாட்டேங்குறான். இவனுக்கு கெடச்சிருச்சா!’ என்கிற சராசரி மனிதனின் பொறாமையைத்தானே இங்கே நாம் காண்பது? வேறென்ன விசேஷம் இதில்? சக எழுத்தாளனைப் பாராட்டவேண்டும் என்கிற எண்ணம்கூடத் தோன்றாத எழுத்தாளப் பெருந்தகைகளே, நீங்கள் படைப்பாளியாக இருக்கும்போது, கையில் பேனாவை அல்லது லேப்டாப்பை எடுக்கையில், பெரிதாக எழுதித்தான் தள்ளிவிடுகிறீர்கள், மறுக்கவில்லை. ஆனால் ஒரு தனிமனிதனாக (as an individual), மேலே குறிப்பிட்டதுபோல் நீங்கள் காண்பிப்பது ஒரு சாதாரணனின் இயல்பைத்தானே? அல்ப புத்தியைத்தானே? கொஞ்சம் முன்னேறி மேலே வந்தாலென்ன ?

**